KÖHNƏ MƏN

Vaxt var idi mən
Sənin üçün əl çatmaz, ün yetməz bir qala idim.
Vaxt var idi, sən
Uca divarıma səcdə edirdin.
Divarıma sürtərdin əlin,
Məni səslərdin-
sənə baxım deyə,
səni görüm deyə.

Vaxt var idi mən
Qarşında bir dağ idim:
Sən mənim qarşımda vüqarlı bir dağ,
Mən o dağ üçün çoxdan olmuşam torpağ...
-deyirdin və yazırdın...

İsrarını, diqqətini, sevgini gördüm onda.
Üzünə qapılarımı taybatay açdım onda.
Yaxın oldum sənə, günbəgün, aybaay...
Açdım sənə gizli olan sirlərimi.
Söz açdım sənə Tanrı qarşısında ən aciz bəndə olduğumdan,
zəifliyimdən,
zəif cəhətlərimdən,
pis xasiyyətimdən...
Gördün məni onda olduğum kimi,
necə lazımdısa sənə, o cür gördün məni.

Və mən adiləşdim sənin gözündə...

Gözündən düşürdün məni...
Yıxdın daş atdığın uca divarımı, aşdın üstündən.
Sındırdın üzünə taybatay açdığım qapını, darvazanı.
Çıxdın qalamın ən uca yerinə,
Oradan məğrur-məğrur ətrafa baxdın.
Sən nə böyük fatehsən, ey dost...!
Ayağını daşıma, torpağıma möhkəm-möhkəm basdın.
Sən mənim dünyamı fəth etdin və gözümdən başıaşağı uçdun,
Yuvarlandın ayaq dərəmə...

Mən səninçün adiləşdim, sadələşdim.
Əl verdiyim əlimi dartdın-
barmaqlarım şaqqıldadı...
Sümüklərim çaqqıldadı...
Mindin belimə, gülümsündüm,
Səni pərt etməyim deyə,
Sən pərt olmayasan deyə.
Dur demədim,
durmadın,
mindin boynuma.
Salladın ayaqlarını boynum aşağı, baxdın yenə boynum yuxarı.
Təkcə başım qalmışdı...

Tutdun saçlarımdan, yoldun saçlarımı, əyləndin mənimlə...
Sən nə pis fateh idin...!!!
Qəlbimi gətirə bilmədin deyə əlinə,
Cismimi alçaltmaq istədin...
Bu ağır qatarı ələ keçirə bilmədin deyə,
Dayandıra bilmədin,
onu saxlamağa da gücün yetmədi deyə
dil çıxardın,
bağırdın,
və alovlana-alovlana arxamca daş atdın,
məni daşa basdın, fitə basdın,
yamanladın.

Sonra sənin bu işinə mat qalanları da həvəsləndirdin,
mənim xeyirə-şərə yaramaz olduğum söylədin,
adi, sadə, sadəlövh olduğumu öz hərəkətlərində anlatdın...
onlar da,
onlar da məni daşa basdılar...

Daha mən sənin üçün adiyəm, ey dost, adi!
Daha məndə çoxlu səhvlər var.
Daha mən sənin parlaq ulduzun deyiləm.
Daha məni bəyənmirsən.
Daha məni qoyub üzümə özgələri tərif edirsən...

Ölsəm əgər bir gün, sənin üçün dirilərəmmi?
Yeni, yep-yeni olarammı, sənə görə?
Mənim üçün bir heykəl də yonarsanmı?
Xatirəmi əzizləyib bir xatirə deyərsənmi? Deyərsənmi:
“Qədrini bilmədik...”

Daha məni bəyənmirsən.
Söz deyirəm sözə baxmırsan,
Göz dikirəm, gözünü qaçırırsan...
Demək, insan əlində olandan
əlindən olmayana qaçırmış...
Demək, insan sahib olduğundan
Qaçıb,
əldə etmədiyini axtarırmış...
Demək, insan kəşf etdiyini bir küncə atıb
yeni kəşflər soraqlayırmış...
Demək, insan daha gözəlini,
daha yenisini,
daha müəmmalısının
arxasıncaymış...

Ancaq mən səni görəndə,
Görürdüm və bilirdim ki, insansan.
İnsansansa, səhvlərin var...
Səni mən səhvlərinlə sevdim.
Nə səni görəndə çaşdım,
nə səni yaxından tanıyanda mat qaldım...
Çünki sən insan idin.
Həm səni tanıyırdım,
həm səni Yaradanı,
həm də səni necə yaratdığını...

Daha mən adiyəm, ey dost, adilərdən adi,
sadələrədən sadə...
Deyirəm, bəlkə olum mürəkkəb?
Deyirəm, bəlkə uzadım saqqal?
Ağardım dümağ?
Başımda da buxara papağ?
Deyirəm bəlkə, arada yaradım pərdə?
Bəlkə gen gəzim səndən?
Az-az gəlim hörmətli olum,
az-az deyim və susum?
Deyirəm, bəlkə... deyirəm bəlkə...

Bəlkə də sənin təqsirin yoxdur
Bu lənətə gəlmiş dünya belədir.
Bu “məhəllə” uşaqlarının xasiyyətidir...

Bu sən, bu da sənin sevimli məhəllən,
Bir də sənin cığal məhəhəllə uşaqların.
Salamat qal,
mən köçdüm ayrı məhəhəlləyə!
Bakı. 2014.

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5