Həmid Piriyev

“Kolbasa haqqında saqa”

Hekayə

“Koroğlu”nun “Məşədi Əzizbəyov” olduğu vaxtlarda metro çıxışında böyük bazar var idi. O yaşlı arvadı orda görmüşdüm. Iki-üç dənə hisə verilmiş servelatı sağ əlinin barmaqlarına keçirdib bazarı fırlanırdı. Kimə çatırdısa əlini yuxarı qaldırıb kolbasaları göstərirdi: “Kabısa var, kabısa”... Tez yorulurdu, tez-tez səkidə oturub dincəlirdi, sonra yenə durub kolbasaları bazar boyu gəzdirirdi. Hər dəfə ordan keçəndə o arvadı görsəm də ondan kolbasa alan görməmişdim... Kolbasa yaxşı şeydi, canrahatıdı, əmidostum demişkən, içinə nə qatsalar da dadlı olur. Evdə on cür yemək olsun, hamısı bir-birindən ləziz, hamısı bir-birindən yaxşı, əgər soyuducuda kolbasa varsa, mütləq onu yeyəcəksən. Mədəmiz zir-zibilə qarşı çox tələbkardı. Yadıma düşmüşkən, görəsən neyçün kolbasa sexlərinin adı belə gedir: “Filanşey ət və ət məhsulları”? Mənə çatmır. Axı onlarda çiy ət istehsal olunub satışa buraxılmır. “Süd və süd məhsulları”nı başa düşdüm, çünki orda boş süd də istehsal edirlər. Amma kolbasa mənimçün müəmmalı qalıb. Hər nəsə, dadlı şeydi kolbasa. Bunu deyəsən demişdim, ya əmidostum demişdi? Nə təfavütü? Əmidostum bir aforizmin söhbətini eləyəcək mənimlə? Əvvəllər itvuranlar olardı, hərdən-hərdən küçələri gəzib zibilliklərdə eşələnən yiyəsiz itləri vurardılar. Çoxdandı itvuranları görmürəm. O vaxt kimsə demişdi ki, bu it leşlərini kolbasa sexlərinə verirlər. Bəlkə də zarafat eləyirdi mənimlə? Bilmirəm, hər halda kolbasa dadlı şeydi. It demişkən, it insandan daha sərbəstdir,  itlərdə kompleks, utanmaq, eqo və başqa bu kimi sərsəmləmələr yoxdu. Dünən hardansa gəlirdim. Küçədəki zibil yeşiklərinin dalında üç it sevişirdi. Iki erkək bir dişini təkləyib məhəbbət üçbucağı yaratmışdı. Erkəklərdən biri dişinin ağzını yalayırdı, biri cinsiyyət orqanını. Mən siqaret çəkə-çəkə onlara baxırdım, amma onlar deyəsən həzzin pik nöqtəsinə çatdıqlarından məni görmürdülər. Dalda kimlərsə pıqqıldayıb güləndə səksəndim. İki qız idi. Daha bilmədim mənə gülürdülər, ya itlərə, bəlkə də hamımıza?! Mən də gülümsəyib yüngülcə təzim etdim. Qızlar mənə və itlərə baxa-baxa və mütəmadi gülə-gülə uzaqlaşdılar. Təzədən itlərə baxanda gördüm ki, erkəklər yerlərini dəyişiblər... İt demişkən, əsgər olduğum yerdə də it çox idi. Yaşıl geyimli adamlara öyrəşmişdilər, təzə əsgər olsun ya köhnə, heç kimə dəymirdilər. Amma mülki adam görəndə... Arxasını yazmasam daha yaxşıdır... Bir dənə də qoca it var idi, tünd qəhvəyi rəngdə, sallaq qulaqlı. O qədər qoca idi ki, özünü tərpətməyə heyi yox idi. Bütün günü qərargahın dalında yatırdı. Gözlərinin ağı qan çəkmişdi, altı da torbalanmışdı. Rus əyyaşlarına oxşayırdı. Hərdən yanına daş atırdım. Başını qaldırıb qan çəkmiş gözləriylə ora-bura baxırdı, on-on beş saniyədən sonra ona çatırdı ki, mənə daş atıblar, qaçmaq lazımdır. Durub tənbəl-tənbəl beş-altı addım atırdı, sonra özünü yerə yıxıb yenə yatırdı. Sonra yoxa çıxdı... Deyirlər Sovet vaxtı kolbasalar çox dadlı olurmuş. Bilmirəm, o vaxt mən olmamışam və o vaxtın kolbasasını yeməmişəm. Amma indikilər də dadlıdır. Hər dəfə kolbasa görəndə o arvad yadıma düşür. Mən də heç vaxt ondan kolbasa almamışdım...

 23 may 2014

Həmid Piriyev

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5