Mehriban Vəzir. Bir eşq hekayəsi.
23-11-2024
23-11-2024
11-11-2024
Apogey hündürlüyündən Birləşmiş Ştatların meridianları üzərinə düşürdük. Saat qurşağının uyğun olmasından istifadə edib peyk telefonu ilə evə zəng etdim. Həmişəki kimi anamın səsi həyətimizdə qonşunun işlətdiyi otbiçən maşının gurultusu fonunda itib batmışdı, balaca, əlindən bir ış gəlməyən itimiz Nensi də bu səs qarışıqlığında eşidilirdi. Avropa bölümündəki ekspedisiya qrupunun uşaqları yatmışdı deyə anamı telefonun dəstəyində səssizcə öpüb sağollaşdım. Gözucu monitora baxdım sürət 21500 km/saat’a düşmüşdü. Ən sevimli yerim olan cənub kabinəsindəki illüminatorun üstündə oturub cibimdən uçan iris konfetlərimi tutmağa çalışdım. Ayaqlarımın arasından aşağı baxdım deyəsən artıq Plasenşiya körfəzini keçirdik. Amerikaya girməyimizlə çıxmağımız bir oldu. Rusiyalı astronavt həmkarımızın dünən nahar zamanı dediyi sözlər hələ də məni öz təsirində saxlayırdı “Gün ərzində ətrafında 16 dəfə fırlandığımız bu yer kürəsinə kaş ki, buradan barmaq edə bilsəydik.” ( Öz tərcüməmdə - Amerikalı astronavt Klayton Andersonun gündəliyindən)