Ülviyyə Tahir

İsgəndərin buynuzu var

      Nümunənin qızdırması iki gün idi ki, düşmürdü. Qəhvəyi dərisi indi lap torpaq rəng də idi. Anası onu gah zəhərlənməkdə, gah da soyuqdəymə də günahlandıra-günahlandıra söylənib dururdu. Evdə hamı sukuta qərq olmuşdu. Artıq ikinci gecə idi ki, Nümunə ufuldayır, gecə yarısını keçəndən sonra isə sayıqlayırdı. Güllü  əlacsız talvarda oturan ərinə doğru getdi. Abdulla siqaretinin tüstüsünə qərq olmuşdu. Güllu onun yanında oturdu. Süfrənin saçaqlarını didişdirə-didişdirə sualedici nəzərlərlə ərinin üzünə baxdı. O da günahkar insanlar kimi başını aşağı dikməklə sanki ona cavab verdi. Gecə irəlilədikcə ağcaqanadlar hücuma keçir, onları didişdirirdilər. Onlar belə, sükut dəryasına batmış iki adamı dilləndirməyi bacarmırdılar. Ay əyri qılınc kimi səmada görünəndə Nümunənin daha da ucalan ufultusu onların qulağına çatdı.

-          Neynəyək?- nəhayət Abdulla  dilləndi.

Güllü  çiyinlərii çəkməklə ona cavab verdi.

-          Tam iyrimi beş ildir, Allah umuduna yaşayıb. Bir dəfə asqırmayıb, öskürməyib. Indi  çökdü. Bəlkə malyariya olub hayn?

-          Bilmirəm ee. Gərək heç olmasa bir həkim baxa. Həkim olmasa, sestra da olsa olar. Hər halda bir şey qanırlar. Nolar, ay kişi, bəlkə Allah üzümüzə baxacaq, bilməyəcəklər.-  Güllü  yazıq-yazıq onun üzünə baxaraq dilləndi.

-          Sən niyə qanmırsan. Bu işin üstü açılsa, gərək mən bu kəndin içində başımı qaldırıb gəzməyəm. Qanırsan? İnsan bir söhbəti nə qədər edər. Taxtabaşsan, taxtabaş.- deyərək əri hirslə yenə bir siqaret yandırdı.

Sükutu cırcıramaların cırıltısı, bir də Nümunənin arada eşidilən səsi pozurdu. Abdulla kişi qutudan siqaret bitənə qədər çəkdi. Güllü  qaxıb Nümunəni yoxlamağa getdi.Az keçməmiş səsini başına ataraq çığırdı:

-          Ay kişi, vallah bu sudırğa keçirir.

Abdulla  yerindən sürətlə sıçrayaraq evə tərəf qaçdı. İçəri girən kimi arvadının başına gücü gəldiyincə yekə bir qapaz saldı və az qala pıçıldayaraq:

-          Aaz səsini ud! İndi qonum-qonşu töküləcək bura. Sənə reklam lazımdır?!

Arvadı onun qapazına fikir verməyib özünü xəstənin üstünə saldı.Onun köpüklənmiş ağzına əlini salaraq dişlərini aralamağa çalışdı. Barmaqlarının onun dişlərinin arasında sıxılıb qalmasına fikir vermədən bütün qüvvəsi ilə ağzını aralayıb dilini çəkməyə cəhd etdi. Uzun mübarizədən sonra Nümunənin darama qalmış bədəni yumşalmağa başladı.

-          Nəfəs alır, deyəsən özünə gəlir- Güllü bu sözləri elə şəkildə dedi ki, sevindiyi, ya da kədərləndiyi bəlli olmadı.

-          Qızdırması var. Bu yenə sudurğa keçirəcək. - əlini xəstənin alnına qoyan Abdulla – Həkim lazımdır- deyə davam etdi.

     Güllü sükutla ərinin daha nə deyəcəyini gözlədi. Abdulla çarpayının qırağında  oturaraq fikirli-fikirli üzünü ovuşdurdu və dedi:

      - Gedim Türfəni gətirim. Sən işığı yandırma! Denən buranın lampışkası  xarabdır. Şam işığında ona baxsın, iynə vurur, dərman verir, nağayrır qayırsın. Sonra da cəhənnəm olsun getsin.Oldu?!

       Abdulla kəndin qurtacağında yaşayan Türfənin evinə yollananda Allaha min dəfə asi düşüb hirslənəndən sonra sakitləşdi. Özü-özünə” Daha bundan betəri olmayacaq ki, Allah onsuz da mənə elədiyini edib. Oğlanlığı bəlli deyil, qızlığı bəlli deyil. Mən köpəkoğlu nağayrım” – deyə mızldandı və Türfənin darvzasını döydü.

Abdulla geri dönənə qədər qızdırması daha da şiddətlənən Nümunə üstündəki adyalları gah üstündən atır, gah da bürünüb titrədirdi.Əynindəki paltarlara  qusduğundan Güllü onu soyundurub dəyişdirdi. Bu zaman onun əyninə  alt paltarı geyindirməyi unutdu.

 Abdulla Türfəni birtəhər gətirib çıxardı. Otuz ilə yaxın idi ki, Türfə tibb bacısı işləyirdi. Qapıdan içəri girən kimi hələ iniyə qədər ona bir iynə belə vurdurmayan xəstəyə tərəf getdi. Əlini onun üzünə, boğazına qoyaraq fikrə getdi. Sonra yavaşca dilləndi:

-          Özünə gələnə kimi bir şirə köçürdək. Sonra vəziyyətə baxarıq.

-          Ay Türfə, vallah iki gündür yemək yemir. Sən canın uşağa heç nə olmaz?

-          Az, narahat olma. İndi bir şey edərik. Amma qardaşım oğluna vermədiniz də bu qızı.- gülə-gülə çantasını eşələməyə başladı. – Buranın işığını düzəldin! Şam işığında şprisi nə təhər tuşlayım. - deyə Güllünün üzünə baxdı.

Güllü əlacsız ərinin yanına getdi.Qarşı otaqda divanda oturub televizor izləyən ərinə

-          Nə edək? O, işıq istəyir.

Abdulla arvadının eşitmirmiş kimi fikrə getmişdi. Güllü əlini onun çiyninə qoyan kimi diksindi.

-          Hə nə olub?

-          Yatmışdın?

-          Aaz, yox. Fikrim gedib. Nouldu nə deyir O?

-          İşıq istəyir. İynəni vura bilmir.

-          Get yandır, amma yanından ayrılma!

     Güllü yavaşca otağa dönüb işığı yandıranda Türfə maraqla işığın niyə indi yandırılmasına baxdı. Sonra onun damarını tapıb iynəni salanda yavaşca adyalı aşağı sürüşdürməyə başladı. Güllünün nəzərinə çarpdırmadan Nümunənin bədənini nəzərdən keçirməyə cəhd etdi. Artıq nəyinsə gizlədildiyini anlamağa başlamışdı.

-          Niyə iki gündür  uşaq bu vəziyyətdədir məni çağırmırsınınz?- Türfə Güllünün fikrini söhbətə cəlb etmək üçün soruşdu.

Güllü dalğın nəzərlərini balasının üzündən çəkməyərək dilləndi.

-          Nə bilim fikirləşdik, keçib gedər.

      Türfə şirə köçdükcə xəstənin halının dəyişdiyini görürdü. Gah qızaran, gah bozaran Nümunə qəfil gözlərini açdı. Ardınca qusmağa başladı.Ağzının kənarlarından axan yaşıl maye boynuna boğazına töküldü.

            - Başını qaldır! Cəld! Boğular - bunu deyərək Türfə şprisi onun damarından çıxarmağa çalışdı. O, şprisi çıxaran kimi Nümunənin bədəni yenə tarıma qaldı.

            - Sudurğa keçirir.Tez qaşıq gətir!

     Güllü ona fikir vermədən yenə əlini balasının ağzına atdı. Türfə onun bədənin ovxalayır, anası isə dilini çəkib çıxarmağa cəhd edirdi. Nəhayət xəstənin üzü çəhrayı rəng almağa başladı.

-          Burax! Özünə gəlir. Sən paltar gətir. Mən soyunduraram.

      Güllü yan otağa qaçıb paltar şkafını açanda əlini saxladı. Elə bil qəfil başına ildırım düşdü. Cəld geri döndü. Türfə Nümunənin çarpayısının yanında ayaqüstə durmuşdu. Sanki daş heykəl idi. Onun əlində Nümunənin sarı xələti var idi. Güllü zorla yaxınlaşdığı çarpayıda Nümunəni  görəndə bayaq alt paltarını geyindirmədiyini xatırladı. Türfə onu görən kimi adyalı Nümunənin üstünə atdı. Çantasına tərəf gedib yenidən şpris götürüb ampuladan maye çəkməyə başladı. Əllərinin titrəməyindən görünürdü ki, hadisənin şokundan çıxa bilməyib. Güllü isə bitab şəkildə çarpayının ayağına çökmüşdü. Türfə  iynəni vurduqdan sonra ayağa qalxdı.

-          Mən, mən gedim.Sabah bunu xəstəxanaya aparın. Ev şəraitində olmaz.

-          Türfə, sən dörd balanın canı, bunu heç kəsə demə!Hesab et ki, heç nə görməmisən.

-          Bax, Allah sirr açandır, Güllü, siz bizi bu qapıya nə qədər süründürdünüz. Bizim gədə az qala dəli olurdu. Deyəydininz də, camaat bunların paradını keçirir. Bah dədən vay, bunu bu qədər müddət nə təhər gizləmisiniz, ona məhətəlləm. - Türfə bütün bunları deyəndə Abdulla  qapının ağzında onun dediklərini dinləyirdi. Nümunə isə bütün dünyadan xəbərsiz yastığını qucaqlayıb yatmışdı.

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5