CİB BIÇAĞIMI YOXLADIM

Gecə saat 2 idi. Yağış pəncərəyə vuran damlalardan və navalçadan süzülən yağışın yaratdığı gölməçədən hiss olunurdu. Yenə oyağam və yenə bu iyrənc insanlardan, cəmiyyətdən, bir sözlə hər şeydən iyrəndiyim günlərdəndir. Stolun üstündəki qarışdırıb arasından heç bir şey tapmadığım dəftər-kitab, bel çantam, 3 boş kibrit qutusu, yarımçıq şokoladdan ibarət dağınıqlığı qolumla itələyib yerə saldım. Çantamdakı pulqabımdan çantama dağılan qəpiklərin səsi beynimə çaxıldı, bir yandan dinləmədiyim və baxmadığım televizorun yavaşıdılmış, amma eşidilən səsi, digər tərəfdən damcılayan kranın səsi, stəkanı daşıran son damla oldu. Başımı əllərimin arasına aldım, gözlərimi yumub dodaqlarımı bir-birinə sıxdım, sonra  bir anda əllərim boşalıb yanıma düşdü. Ağlıma ilk gələn paltomu götürüb çıxmaq oldu. Geri qayıtdım, çünki, məqsədimə çatmaq üçün əsas vasitə evdə qalmışdı. Balaca cib bıçağı. Yağış, palçıq, islanmış saçlarım… Küçədə bircə nəfər adam yox idi. Gecə, soyuq, yağış…Hansı ağıllı çıxardı ki küçəyə?...Dar küçələr gecələr  qorxulu olur, yaşamaq istəyənlərə. Belə küçələrdə isə işıqdan danışmaq ağılsızlıqdır.  Bir qədər evdən uzaqlaşmışdım. Dalanlardan birinə yaxın səkidə oturdum. Ketlərim, paltom su içində idi, amma o an bunlar mənimçün çox önəmsiz idi. Cib bıçağımı çıxarıb yoxladım, mənə lazım olan vəziyyətdə idi, çox iti, əziyyət verməyəcəyini düşünürdüm.  Oturduğum yer hansısa evin qarşısı olduğundan bir sınıq-salxaq həyət işığından az-maz kölgə düşürdü. Yaş paltomun qolunu birtəhər yuxarı çəkdim, bıçağı biləyimə tuşlayıb gözlərimi yumdum. Miyoltu eşitdim. Əslində yavaş miyoldasa da, küçənin sakitçiliyində bunu eşitmək elə də çətin deyildi. Böyük ehtimalla bala pişik idi. Bu arada, pişikləri çox sevirəm, 5-6 dəfə evdə saxladıqlarım da olub. Nə isə. Pişiyin səsinə doğru, dalan boyunca getməyə başladım.  Və budur, dalanın qurtaracağında küncə qısılan bir pişik balası.  Çox balaca idi, yəqin ki, anasından ayrı düşmüşdü. Tükləri islanıb bir-birinə yapışmışdı, təcrübələrimə əsasən deyə bilərdim ki, pişik həm də xəstə idi. İndi mən iki seçim arasında qalmışdım: ya pişiklə birlikdə o yağışın altında, soyuq, qaranlıq və kimsəsiz küçədə ölmək, ya da bir heyvanın həyatını xilas edib yaşamaq. Bıçaqı qatlayıb cibimə qoydum. Pişiyi də götürüb evə yollandım. Anam və demək olar bütün məhəllə yatmışdı. Əynimi soyunmamış baytar dostum Pərvizə zəng elədim ki, elə səhər açılan kimi pişiyi yanına aparım və səhərin açılmasına bir neçə saat qalmışdı. Balıncımı sobaya yaxın yerə atıb pişiyi ora qoydum, qurumağa və istiyə ehtiyacı var idi. Sözsüz ki, o ac idi, amma soyuducuda ona yedirdəcək bir şey yox idi. Ağlıma 24 saat açıq market gəldi, tez evdən çıxdım, süd alıb evə qayıtdım. Südü qızdırıb qaba tökdüm, pişik südü ətrafa dağıda-dağıda, boğulacaq kimi içirdi. Südü içirdib onu balıncın üstünə, sobaya yaxın bir yerə qoydum, 5 dəqiqə sonra xumarlanıb yatmışdı. Həvəslə oturub onu izləyirdim. Üstümə qəribə bir yorğunluq çökmüşdü. Saat 4-ə qalırdı, pişik orda yatarkən, mən də ona baxa-baxa divanda sızıb qalmışdım. Bir də ayıldım ki, səhər saat 11-dir. Anam çoxdan işə getmişdi. Evdə eləcə ikimiz idik, pişik elə ordaca yatırdı. Əl-üzümü yudum, amma pişiyin yatmaq tərzi nəsə heç xoşuma gəlməmişdi. Şübhələndim. Ovcumu pishiyin burnuna yaxınlaşdırdım. Nəfəs almırdı. Özümü itirməmişdim, amma gözlərim dolmuşdu. Balaca cəsədini əlimə götürdüm, üzünə baxdım, elə bil gülümsəyirdi. Bapbalaca, yumyumşaq pişik hələ isti idi, bəlli idi ki, mən oyanmamışdan az əvvəl dayanmışdı balaca ürəyi.  Son dəfə başını sığallayıb, bir çit əskiyə büküb  evdən bir qədər uzaq ağacın altında basdırdım. Hava sakit idi. Yağış da yağmırdı. Evə qayıdırdım. Bayaqki sakit havanı bir anda qəribə, sərin külək əvəz etdi. Birdən ayaqlarım yerdən üzüldü, ağlamağa başladım, həm də elə bil küləyin təsiriylə uçurdum, gözlərimi yumub əllərimi qanad kimi aramla çırpırdım. Nə baş verdiyini özüm də anlamırdım. Dünən intihar məqsədiylə evdən çıxan adam indi bir anda həyatı sevməyə başlamışdı, üstəlik belə bir kədərli hadisədən sonra. İndi anlayıram. O pişiyi, o hadisələri. Bunlar həyatın oyunlarıdı. Yaşatmaq üçün yaşamağa dəyər, birilərinə ən xırda köməyin dəyirsə, varsan, yaşamalısan, sırf buna görə. Xeyirxah olmaq, yardım etməkçün hətta intihardan da vaz keçmək olar, gecənin bir aləmi yamyaş paltarlarla marketə qaçmaq da, divanda mürgüləmək də, ağlamaq da… Mən olmasaydım da o pişik öləcəkdi, amma o olmasaydı, indi bu hekayəni oxumayacaqdız və mən yol boyu kimin kimi xilas etdiyini düşünürdüm…

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5