Veronika Tuşnova. İKİMİZ İDİK SADECE BOMBOŞ KÜÇEDE. şeir Şeir
İKİMİZ İDİK SADECE BOMBOŞ KÜÇEDE
İkimiz idik sadece bom-boş küçede
axşamüstü, gölmeçelerden atlayaraq;
Ve her zaman etdiyin kimi, düz fenerin altında
yene ağlından keçdi meni öpmek.
Ve ele o anda, tersliye bax
sas-küylü məktəbliler çıxdı qarşımıza...
Yəqin çox eylendirmişdik onları
partladı arxamızdan qehqehe.
Söyledikleri bunlardı təxminen:
-Bu çaşqınlara baxın hele!
Ağlını itirmiş gicbeser, genc olsaydı yene...
-He, he...
-Qadın da genc sayılmaz amma!
De, hirslendinmi bu tehqirlere?
Ancaq, ne etsen de, genclik haqlıdır,
Gencliyin vurğun baxışlarıyla
yoxla sen bir daha mene baxmağı.
Gel incimeyek o yersiz lağ-lağıdan:
Onların hamısından daha xoşbext olduğumuzu haradan bilsinler?
Çünki, hele neçe iller yaşamaları gerek
Yaşlılıq deye bir şeyin olmadığını öyrenmeleri üçün!
(çeviri rq)
axşamüstü, gölmeçelerden atlayaraq;
Ve her zaman etdiyin kimi, düz fenerin altın">