İlyas Qarapapaq

Günahın tərs üzü

(hekayə)

          Qız hər gün bura camışları otarmağa gətirərdi. Çayın qırağında kolxoz bostan əkmişdi. Bostanın yan tərəfində boş çöllük uzanıb  gedirdi. Buraya qoyun, quzu, inək, camış gətirərdilər otarmağa. Avqustun istisi çöllükdəki bu yerləri örüş seçən kənd camaatı daha bura heyvan otarmağa gətirmirdi, təkcə Bəhruzədən başqa. Bəhruzənin onda on altı yaşı vardı. Doqquzuncu sinifi qurtarmışdı. Hər gün beləcə camışları buraya gətirər, günortaya yaxın Viləşə endirərdi. Camışlar çayın suyundan doyunca içdikdən sonra yıxılardılar axar suya. Sonrada qız haylayıb aparardı kəndə tərəf.

          Bostanın qaravulçusu Şəmistanın oğlu Firuz hər gün öz gözətçi komasında oturub, qızın çaya sarı camışları necə endirdiyini, sonra da əyilib sudan əllərini dolduraraq üz-gözünə, qollarına vurduğunu seyr edirdi. Əyiləndə çit koftasının arxası gərilirdi. Dolu, yumru yancaqları gərildikcə Firuzun az qalırdı ağlı başından çıxsın. Bu zaman bədənində özünə məlum olmayan hissələr baş qaldırırdı. O bu heyvani hisslərin məngənəsində sıxılıb əzab çəkirdi. Özünə hakim ola bilmirdi. Nə isə, hansısa qüvvə qıza sarı onu qovurdu.

          Bu il məktəbi qurtarmışdı. Payızda əsgər gedəcəkdi.Ortabab dərs oxusa da heç bir yerə sənəd vermək fikri yoxdu. O zamanlar ali təhsil indiki kimi önəmli deyildi. İş yeri çox idi. Təki sən işlə. Uzaq başı oxuyub sürücülük vəsiqəsi alacaqdı. Sürücülərə çox ehtiyac vardı...

          İndi onu oxuyub peşə yiyəsi olmaq az maraqlandırırdı. Hələ qarşısında iki il hərbi xidmət dururdu. Oturub komadan qızı seyr edirdi. Ətrafa göz gəzdirdi. Ətrafda heç kəs yox idi, günortanın bu istisində kim idi ki çölə çıxan.

          Çaya endi. Qız arxası ona tərəf üz-gözünə su vurur, sərinləyirdi. Öz işinə elə aludə olmuşdu ki, arxadan gələnin kim olduğunu belə hiss eləmirdi. Bu zaman oğlan arxadan onu qucaqladı. Fırladıb altına aldı.  
          İşin nə yerdə olduğunu hələ də anlamayan Bəhruzə, üstündəki oğlanın Firuzun şəhvət bürümüş sifətinə baxırdı. Bir azdan bərk ağrı duydu. Hər şey elə anidən baş verdi ki...

          Oğlan öz işini görüb, ayağa qalxdı, şalvarını çəkib. Qızdan aralandı. Kəndə tərəf üz tutdu.

          Bir azdan özünə gələn Bəhruzə elə bil ayıldı. Nəyin baş verdiyini sanki indi hiss etdi. Qan budlarından aşağı cığır açmışdı...

          Durdu ayağa. Suya sarı getdi. Üst-başını təmizləyib, camışları bərk-bərk kötəklədi. Elə bil olanlara bu yazıq heyvanlar günahkar idi.

          İndi onu gedə-gedə bir şey düşündürürdü.Heç kəs görmədi ki...

          Dönüb sakit-sakit axan Viləşə baxdı. Heç kəs görməmişdi. Ürəyində Firuzu söyə-söyə camışları qovaraq gedirdi – “Köpoyoğlu sən elədin?”

          O gecə Bəhruzə səhərəcən yata bilmədi. Yatağından qalxıb tövləyə getmək, camışlardan birinin ipini açıb özünü asmaq istəyirdi. Lakin hansısa bir qüvvə bunu eləməyə qoymurdu.

          Anasına yazığı gəlirdi. Anası onu çox istəyirdi. Əgər ona bir şey olsa, bu əzaba duruş gətirə bilməyəcəkdi. Əgər bu sirri açılsa necə?

          O bu dəhşəti göz önünə gətirəndə özünü saxlaya bilməyib yorğanın altında xısın-xısın ağlamağa başladı. Yanında uzanmış özündən xeyli kiçik bacısı Nərmin birdən ayıldı.

          -Nə olub sənə, ağlayırsan? – deyə soruşdu

          -Heç, dedi, rəhmətlik dayım yuxuma girmişdi.

          O eşitmişdi ki, bu vəziyyətdə olan qızların sirri hamilə olan kimi açılır. Qarınları yavaş – yavaş böyüyür. Bu dəhşətli səhnəni gözünün qabağına gətirirdi. Atası yəqin onu öldürəcək.

          -Kim eləyib onu. Kim, deyə soruşacaqdı.

          Sonra da odun yardığı baltanı götürəcəkdi.

          O atasının nə vaxtsa belə bir iş tutuacağına inana bilmirdi. Atası sakit adam idi. Belələrinə bir qarışqanı da ayağı altına salıb tapdamaz deyirdilər. Əgər məsələ namusla bağlıdırsa onda kəndin ən fağır kişisi belə bunu heç kəsə bağışlamaz.

          Bu hadisədən bir ay ötdü. Özündə heç bir dəyişiklik hiss eləmədi. Bu il onda oxuyacaqdı. Arzusu qonşu rayondakı pedqqoji-texnikumuna daxil olmaq idi. Artıq buna da həvəsi qalmamışdı. Qız dərd çəkə-çəkə şam kimi öz içində əriyirdi.

          Payızda Firuzu əsgər apardılar. Onda kənd kişiləri yığışmışdı. Kənddəki yeganə avtobus dayanacağına. Firuzla görüşüb yola salırdılar. Bir azdan avtobus gələcək və Firuzu mindirib yola salacaqdılar. Firuzun kefinə də deyildi ki, nə iş iş tutmuşdu. Həmin gün Bəhruzə camışları örüşə ötürüb geri qayıdırdı. Dayanacağın yanından keçəndə addımlarını bərkitdi. Ancaq bilmirdi ki, bu adamların yanından keçəndə kimsə ona ani bir nəzər saldı. Qəlbini çulğamış ağrılı-əzab günahkar bir baxışla..

          Bir il ötdü. Məktəbi qurtardı. Amma heç yerə sənəd vermədi. Yenə də camışları qabağına qatıb Viləşin sahilinə gətirərdi.

          Nə qədər istəsələr də elçilərə yox cavabı verərək dururdu. Ərə getmək fikri yox idi. Kəndin ən qətiyyətli oğlanı Adış istəmişdi ki, onu qaçırsın. Qız yerdəki daşı-kəsəyi onun başına yığdırmışdı.

          Naəlac qalan Adış köhnə Moskviçini minib aradan çıxmışdı.

          Firuz əsgərliyi qurtardı. Amma geri dönmədi. Ukraynanın hansısa bir şəhərində əsgərlikdə idi. Orada da qaldı....Sovet dövləti dağıldı. Kolxozun torpaqlarını da camaata payladılar. Hərə əlinə gələni əkirdi. Artıq boş yer də yox idi ki, camış otarasan. Ancaq, Viləşdən çəkilmiş köhnə arx dururdu. Bu arxın yanları ot ələflə dolu olurdu. Qız da camışları aparardı bu arxın ətrafına, otarmağa. Arada arx boyu gəlib çatardı viləşə sarı. Çaya baxmaq o acı xatirələri gözünün önünə gətirərdi. Həmin əhvalatdan düz iyirmi üç il keçmişdi.

          Bu müddətdə Bəhruzənin bacısı Nərmin ərə getmiş, artıq əsgərlik yaşına çatmış oğlu ərə getməli qızı da vardı. Anası, atası da vəfat eləmişdi. Təkcə ata evində Bəhruzə olurdu. Hərdənbir bacısı Nərmin yoxluyurdu Bəhruzəni.

          Qəlbində yurd salmış bu yaranı heç nə sağalda bilməyəcəkdi. Yadına Firuzu salırdı. – Niyə məni də özünü də bədbəxt elədin – deyə xəyalında Firuzu danlayırdı, bilirəm niyə qayıtmırsan, mənə görə, onsuz da mən səni bağışlamışam.

          Bir gün kəndə səs yayıldı ki, Firuz qayıdır kəndə. Bacıları əl-ayağa düşdülər.

          -Daha, qayıtdı yoxdu, dedilər sənin ayağını zəncirləmək lazımdır.

          -Mən evlənəsi yaşda deyiləm, deyə Firuz bacılarına hirslənirdi, mənim 45 yaşım var.

          -Noolsun ki, o yaşda evlənən az görmüşük? Deyirdilər. Lap istəsən təzə məktəbi qurtaran qız taparıq sənə. Firuz gətirdiyi pulla bir maşın almışdı, “taksavatlıq” eləyirdi. Ev-eşiyədə əl gəzdirirdi.

          Bacıları da hər gün eyni sözü deyirdilər.

          -Bəs nə vaxt evlənirsən? Bu evi-eşiyi abad eləyən bir gəlin lazımdı. Axırda bezib:

          -Yaxşı, indiki məni evləndirmək istəyirsiniz, onda gedin Bəhruzəni mənə alın

          -O dəlinin biridi – deyə kiçik bacı daş atıb başını tutdu. Heç kəsə ərə gedən deyildi, deyə indiyəcən ata evində oturub. Bəs bunu bilmirdin?

-Siz gedin, mənim istədiyimi ona bildirin, əgər razı olmasa, nə bilirsiniz onu da eləyərsiniz.

Bacıları razılaşdılar.

Axşam qapı döyüldü..

Bəhruzə qapını açanda çaşıb qaldı. Firuzun bacıları qapının ağzında dayanmışdılar. Qız onları yuxarı apardı...

İkin gündən sonra Bəhruzəni gəlin aparırdılar –Firuzgilə

Bəhruzə elə xoşbəxt idi ki....

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5