Esvira Rakif

Süsən

h e k a y ə 

Elnarə Bakının tamamlanmamış, hündür yenitikililərindən birinin ən yuxarı mərtəbəsində dayanıb

gözləri dolğun halda qarşı tərəfə baxır. Belə qaranlıqda işıqlı şəhərlə ulduzlu göyün əsrarəngiz
görünüşü onu nəyinki valeh etmir, o demək olar ki, heç düz baxdığı önünü belə görmür. Birdən
eləbil, ayılıb qəzəbli halda əlindəki ankoloji test müayinəsinin nəticəsi yazılan kağıza baxır və
gözlərini qaldırıb şəhərə -- havanın çoxdan qaraldığına baxmayaraq hələ də qaynayan şəhərə baxır.
Hirsli halda kağızı cırıb atır, əllərilə üzünü tutub hönkürtü ilə ağlamağa başlayır. Bu dəm arxadan
gələn Süsən onu qəribə baxışlarla süzür və birdən ona salfet vermək lazım olduğu ağlına batıb
tez çantasını açıb salfet çıxarır. Salfeti ona vermək üçün əlini onun çiyninə qoyub: «Xanım» deyir.
Elnarə səksənib qışqırır və tez yerindən sıçrayıb kənara çəkilir. Bu dəm Süsən:
Qorxmayın mən...
Elnarə: Dəlisən nəsən, kimsən bu saatda? ( Eləbil, özü də çox yerində bir sual verməli olduğunu
anlayıb bu tanımadığı adamın onunla eyni vaxtda buraya nə üçün gəldiyini öyrənmək istəyib, çox
qəzəbli halda ondan soruşur) Burada nə işin var sənin?
Süsən: Bəs sənin nə işin var burada, bilmək olar? Elə soruşursuz ki, eləbil, evinizə çağırılmamış
qonaq gəlmişəm. Beləliklə onların arasında mübahisə başlayır. Hər ikisinin buraya intihar
məqsədilə gəldiyi bilinir. Bu zaman mübahisə daha da gərginləşir. Elnarə ankoloji xəstə olduğunu
və ömrünün onsuz da az qaldığını bildirib, yaxınlarının onunla birlikdə əziyyət çəkməməsi üçün bu
qərara gəldiyini deyir.
Süsən: Dəlisən? Bəs belə etməklə onları daha çox incitməyəcəksən? Kim bilir sabah başına nə
gələcək? Sən mənə dəqiq deyə bilərsən ki, mən sabahı görəcəm? Yox. Bunu heç kim deyə
bilməz. Sən artıq ömrünün qədərini demək olar ki, bildiyin üçün sənin yaşayışın daha maraqlı
olacaq.
Elnarə: Nə danışırsan sən?
Süsən: İnan mənə. Vallah düz deyirəm. Mən sənin yerində olmaq, yaşadığım hər saniyəni
dəyərləndirmək istərdim. Ölməli olan mənəm. Çünki dəyərsiz bir adamı insan sayıb ona inandım,
dəyər verdim, onu sevdim, ürəyimi açdım. O isə..... eh deyib oturur, özünü ələ almağa çalışaraq
ağlayır.
Elnarə: Sən buna görə özünü niyə öldürürsən. Get başını vur divara, ağıllan, bir də heç vaxt heç
kimə inanma. Yox bir, öldürmək.
Süsən: Mən belə iş görən qız deyildim. Mən heç kimə inamır, tanış olmur, yaxınıma buraxmırdım.
Onunla hər şey başqa cür başladı. Mən onun mənə (hönkürtü ilə ağlayaraq) adi bir insan kimi,
yoldan keçən, belə, belə ( hıcqırıq çəkərək) əhəmiyyətsiz bir şey kimi yanaşacağını ağlıma da
gətirməzdim. Axmağam mən, axmaq, düşük Süsən, düşük deyib hönkürtü ilə ağlamağa başlayır.
Elnarə qeyri-ixtiyari olaraq onu qucaqlayıb onunla bərabər ağlamağa başlayır. Daha sonra Elnarə
onu özündən ayırıb göz yaşlarını silə-silə onu sakitləşdirməyə çalışaraq deyir:
Elnarə: Gəl, bir şey edək.
Süsən: Nə? 1

Elnarə: Bu dəqiqə nə etmək istərdin? Ağlına ilk gələni və heç vaxt cürət etməyəcəyin bir şey de.
Gəl, bu gün buradan gedib elə bir şey edək ki, nə indiyə qədər, nə də bundan sonra onu
etməyəcəyik. Bəlkə də dərinliyimizdə gizlənən bir cürət nə bilim... Bilmirəm, amma...
Süsən: Gedib onun maşınının şüşələrini sındırmaq istərdim. Özü də təzəlikcə alıb. Heç bir ay
yoxdu. Qarajı da yoxdu küçədə saxlayır.
Elnarə: Sən də elə bir şey seçərdin ki, günümüz həbsxana ilə bitməsin də.
Süsən: Nə bilime, soruşdun dedim də. Onsuz da bilirəm dəlilikdi. Nə isə yaddan çıxart.
Elnarə: Yox, yaddan çıxartmıram. Gedək eliyək. Süsən əvvəl təəcüblənir.
Elnarə: Biz ki, haqlı olduğumuzu bilirik. Nədi o namərdlik edəndə olar, biz edəndə yox?
Gedək. Süsən də sevincək ayağa qalxıb getməyə hazırlaşırkən şüşüələri nə ilə sındıracaqlarını
xəbər alır. Elnarə yolda bir idman mağazasına girib uyğun bir şey tapa biləcəklərini deyir.
Süsən bu dəm çantasına baxıb pulunun çatıb-çatmayacağını yoxlamaq istəyir. Elnarə kredit
kartını göstərib: Banglar sağolsun, bunun sayəsində biz bu gün çox əylənəcəyik .
Tikintinin yuxarı mərtəbəsindən aşağı düşüb, taxi çağırıb, onun gəlməsini gözləyincə tanış
olurlar. Süsənin adına gülməmək üçün özünü saxlamağa çalışan Elnarə ondan nə üçün belə
qədimi adı olduğunu xəbər alır. Süsən adının nənəsinin adı olduğunu, onu çox sevdiyini və
adı ilə fəxr etdiyini bildirir. Taxi gecikdiyindən onlar yoldakı maşınlara diqqətlə baxırlar.
Maşınla onlara yaxınlaşan bir bəy onlardan hara getmək istədiklərini xəbər alıb, gedəcəkləri yerə
apara biləcəyini bildirir. Lakin o sözünü qurtarmamış onlar bir ağızdan: Sənə nə? Yoluna get
sən! deyən kimi maşın dərhal uzaqlaşır, onlar da ürəkdən gülüşürlər. Taxi də gəlir, onlar yola
çıxır, yolda saxlatdırıb bir idman mağazasına girib ətrafa göz gəzdirirlər. Süsən pıçıltı ilə
Elnarəni çağırıb içi dolu boks torbasını göstərir. Elnarə əli ilə yox işarəsini göstərir. Süsən bu
dəfə də onu çağırıb iki qantel göstərir. Elnarə yenə yox, olmaz işarəsini göstərir. Bu dəfə
Süsən onu çağırıb artıq əlinə keçirdikdən sonra əllərini bir-birinə vurub boks əlcəklərini göstərir.
Elnarə “Dayan” deyib iki beysbol taxtası götürüb kassaya yaxınlaşır. Süsən də ona yaxınlaşıb:
“Əla, bu tam bizə lazım olandı” deyir. Elnarə isə astadan ona “söhbəti kəs” deyir.
Beləliklə, onlar gəlib Süsənin keçmiş sevgilisinin yaşadığı yerə çatırlar. Taxidən düşüb onun
yaşadığı məhəlləyə piyada gedirlər. Çatdıqdan sonra ətrafa göz gəzdirib işə başlayırlar. Süsən
maşının ön şüşəsinə güclü zərbə endirir, şüşə isə sınmır. Bu dəm Elnarə: “ möhkəm vur,
möhkəm “ sözünü ağzında bitirməmiş artıq maşının ön şüşüəsi sınıb xırda hissələrə bölünür.
Süsən: Bunu etdiyimə inana bilmirəm -- deyib yan şüşələri sındırmağa başlayır. Artıq it səsləri
bir-birinə qarışır. Elnarə də arxa şüşəni sındırır və adam səsləri eşidib tez Süsəni qolundan
çəkib “Gedək” deyir. Süsən əlindəki taxtanı atıb qaçır, Elnarə taxtanı götürür və birlikdə qaçıb
buradan uzaqlaşırlar. Bir qədər qaçdıqdan sonra bir 2
dalanda gizlənib aranın sakitləşməsini gözləyirlər. Bir də dalandan boylanıb arxadan heç kimin
gəlmədiyini görüb ürəkdən gülüşürlər. Gülüb danışa-danışa yola çıxırlar.
Süsən: Nə qədər rahatlandım, necə sakitləşdim.. eh deyib həm ağlayır, həm gülür.

Elnarə: Başqa nə etmək istəyirsən?
Süsən: Elə məndən soruşursan sən də de.
Elnarə: Mənim etmək istədiyimi indi edəcəyik. İçəri şəhərə gedib, restoranlardan birində
yemək yeyəcəyik.
Süsən: Yaxşı fikirdi.
Elnarə: Sonra isə o küçələri qarış-qarış gəzib dəcəllik edəcəyik. Süsən yaxşı deməyə macal
tapmamış marşurut gəlir. Onlar minib oturacaqda əyləşib yol boyu danışırlar. Bir-birindən
harada yaşadıqlarını, nə işlə məşğul olduqlarını soruşurlar. Və bu söhbət əsnasında Süsənin
yaxşı hekayələr yazdığı, ailəsinin isə ondan bu boş işlərindən əl çəkməsini istədikləri bilinir.
Süsən həm də hekayələrindən bəzilərinin elə indi də çantasında olduğunu, işdə boş
vaxtlarında daim nəsə yazdığını deyir. Elnarə də yemək yeyəndən dərhal sonra onun
hekayələrindən birini oxuyacağını və həqiqi qiymət verəcəyini bildirir. Beləliklə, bu şirin söhbəti
sürücü pozub, artıq axırıncı dayanacağa son bir dayanacaq qaldığını bildirir. Qızlar yaxınlıqda
hansı metronun ola biləcəyini soruşur, amma bu marşurutun heç bir metroya yaxın
dayanacağının olmadığı cavabını alırlar. Və beləcə maşından düşüb taxi çağırırlar. Süsən taxi
gəlincə tum almağı təklif edir və onlar yolu keçib qarşıdakı kiçik marketdən tum alıb yenidən
yolu keçməyə hazırlaşırlar. Bu dəm tum paketi Elnarənin əlindən yerə düşür, Süsən isə soluna
və sağına baxıb yolu keçmək üçün Elnarəyə “Gəl” deyib yolu keçir. Elnarə paketi götürüb
ayağa qalxan zaman yandan sürətlə gələn maşını görüb əlini uzadaraq Süsəni tutmaq istəyib
“Dayan” deyir, maşın isə Süsəni vurub yoluna davam edir.
Bir azdan təcili yardım, Elnarənin üsyan dolu ağlamaq və polis maşınının səsləri ətrafı
bürüməyə başlayır. Daha sonra Elnarəni bürüyən ağlaşma və fəryad səsləri... günlərlə uzanan
polis bölməsindəki izahat, təşviş-təlaş, get-gəl, bitmək bilməyən növbələr, səbəbkarın evindəki
yas məclisləri, həyəcan, stress, günahkar və bitkinlik hissi, aylar keçdikcə soyumağa başlayıb,
çəkilib gedir. Təxmini 6 aydan sonra isə bəzi kitab mağazalarındakı rəflərdə “Süsənin
hekayələri” adlı kitab da öz yerini alır.

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5