Esvira Rakif

Süsən

h e k a y ə

Elnarə  Bakının  tamamlanmamış,  hündür  yenitikililərindən  birinin  ən  yuxarı  mərtəbəsində  dayanıb  gözləri  dolğun  halda qarşı tərəfə baxır.  Belə  qaranlıqda  işıqlı  şəhərlə  ulduzlu  göyün  əsrarəngiz  görünüşü  onu  nəyinki  valeh  etmir,  o demək olar ki,  heç  düz  baxdığı  önünü  belə  görmür.  Birdən  eləbil,  ayılıb  qəzəbli  halda  əlindəki  ankoloji  test  müayinəsinin  nəticəsi  yazılan  kağıza  baxır  və  gözlərini  qaldırıb  şəhərə --  havanın  çoxdan  qaraldığına  baxmayaraq  hələ  də  qaynayan  şəhərə  baxır.  Hirsli halda  kağızı  cırıb  atır,  əllərilə  üzünü  tutub  hönkürtü  ilə  ağlamağa  başlayır.   Bu  dəm  arxadan  gələn  Süsən  onu  qəribə  baxışlarla  süzür  və  birdən  ona  salfet  vermək lazım  olduğu  ağlına  batıb    tez  çantasını  açıb  salfet  çıxarır.  Salfeti  ona  vermək  üçün  əlini  onun  çiyninə  qoyub:  «Xanım»  deyir.   Elnarə  səksənib   qışqırır  və  tez  yerindən  sıçrayıb  kənara  çəkilir.  Bu  dəm  Süsən:

Qorxmayın  mən...

Elnarə:  Dəlisən  nəsən,  kimsən  bu  saatda?  ( Eləbil,  özü  də  çox yerində bir sual verməli olduğunu anlayıb bu  tanımadığı  adamın  onunla  eyni  vaxtda  buraya  nə  üçün  gəldiyini  öyrənmək  istəyib,  çox  qəzəbli  halda  ondan  soruşur)  Burada  nə  işin  var  sənin?

Süsən:    Bəs  sənin  nə  işin  var  burada,  bilmək  olar?  Elə  soruşursuz  ki,  eləbil,  evinizə  çağırılmamış  qonaq  gəlmişəm.  Beləliklə  onların  arasında  mübahisə  başlayır.  Hər  ikisinin  buraya  intihar  məqsədilə  gəldiyi  bilinir.  Bu  zaman  mübahisə  daha  da  gərginləşir.  Elnarə  ankoloji  xəstə  olduğunu  və  ömrünün  onsuz  da  az  qaldığını  bildirib,  yaxınlarının  onunla  birlikdə  əziyyət  çəkməməsi  üçün  bu  qərara  gəldiyini  deyir. 

Süsən:  Dəlisən?  Bəs  belə  etməklə  onları  daha  çox  incitməyəcəksən?  Kim  bilir  sabah  başına  nə  gələcək?  Sən  mənə  dəqiq  deyə  bilərsən  ki,  mən  sabahı  görəcəm?  Yox.  Bunu  heç  kim  deyə  bilməz.  Sən  artıq  ömrünün  qədərini  demək  olar  ki,  bildiyin  üçün  sənin  yaşayışın  daha  maraqlı  olacaq.

Elnarə:  Nə  danışırsan  sən?

Süsən:  İnan  mənə.  Vallah  düz  deyirəm.  Mən  sənin  yerində  olmaq,  yaşadığım  hər  saniyəni  dəyərləndirmək  istərdim.  Ölməli  olan  mənəm.  Çünki  dəyərsiz  bir  adamı  insan  sayıb  ona  inandım,  dəyər  verdim,  onu  sevdim,  ürəyimi  açdım.  O  isə..... eh  deyib  oturur,  özünü  ələ  almağa  çalışaraq  ağlayır.

Elnarə:  Sən  buna  görə  özünü  niyə  öldürürsən.  Get  başını  vur  divara,  ağıllan, bir  də  heç  vaxt  heç  kimə  inanma.  Yox  bir,  öldürmək. 

Süsən:  Mən  belə  iş  görən  qız  deyildim.  Mən  heç  kimə  inamır,  tanış  olmur,  yaxınıma  buraxmırdım.  Onunla  hər  şey  başqa  cür  başladı.  Mən  onun  mənə  (hönkürtü  ilə  ağlayaraq)  adi  bir  insan  kimi,  yoldan  keçən,  belə,  belə  ( hıcqırıq  çəkərək)   əhəmiyyətsiz  bir  şey  kimi  yanaşacağını  ağlıma  da  gətirməzdim.  Axmağam  mən,  axmaq,  düşük   Süsən,  düşük  deyib  hönkürtü  ilə  ağlamağa  başlayır.  Elnarə  qeyri-ixtiyari   olaraq  onu  qucaqlayıb  onunla  bərabər  ağlamağa  başlayır.  Daha  sonra  Elnarə  onu  özündən  ayırıb  göz  yaşlarını  silə-silə  onu  sakitləşdirməyə  çalışaraq  deyir: 

Elnarə:  Gəl,  bir  şey  edək.

Süsən:  Nə?                                                                                                                                     

Elnarə:  Bu  dəqiqə  nə  etmək  istərdin?  Ağlına  ilk  gələni  və  heç  vaxt  cürət  etməyəcəyin  bir  şey  de.  Gəl,  bu  gün  buradan  gedib  elə  bir  şey  edək  ki,  nə  indiyə  qədər,  nə  də  bundan  sonra  onu  etməyəcəyik.  Bəlkə  də  dərinliyimizdə  gizlənən  bir  cürət  nə  bilim...  Bilmirəm,  amma...         

Süsən:   Gedib  onun  maşınının  şüşələrini  sındırmaq  istərdim.  Özü  də  təzəlikcə  alıb.   Heç  bir  ay  yoxdu.  Qarajı  da  yoxdu  küçədə  saxlayır. 

Elnarə:  Sən  də  elə  bir  şey  seçərdin  ki,  günümüz  həbsxana  ilə  bitməsin  də.

Süsən:   Nə  bilime,   soruşdun  dedim  də.  Onsuz  da  bilirəm  dəlilikdi.  Nə  isə  yaddan  çıxart. 

Elnarə:  Yox,  yaddan  çıxartmıram.  Gedək  eliyək.  Süsən  əvvəl  təəcüblənir. 

Elnarə:  Biz  ki,  haqlı  olduğumuzu  bilirik.  Nədi  o  namərdlik  edəndə  olar,  biz  edəndə  yox?  Gedək.   Süsən  də  sevincək  ayağa  qalxıb  getməyə  hazırlaşırkən   şüşüələri  nə  ilə  sındıracaqlarını  xəbər  alır.  Elnarə  yolda  bir  idman  mağazasına  girib  uyğun  bir  şey  tapa  biləcəklərini  deyir.  Süsən  bu  dəm  çantasına  baxıb  pulunun  çatıb-çatmayacağını  yoxlamaq  istəyir.  Elnarə  kredit  kartını  göstərib:  Banglar  sağolsun,  bunun  sayəsində  biz  bu  gün  çox  əylənəcəyik .

  Tikintinin  yuxarı  mərtəbəsindən  aşağı  düşüb,  taxi  çağırıb,  onun  gəlməsini  gözləyincə  tanış  olurlar.  Süsənin  adına  gülməmək  üçün  özünü  saxlamağa  çalışan  Elnarə ondan  nə  üçün belə   qədimi  adı  olduğunu  xəbər  alır.  Süsən  adının  nənəsinin  adı  olduğunu,  onu  çox  sevdiyini  və  adı  ilə  fəxr  etdiyini  bildirir. Taxi  gecikdiyindən  onlar  yoldakı  maşınlara  diqqətlə  baxırlar.  Maşınla  onlara  yaxınlaşan  bir  bəy  onlardan hara getmək istədiklərini xəbər  alıb,  gedəcəkləri  yerə  apara  biləcəyini  bildirir.  Lakin  o  sözünü  qurtarmamış  onlar  bir  ağızdan:  Sənə  nə?   Yoluna  get  sən!  deyən  kimi  maşın  dərhal  uzaqlaşır,  onlar  da  ürəkdən  gülüşürlər.  Taxi  də  gəlir,  onlar  yola  çıxır,  yolda  saxlatdırıb  bir  idman  mağazasına  girib  ətrafa  göz  gəzdirirlər.  Süsən  pıçıltı  ilə  Elnarəni  çağırıb  içi  dolu  boks  torbasını  göstərir.  Elnarə  əli  ilə  yox  işarəsini  göstərir.  Süsən  bu  dəfə  də  onu  çağırıb  iki  qantel  göstərir.  Elnarə  yenə  yox,  olmaz  işarəsini  göstərir.  Bu  dəfə  Süsən  onu  çağırıb  artıq  əlinə keçirdikdən sonra əllərini  bir-birinə vurub  boks  əlcəklərini  göstərir.  Elnarə  “Dayan”  deyib  iki  beysbol  taxtası  götürüb  kassaya  yaxınlaşır.  Süsən  də  ona  yaxınlaşıb:  “Əla,  bu  tam  bizə  lazım  olandı”  deyir.   Elnarə isə  astadan  ona  “söhbəti  kəs”  deyir.

Beləliklə,  onlar  gəlib  Süsənin  keçmiş  sevgilisinin  yaşadığı  yerə  çatırlar.  Taxidən  düşüb  onun  yaşadığı  məhəlləyə  piyada  gedirlər.   Çatdıqdan  sonra  ətrafa  göz  gəzdirib  işə  başlayırlar.  Süsən  maşının  ön  şüşəsinə  güclü  zərbə  endirir,  şüşə  isə  sınmır.  Bu  dəm  Elnarə: “ möhkəm  vur,  möhkəm “  sözünü  ağzında  bitirməmiş  artıq  maşının  ön  şüşüəsi  sınıb  xırda  hissələrə  bölünür.

Süsən:  Bunu  etdiyimə  inana  bilmirəm  --  deyib  yan  şüşələri  sındırmağa  başlayır.  Artıq  it  səsləri  bir-birinə  qarışır.  Elnarə  də  arxa  şüşəni  sındırır  və  adam  səsləri  eşidib tez  Süsəni  qolundan  çəkib  “Gedək”  deyir.  Süsən  əlindəki  taxtanı  atıb  qaçır,  Elnarə  taxtanı  götürür  və  birlikdə  qaçıb  buradan  uzaqlaşırlar.  Bir  qədər  qaçdıqdan  sonra  bir      2

 dalanda  gizlənib  aranın  sakitləşməsini  gözləyirlər.  Bir  də  dalandan  boylanıb  arxadan  heç  kimin  gəlmədiyini  görüb  ürəkdən  gülüşürlər.    Gülüb  danışa-danışa  yola  çıxırlar. 

Süsən:  Nə  qədər  rahatlandım,  necə  sakitləşdim.. eh  deyib  həm  ağlayır,  həm  gülür. 

Elnarə:  Başqa  nə  etmək  istəyirsən?

Süsən:  Elə  məndən  soruşursan  sən  də  de.                                                                                

Elnarə:  Mənim  etmək  istədiyimi  indi  edəcəyik.  İçəri  şəhərə  gedib,  restoranlardan  birində  yemək  yeyəcəyik.

Süsən:  Yaxşı fikirdi                                                                                                                            

Elnarə:  Sonra  isə  o  küçələri  qarış-qarış  gəzib  dəcəllik  edəcəyik.  Süsən  yaxşı  deməyə  macal  tapmamış  marşurut  gəlir.  Onlar  minib  oturacaqda  əyləşib  yol  boyu  danışırlar.  Bir-birindən  harada  yaşadıqlarını,  nə  işlə  məşğul  olduqlarını  soruşurlar.  Və  bu  söhbət  əsnasında  Süsənin  yaxşı  hekayələr  yazdığı,  ailəsinin  isə  ondan  bu  boş  işlərindən  əl  çəkməsini  istədikləri  bilinir.  Süsən  həm  də  hekayələrindən  bəzilərinin  elə  indi  də  çantasında  olduğunu,  işdə  boş  vaxtlarında  daim  nəsə  yazdığını  deyir.  Elnarə  də  yemək  yeyəndən  dərhal  sonra  onun  hekayələrindən  birini  oxuyacağını  və həqiqi  qiymət verəcəyini   bildirir.  Beləliklə,  bu  şirin  söhbəti  sürücü  pozub,  artıq  axırıncı  dayanacağa  son  bir  dayanacaq  qaldığını  bildirir.  Qızlar  yaxınlıqda  hansı  metronun  ola  biləcəyini  soruşur, amma  bu   marşurutun  heç  bir  metroya  yaxın  dayanacağının  olmadığı  cavabını  alırlar.  Və  beləcə  maşından  düşüb  taxi  çağırırlar.  Süsən  taxi  gəlincə  tum  almağı  təklif  edir  və  onlar  yolu  keçib  qarşıdakı  kiçik  marketdən  tum  alıb  yenidən  yolu  keçməyə  hazırlaşırlar.  Bu  dəm  tum  paketi  Elnarənin  əlindən  yerə  düşür,  Süsən  isə  soluna  və  sağına  baxıb  yolu  keçmək  üçün  Elnarəyə  “Gəl” deyib  yolu  keçir.  Elnarə  paketi  götürüb  ayağa  qalxan  zaman  yandan  sürətlə  gələn  maşını  görüb  əlini  uzadaraq  Süsəni  tutmaq  istəyib  “Dayan”  deyir,  maşın  isə  Süsəni  vurub  yoluna  davam  edir. 

Bir  azdan  təcili  yardım,  Elnarənin  üsyan  dolu  ağlamaq  və  polis  maşınının  səsləri  ətrafı  bürüməyə  başlayır.  Daha  sonra  Elnarəni  bürüyən ağlaşma  və  fəryad  səsləri...  günlərlə  uzanan  polis  bölməsindəki  izahat,  təşviş-təlaş,   get-gəl,  bitmək  bilməyən  növbələr,  səbəbkarın  evindəki  yas  məclisləri,  həyəcan,  stress,  günahkar  və  bitkinlik  hissi,  aylar  keçdikcə  soyumağa  başlayıb,  çəkilib  gedir.  Təxmini  6  aydan  sonra  isə  bəzi  kitab  mağazalarındakı  rəflərdə  “Süsənin  hekayələri”  adlı  kitab  da  öz  yerini  alır. 

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5