AZAD QARADƏRƏLİ

DAHA ŞAİRLƏRİN DƏRİSİNİ SOYMURLAR

                        (esse)

                                                                     “Əyilmərəm, nə ki yer, versələr səmanı mənə!”

                                                                                                                           C.Cabbarlı

            Heç unutmaram: bir ünlü şairin millət vəkilliyinə namizədliyi məsələsi vardı və hələ mənim də bu kimi oyunlara inandığım çağlar idi. Yəni, kimsə çağırıb-bağırsa, kimsə vicdanlı olsa, kimsə xalqın səsini qazansa (bu üçüncüdən heç olmaz), o deputat ola bilər allah qoymasa...

            Və hələ onda mənim və mənim kimilərin sabahlara inanan vaxtlarıydı. Sabah isə bu günün qarşısında olmalıykən, arxasında ilişib qalmışdı. Bu gün də dünənin kəsif qoxulu qoltuğundan çıxa bilmirdi...

            Məni yallah-yallahla o şairin vəkili elan etdilər. (Düzdür, bunu basabasla, güclə, zor-xoş etdilər, amma durum deyim, mənim bu işə marağım yoxdu, yalan olar: məndə də az yoxmuş – çar-naçar razılaşdım.) İşimi-gücümü atıb müxalifət düşərgəsindən namizəd olan bu ünlünün görüşlərini apardım, şeirlərindən nümunələr gətirdim, nə qədər desən qələt qayırdım...

            Gərək burasını etiraf edim: o şairi də bu işə elə bil basməmmədi razı salmışdılar – eyzən mənim kimi! Yaxşı eyiblər, axsaq atın kor da nalbəndi olar...

            “Xalqın işində”  (çox iyrəndiyim bu ifadənin burada işlənilməsi özü də bir ironiyadır – taleyin ironiyası, mənə də, şairə də) olanda bir şeyə tam əmin oldum: bu “xalqa” və onun “içinə” o şairin göz dikdiyi yerdə kimin oturması  heç maraqlı deyildi. Bu “xalq” hər görüşdə əlimizə baxırdə və tez-tez sual verirdi: “Şair bir şey gətirməyibmi?”

            Şeir qarın doyurmurdu...

            Və bir dəfə köçkünlərlə görüşdən qayıdanda uşaqlardan biri mənə köntöy bir sual verdi: “Müəllim, birdən bizim şairə deputat olandan sonra xalq şairi-zad verərlər, biyabır olarıq e...”

            Bunu deyən oğlan çox gənc idi və hələ ürəyi də, əqidəsi də bir çoxumuz kimi təmiz idi. Mən əvvəl güldüm. Sonra “ey dadi-bidad”, deyib düşüncələrə daldım.

            “Verməzlər, versələr də götürməz...” – bunu isə ürəyimdə dedim.

           “ Nə yaxşı!............................................................................................”

            O da ürəyində dedi....

          İndi xaricdə oturub kef eliyən o gənc yoxsa mənə, bizdə deyildiyi kimi g...ü ilə güləcəkdi...

                                                           ***

            Bilirsiniz nələr oldu?

            Axı hardan biləsiniz? “Ziya Məmmədov adlı eks-nazir şeir yazır...”

            Yox, bu deyil...

            “Bir deputat  vəsiqəsini girov qoyub borc pul götürüb...”

            Bu da deyil.

            “Ermənilər Bakını su yoluna döndərib...”

            Vallah, bu da deyil!

            “Belə o şairə xalq şairi adı verdilər... Götürdü. Bağır basıb minnətdarlıq da elədi...”

            Ba, ba, ba, budu məsələ! Götürdü. Vaxtilə demişdi  ki, o Milli Məclisin qapılarını hündür eləyin, biz oradan düz keçəcəyik!.. Amma indi əyildi və götürdü...

            O xaricdə oturub bic-bic ... ilə gülən gəncin sözü çin çıxdı...

            “Çin” demişkən, Çində uyğurları ov kimi ovlayırlar, quş kimi quşlayırlar...

            Gorun çatdasın, Mahmud Kaşqarlı!..

                                                           ***

            Bu il Bakıda dərisi dabanından soyulan, amma əqidəsindən dönməyən Nəsimi ilidir...

            Yox e, yox, day şairlərin dərisini soymurlar, xalq şairi adı verirlər...

                                                                                  Oktyabr, 2019

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5