Əfran Əsgəroğlu

“İnsan oğlu”

Çöp kimi atılan, qul kimi satılan, çörəyi olmadığı üçün acından ölən körpələrə ithaf olunur.

İnsan oğlu, salam. Bu gün səndən yazacam. Bu dəfə ki hədəfim sənsən. Qələmim ilə səni dərmə-deşik edəcəm. İnsan oğlu, hara gedirəm səni görürəm. Hara gedirəm səndən danışırlar. Çox məşhursan, insan oğlu, çox. İnsan oğlu, sən haqda bir çox şeyləri öyrənmişəm. Amma mən, mənə və digərlərinə ən çox təsir edənləri danışacam. İnsan oğlu öyrənmişəm ki, Əfqanıstanda 6 yaşlı qızı satdığa qoymusan. Gələn – gedəndə o, 6 yaşlı qıza sahib olmaq üçün dəridən qabıqdan çıxır. Pul lazım idisə, sən ya inəyini, ya qoyununu, ya da eşşəyini sata bilərdin. O qız inəkdən, qoyundan, eşşəkdən çoxmu dəyərsiz idi? Axı o qız bu yaşda kiminsə “arvadı”, “qulluqçu”su olmağa məhkum deyil. O qızın hələ vaxtı deyil, kim iləsə bir yatağı bölüşsün. Bazarda 6 yaşlı qız satılmadı.Sadəcə kimin isə “şərəfi”, “namusu”, “vicdanı”, “qeyrəti” və ən əsasda “insanlığı” satışda idi. Kimin şərəfi yox idi “şərəf” alırdı. Kimin vicdanı yox idi “vicdan” alırdı. Bir sözlə kimin nəyə ehtiyacı var idi, kimin nəyi yox idisə onu alırdı. Bilirsən, o qız kim ola bilərdi? Məktəbi bitirib ali təhsil alardı. Ən azından müəllimə işləyərək sənin kimi “Eşşək” ləri adam eləməyə çalışardı. Əlifbanı, oxumağı, yazmağı, hesablamağı öyrədərdi.Şagirdlərinə ANA, VƏTƏN sevgisi öyrədərdi. Kim bilir, bəlkə də yenidən dünyaya Xalid Hüseyni yetişdirərdi. Sən isə bunları başa düşməyəcək qədər çox “Əclaf”san , insan oğlu. “Əclaf”san... İnsan oğlu, bilirsən keçən dəfə zibil yeşiyindən çörək tapa bilmədim. Çox acmışdım. Özün bilirsən də mən uşaq evində böyümüş adamam. Nə “ANA”m var, nə də ki, “ATA”m. Gecələrim blokda, parklarda ki oturacaqlarda keçir. Zibil yeşiyindən çörək tapa bilmədim deyə çox üzülmüşdüm. Sən demə zibil yeşiyində çörəkdən də dəyərli bir şeylər var imiş. Körpələr. Bəli, zibil qutularına çöp kimi atılmış körpələr. Uşaq evində Sara ana danışanda eşitmişdim. Sara ana deyirdi ki, oğlu ilə gəlini 8 ildir ki, uşaq üzünə həsrətdilər. Düşündüm. Fikrə getdim. Özü-özümə sual verdim. Görəsən, 8 il və daha çox uşaq üzünə həsrət qalanlar, zibil qutusundan tapılmış körpənin valideyinlərini bağışlayarmı? Bir tərəfdən illərlə uşaq üzünə, uşaq gülüşünə həsrət qalanlar, digər tərəfdən isə yeni doğulmuş körpəsindən imtina edənlər gözümün önündə canlandı. İnsan oğlu, adam da canından, qanından olan birindən imtina edərmi? 9 ay bətnində onu qorudun, ac qoymadın, yaşatdın, həyat verdin Və dünyaya gələn kimi nədən isə imtina etdin. Bilmirəm, insan oğlu. Bilmirəm. Ya sən rədd olub gedəcəksən buralardan, ya da ki, mən... İnsan oğlu, heç vaxt yeməyini yarımçıq qoyub süfrədən, qalxma. Küçədə ayaqüstü yemək yeyəndə yeyə bilmirsən deyə, artığı nə zibil qutusuna , at, nə də ki, daş üstünə qoyub, getmə. Bir düşünsən, insan oğlu o zibil qutusuna atdığın, daşın üstə qoyub getdiyin artıq qidaya milyonlarca insanların ehtiyacı var. Azərbaycanda toydan sonra yeyilməyən və artıq qalmış qidalar ilə ac qalmışları və səfil həyatı yaşayanları doyuzdurmaq olar. Afrikada hər gün 1000-lərlə körpə acından ölür. Sən isə hələ də “ANA”na “bu nə yeməkdi ee bişirmisən? Yemirəm”-deyib etirazını bildirirsən. O isə hər gün “ANA”sının gözü qabağında, acından gözünü əbədi yuman uşaqlar var. Belə etmə, insan oğlu. Belə, etmə. Hər gün bir “ANA”nın canından, qanından olan övladı gözləri önündə məhv olur. Bu dünya hər gün bəlkə də Nelson Mandelasını( CAR-ın ilk prezidenti, irqçiliyə qarşı mübarizə aparan lider ), Kofi Annan-nını ( BMT-nin keçmiş baş katibi ) itirir. Sən isə hələ də süfrədə əlin ilə boş qabı itələyəcək qədər “Axmaq”san, İnsan oğlu. “Axmaq”san...

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5