Ayıbımın Aynası 

   Öz içimdə baxmağa cəsarətim çatmadığı üçün, səndə gördüm bu çirkabı. Sən oldun içimdəki zülmətin qaranlıq günəşi. Sənsən günahımın səbəbi. Indi cavab ver hamımıza. - Bu nə zülmdür bizə verirsən?

   Nə isən, onu da görürsən - deyir, Rumi baba. Indi isə dövr çox dəyişib. Və bizlər daha yaradıcı varlıqlara çevrilmişik. Yeni bacarıqlar yaranıb bizlərdə. Və nəticədə biz istədiyimiz reallığı yaradırıq. Belə ki,..

   Nəyi axtarırsansa onu da yaradırsan - deyirəm..

 Məsələ burasındadır ki sən öz içində olan çirkinliyi özündə otraya çıxmasına yol verəcək qədər cəsarətli ola bilmədiyin üçün, o çirkinliyi başqa birində axtarırsan. Və beləliklə də onu başqa birində yaradırsan. O, hal başqasında ortaya çıxanda sən qanad açıb uçursan. “Ay Allah, mən necə də xoşbəxtəm. Bu an mən əvəzedilməzəm. Çünki əjdəhanın qarşısına çıxan yem mən olmadım. Hər kəs bir bayram havasındadır,bir birinə təbriklər yazıb,alqışlar edirlər. Gözümüz aydın , o tapıldı deyirlər. Görürsünüz o, biz deyilmişik. Biz hara o, hara. Biz həqiqətən də mötəşəmik. Amma nə fayda, dövlətimiz buna dəyər verirmi? “ deyirik. Deyib “kutarırıq” amma bu ehtiras bitərmi? Bitməz ! Olsun, biz bir birimizi təbrik etməyə davam edək xanımlar və bəylər.

  Sənin içindəki çirkinlik öz əksini görür o adamda, və bu natamamlıq,içindəki ağrının acının yetimliyi tamamlanmış olur. Sən öz içindəki natamamlığı həll edirsən, başqasında gördüyün çirkinliklə. Bilirsən niyə ?

   Çünki ..,

 Sən, öz içində olan çirkinliyi qəbul etmirsən və buna görə də bu qəbuledilməmiş fakt ağrıya çevrilir,o natamam qalır , o çirkinlik özünə yoldaş axtarır,o qəbul olunmaq istəyir, satifaction axtarır. Sən o çirkinliyi də başqa birində görəndə , o hala qəhqəhə çəkib gülmə anında,əslində sən içindəki o yaralı çirkinliyin sağalması anını yaşadırsan özünə,sağalma anını yaşayırsan,və beləliklə sən sağalırsan.

   Sən axtardığın şeyi yaradırsan. Amma cəsarətli olsan bilərsən ki, bu axtardığın elə, o ürəkdən güldüyün, tənqid etdiyin şey əslində sənə nə qədər lazımdı. Sən demə bu sənin üçün, sənin sağlamləğın üçün nə qədər zəruri imiş. Və bu hadisənnin baş verməsi labüd imiş.

 Bəs bu baş verməsə nə olardı ?

Nə olardı bizim kimi yüzlərlə,minlərlə insana?

 Içindəki bu yırtıcıya aman verməyən,onu var gücü ilə, hətta gücsüzlüyü ilə boğmağa çalışan insana ?

  -Heç nə ! Xəstə olaraq yaşayacaqdıq. Biz sağalmazdıq.

 Təlabatımızdan dərman yaradıb çarələr yaratmasaq. O qadının əməli məhz bizim içimizdəki yaranın məlhəmi idi. Sənin, mənin, onun, bunun içindəki yaranın sağalma tələbatından yarandı və o insanın simasında üz tapdı. Və bu məlhəm oldu sənə. Deyib gülməklə əslində içinizdə olan amma qəbul etmədiyiniz o qaranlığı qəbul etmiş oldunuz. Özünüzlə barışıb bir qədəh şərabla bunu qeyd etdiniz. Müəllimə qurban oldu. O, bizi xilas etdi. O olmasa biz belə dincəlməzdik , rahat nəfəs alıb gülümsəməzdik.  Üzünüzə təbəssümü bəxş etdi, müəllimə. O məhz müəlliməlik elədi sizə.. O, içinizdəki qaranlığın qara bir günəşi oldu. O qadın bizim aynamız oldu. Içimdəzki qaranlığa – salam dostdaar mən burdayam , - dedi.

Sən tək deyilsən dedi.

Mən səni sağaldacam- dedi.

 Və içimizdəki qaranlığın duyduğu xoşbəxtlikdən məhz biz sevinir, ona belə öyünərək gülürük.

 Fərqində olmadan, içimizdəki qaranlığın və işığın təsirində yaşayır və düşünürük. Içimizdəki qaranlıq da içimizdəki işıq qədər dəyərlidi. Biz onu boğa bilmərik,biz qaranlığa qalib gələ bilmərik, biz qaranlığı yox edə bilmərik. Biz sadəcə qaranlığımızı sevə bilərik. Qaranlığımızı qaranlığa calaya bilərik. Və o qaranlıq qadın içimizdəki qaranlığa məlhəm oldu. Biz əslində onu çox sevirik. Soruş özündən - onu sevmirsənmi ?

Onun bu əməlində görünən hala tamaşa edəndə acmırsanmı?

Susamırsanmı ?

Ehtiraslanmırsanmı ?

 Bəs pul istəmirsən ?

Istəyirsən..

 Çünki bu , daddır, bu tamah, bu istəkdir. Bu var olmak eşqidir.  Bunu bil və xoşbəxt ol.

Növəti qaranlıqda öz qara yaranı,

Növbəti qara günəşdə, öz qaranlıq gecəni,

 Və növbəti qurbanda öz qara payını

 Qəbul et.

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5