Yazmağa başladığım 5 il ərzində cəmi bir mövzuda yazmışam. “Əlillik”. Bəli, bu günə qədər yalnız əlillik və əlilliyi olan insanlar haqda yazmışam. Bu mövzuda 3 kitabım çıxıb. Almanax hazırlamışam. Qəzet, jurnal və saytlarda məqalələrim dərc olunub. Yazılarım xarici mətbuatda yayınlanıb. Tez-tez məndən niyə başqa mövzularda yazmadığımı soruşurdular. Hər dəfə də cavabım eyni olurdu. Mən özüm də bu həyatın içində olduğum üçün. Istəmirəm yazdıqlarım təxəyyül məhsulu olsun. Duyğular da daxil hər şeyin real olmasını istəmişəm. Bu dəfə isə fərqli bir mövzuda yazacam. Məhəbbət mövzusunda. Bu günədək məhəbbət, sevgi haqda heç nə yazmamışdım və bu dəfə bu mövzuda yazmaq ehtiyacı hiss etdim özümdə. Çünki bir neçə ay öncə özüm də bilmədən və istəmədən bir xanıma vurulduğumu hiss etdim. Dostuma.

                                                                                              ETİRAF

Onunla ilyarım öncə, kitabımın imza günündə tanış olduq. Əlindəki kitabı imzalatmaq üçün mənə yaxınlaşdıqda mənimlə bir layihə haqda danışmaq istədiyini bildirdi. 3 gün sonra görüşdük və fiziki məhdudiyyətli insanlar üçün həyata keçirtmək istədiyi layihəsi haqda danışdı. Layihəni hərtərəfli müzakirə etdik və ona dəstək olacağıma söz verdim. Ondan ayrılarkən gənc və cazibədar bir qızın əlil insanlarla işləmək istədiyinə təəccüblənərkən, bu qıza vurulacağımı və onun həyatımın vazkeçilməz varlığına çevriləcəyini ağlıma belə gətirmirdim.

Ilk aylar hər şey adi qaydada gedirdi. Arabir facebookda yazışır, tədbirlərdə görüşürdük. Bir müddət keçdikdən sonra isə onu daha çox görmək, onunla daha çox ünsiyyətdə olmaq ehtiyacı duydum içimdə. Bəzən səbəbsiz yerə yazışır və ya zəng vururdum. Ilk öncə bunun niyə belə olduğunu anlamasam da sonradan hər şeyin fərqinə vardım. Xətrini dünyalar qədər istədiyim, böyük hörmət bəslədiyim dostuma vurulmuşdum. Ilk vaxtlar bunun keçici bir həvəs olduğunu düşünsəm də vəziyyət gedərək ciddilləşirdi. Sadəcə dostum olan bu qız artıq mənim üçün xüsusi əhəmiyyət kəsb edən bir insana çevrilmişdi. Dırnağı sınsa ürəyim parçalanacaq qədər əvəzsiz varlıq olmuşdu mənim üçün. İnsanların ilk baxışdan bir-birilərinə qarşı sevgi hissi duya bilmələrini təbii hal kimi qarşılasam da öz hisslərimə biganə yanaşmağa çalışırdım. Lakin zaman keçdikcə onun üçün daha çox darıxdığımı hiss edirdim. Onu görməyəndə üzümə, qəlbimə, ruhuma dərin bir hüzn çökür, ətrafdakı gözəllikləri görmür, dərk etmirdim. Harada oluramsa-olum xəyalım ruhumu çəkib onun yanına aparırdı.

Onu təsvir etmək mənim üçün xoş olduğu qədər də çətindir. Çünki mən mövcud olmayan sözləri yaradacaq qədər mükəmməl deyiləm. Amma o, bütün mükəmməl cümlələri əridəcək və kölgədə qoyacaq qədər misilsiz qızdır. Əminəm ki ondan gözəli yoxdur. Bəzən mənə elə gəlir ki illərlə danışsam da, yazsam da yenə də onun gözəlliyini təsvir edib, bitirə bilməyəcəm. Onunla sadəcə yazışmaq belə böyük zövq verir mənə. Onun yanında olanda, onunla ünsiyyət quranda özümü bütün problemlərdən və dərdlərdən uzaq, hər şeydən və hər kəsdən yüksəkdə hiss edirəm. Sözlə ifadə edə bilmədiyim bir harmoniya, bir rahatlıq hiss edirəm içimdə. Gözlərim gülür, qəlbim şənlənir, ruhum bayram edir. Bəli, etiraf edirəm. Sevirəm onu! Dəlicəsinə sevirəm! Ətrafımda yüzlərlə qız olduğu halda məhs ona vuruldum.

Bəzən olur ki hanısısa xarici müğənniyə vurulursan. Şəkillərini toplayırsan, mahnılarını dinləyirsən. Onun xəyalı ilə yaşayırsan. Amma ona toxuna bilmirsən, ünsiyyət yarada bilmirsən. Elə beləcə, uzaqdan-uzağa sevirsən və buna görə əzab çəkirsən. Mənim də sevgim buna bənzəyir, amma bir az fərqli formada. Mən onunla ünsiyət yarada bilirəm, ancaq hisslərimi etiraf edə bilmirəm. Sevmək və hiss etdirməmək. Aşiq olmaq və bunu qarşı tərəfə bildirməmək. Bilirəm ki bu natamamlıqdır. Bunların fərqindəyəm. Ancaq yenə də bunu ona bildirə bilmirəm. Çünki aramızda böyük uçurum var. Artıq 37 yaşım var. Fiziki problemlər burulğanında çabalayıram. Maddi vəziyətim də ürəkaçan deyil. Bu həyatda ona verə biləcək fərqli heç nəyim yoxdu. O isə gözəldi, gəncdi. Hər şeyin ən yaxşısına layiqdi. Ətrafında onu xoşbəxt edə biləcək, ona istədiyi çox şeyi verə biləcək xeyli sayda insan var. Bəli, aramızda böyük bir uçurum var. Bu səbəbdən də sevgimi ona etiraf edə bilmirəm. Düşünürəm ki hisslərimdən xəbər tutsa uzaqlaşar məndən.

Ona toxunmağı, onu hiss etməyi elə ürəkdən istəyirəm ki. Bunun nə qədər davam edəcəyini və nə ilə bitəcəyini bilmirəm. Bəlkə də bir gün məsələni anlayacaq və birdəfəlik uzaqlaşacaq məndən. Bəlkə də əksinə .... Nəticəsini bilmək istədiyim o qədər çox “bəlkə” var ki. Hərdən məsələni ona etiraf edərək rahatlamaq istəyirəm. Hərdən də başımı ciddi işlələrlə qatıb, unutmaq istiyirəm onu. Ancaq alınmır. Nə unuda bilirəm, nə də etiraf edə bilirəm.

P.S Bu yazını oxuyan dostlar, tanışlar məndən soruşacaqlar “Kimdir o qız ? Onun adı nədir ?” Mən isə deyəcəm ”Onun adı ......”

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5