Rasim Qaraca

Kor Kədinin qovulması

(uşaqlar üçün sərçənin dilindən)

Hadisə belə olmuşdu: mən yem dalınca yollananda yuvadakı altı ətcə balamdan biri yerə düşmüş və Kor Kədi onu yemişdi. Kor Kədi mənim yuva qurduğum bağçanın sahibinin pişiyi idi. Başqa pişiklərlə dalaşanda onun bir gözünü cırmaqlamışdılar, sağ gözü kor idi.

Deyəsən ətcə quş yemək xoşuna gəlmişdi, artıq hər gün gəlib yuvanın ətrafında dolaşır, ağzını marıtlayıb altdan yuxarıya doğru bizə baxırdı. Həyəcanım birə beş artmışdı. Həm gecələr yuxusuz qalır, həm də yavruları tək qoyub yem dalınca gedənə ağlıma min cür şey gəlirdi. Nə cürsə onu yuvamın ətrafından rədd etməliydim. Uşaqlarıma öyüd nəsihət verməkdən yorulmuşdum, onlara yüz dəfə tapşırır, yuvadan başlarını çıxartmağı qadağan edirdim. Ancaq ən böyük oğlum mənimlə razılaşmır, artıq yaz gəldiyini, bayırda gözəl günəşli gün olduğu halda yuvada qapalı qalmanın dözülməz olduğunu deyir, balaca qardaş bacıları da onun səsinə səs verib civildəşirdilər. Oğlum haqlıydı, ancaq onların bu arzusu hər birinin ölümüylə nəticələnə bilərdi. Ailəmizdə qorxunc pişik haqqında əfsanələr dolaşır, bu əzazil varlığa qarşı acizliyimiz sərhəd tanımırdı.

Beynimdə çoxlu planlar qurur, onu rədd etmənin yollarını axtarırdım. Başqa sərçə arkadaşlarımla da danışır, onlardan çoxlu məsləhətlər alırdım. Əgər gücüm çatsaydı caynağıma böyük bir daş götürər, gətirib onun başına salardım. Ya da nəsə bir silah olsa, məsələn tüfəng və ya bir ox, düz pişiyin ürəyindən vuradım. Lakin biz sərçələrin nə tüfəngi var, nə də ox-yayı. Yeganə silahımız qanadlarımızdır, bir də ciy-ciy səsimiz. Lakin yavrularımın qanadları hələ çıxmamışdı, səsləri də çox zəif idi.

Mən bunları düşündükcə Kor Kədi söyüd ağacının yerə doğru sallanan nazik budaqlarında qurduğum yuvamın altında öz yerini rahatlamış, arxayınca günəşlənib mürgü vurmaqdaydı. Dəcəl balalarımın qanadlarında kiçik lələklər əmələ gəldikcə onların uçub pərvazlanmaq arzusu da qarşısıalınmaz olurdu, mən yuvadan uzaqlarda olanda isə ürək göbəyimi yeyirdim, birdən balalardan biri yerə düşsə halım necə olardı. Axı mən onları çox əziyyətlə dünyaya gətirmişdim, yumurtadan çıxıb bu yaşa gəlmələrinə qədər necə həyəcanlı günlər və gecələr keçirmişdim.

Qorxduğum şey başıma gəldi, mən yem dalınca yollananda yavrulardan biri qanad çalıb uçmaq istəmiş, ancaq gücü yetməmiş və yerə düşmüşdü. Kor Kədi onu tutmaq istəyəndə yenidən pərvazlanmış, yenidən yerə düşmüş, axırda bu vəhşi heyvana təslim olmuşdu. Yazıq balamın yolunmuş tüklərini yuvamızdan çox uzaqlarda tapdım. Bu fəlakət bütün varlığımı sarsıtmışdı, yenidən qanad çalıb uçmaq üçün özümdə güc tapa bilmirdim. Mənə elə gəlirdi kimi, sağ qalan dörd balamın da taleyini eyni aqibət gözləyir.

Lakin, yox, təslim ola bilməzdim, sağ qalan yavrularımın xatirinə mübarizə aparmalıydım.  Mütləq bir çıxış yolunu tapmalıydım, axı deyilənlərə görrə, hər çətin durumdan mütləq bir çıxış yolu olur.

Tanış sərçələr, uzaqdan-yaxından eşidib gələnlər yalnız təsəlli verir, onların və ya yaxın qohumlarının da başına bu cür işlər gəldiyindən danışır, lakin bu təsəllilərin heç bir faydası olmurdu. Sanki sərçə balalarının qurban getməsi tarixi bir ənənə idi və bunu dəyişmək olmazdı. Bəzi sərçələr Kor Kədi ilə danışıqlara getməyi, ona yalvarıb yaxarmağı təklif edir, hətta yavrulardan birini də könüllü olaraq ona verməyimi tövsiyyə edirdilər, - könüllü olaraq bir yavrumu qurban verəcək və o biri yavruların həyatını qurtaracaqdım.

Bu tövsiyyələr heç ağlıma batmırdı. Kor Kədinin xislətində vəhşilik vardı, onunku öldürmək, didib parçalamaq, qan tökmək idi. Bizim kimi kiçik varlıqların halından anlaya bilməzdi, mərhəmət hissi ona yad idi. Bu yırtıcıyla yalnız onun başa düşəcəyi öz dilində danışmaq lazım idi, yəni, ona güc göstərmək lazım idi. Ürəyimdən qara qanlar axa-axa bunu necə edə biləcəyimi düşünürdüm.

Deyəsən axtardığımı tapmışdım, ağlıma bir fikir gəlmişdi: Yalnız özünü və öz yavrularını düşünən aciz sərçələri bir yerə toplamaq, yaramaz düşmənə qarşı onları birləşdirmək lazım idi. Yüzlərlə sərçə bir yerə toplaşıb eyni anda cikkildəsək və Kor Kədinin üstünə cumsaq, inanıram ki, onun canına vahimə sala bilərdik.   

Elə o andan başlayaraq bütün sərçələri toplamağa başladım. Əlbəttə, bu çox da asan olmadı. Çoxları Kor Kədinin qisasından qorxurdu. Ancaq səsimə səs verənlər bir deyil, iki deyildi. Günlərcə hazırlandıq, yüzlərcə sərçə eyni anda göyün üzünə pərvazlanıb bir anda yerə şığıyır və təkrar buludlara qədər yüksəlirdilər.

Sən demə Kor Kədi bizim düşündüyümüzdən çox çox qorxaq imiş. Onun üzərinə yüzlərcə sərçə deyil, on sərçə də şığısaydı və birağızdan cikkildəsəydi başını götürüb qaçacaqdı. Ancaq bizim hazırlıq görmüş sərçələrimiz ondan asanlıqla əl çəkənə oxşamırdılar. Kor Kədi qaçır, sərçələsə qovurdu. Artıq mən onun haraya qədər qovulduğunu bilmirəm. Deyilənə görə kəndlər, şəhərlər arxada qalıb, onu ölkədən də qovub çıxardıblar.

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5