Sevgilim “Yox” olub

Gözlərimi yumanda onu görürəm, açanda isə yalnız səsini eşidirəm.

Heç vaxt, heç yerdə, heç kimin başına gəlməyən hadisə mənim başıma gəlib. Ayaq səslərini eşidirəm, şapşapları taxta döşəməyə toxunur, ütü taxtası cırıldayır, mətbəxdə qab-qacaq səsləri gəlir. Gözümü yumanda bütün görüntülər yerinə qayıdır, daha doğrusu, səslərlə görüntülər birləşir.

Mən öz seçimimi etməliyəm, onunla ya gözüaçıq, ya da gözüyumulu yaşamalıyam. Hər ikisini dəfələrlə yoxlamışam. Gündüz çağlarında məcburən gözlərim açıq olur. Belə olanda yalnız onun səsini eşidə bilirəm. Əgər lazım olsa, məsələn desə ki, “bax gör saçımın rəngi xoşuna gəlir?” – o zaman mən gözlərimi yumuram və onun saçlarına baxıram. Bu cür həyata, nə qədər yorucu olsa da, artıq hər ikimiz öyrəşmişik. İllər keçdikcə başımıza gəlmiş bu bəlada gözəlliklər tapmışıq, taleyə boyun əyib beləcə yaşamağa davam etmişik. Hər necə olsa da, bu, sevgilimin heç olmamasından daha yaxşıdır. Bu bədbəxtlik deyil, sadəcə olaraq, həyatın fərqli bir üzüdür. Alışandan sonra o qədər də çətinliyi qalmır.

Dediyim kimi, bu cür yaşamanın da öz gözəllikləri var. Məsələn, onu qucaqlayarkən və öpərkən sanki boşluğu qucaqlayır kimi oluram, ancaq bir an sonra beynim dumanlanır, gözlərim öz-özünə yumulur, beləcə hər şey qaydasına düşür, yəni onu görməyə başlayıram. Mənə elə gəlir ki, bu cür həyat daha romantikdir. Biz, adətən, işıqları söndürüb yatağa uzanandan sonra söhbət etməyə başlayırıq, dərdləşirik. Bu zaman mən gözü açıq halda sanki onu görürəm, qəribə hisslər yaşayıram elə bil birlikdə yaşadığımız ilk illərə qayıdıram. Sevişərkən gözlərimi gah yumub gah da açdıqca, başqa insanların yaşaya bilməyəcəyi qeyri-adi hisslər yaşayıram.  

Bəzən də gözəgörünməz bir varlıqla yaşadığımı düşünürəm. Ancaq bu onun günahı deyil. Çünki onun başqaları ilə belə bir dərdi olmur. Hər kəs onu görür. Fərqli olan təkcə mənəm, onu yalnız gözüyumulu görürəm. Həm də o, bu dünyada gözüyumulu gördüyüm yeganə varlıqdır. Tərsliyə bax, ən çox sevdiyin, sənə ən yaxın olan insanla aranda belə bir pərdə yarana.

Bəlkə də, sevginin çoxluğundan belə olub, daha doğrusu, mən onu ilahə sanmışam və, beləliklə, gözəgörünməz kainat güclərinin qəzəbinə gəlmişəm. Yalan demirəm, nəsə bir pis iş tutub, nəsə bir murdarçılıq edib bu mərəzdən qurtulmaq haqqında düşünmüşəm. Məsələn, ona xəyanət etmək haqqında planlar qurmuşam. Beləliklə, ona bəslədiyim hissləri ilahi mərtəbədən bir az aşağı gətirmənin faydalı olacağına inanmışam. Sevdiyin insanı gərək qədərində sevəsən, çox sevmənin bu cür fəsadları ola bilər...

Əvvəllər başqa insanların yanında biz bu sirrimizi çətinliklə ört-basdır edirdik. Başa düşürsüz də, qohum və ya dostlarla bir məclisdə oturduğumuz halda axı sürəkli gözlərimi yuma bilməzdim. Belə məclislərdə sevgilimi qurban verməli olurdum, məcbur qalıb gözlərimi açıq tuturdum. Bu üzdən sevgilimlə şərtləşmişdik, yerini dəyişdirəndə mütləq səsli olaraq bunu mənə bildirməli idi. Öskürməli, əlini şappıldatmalı, ya da yerinə görə bir mahnı züm-zümə etməli idi. Beləliklə, mən onun o anda harada olduğunu biləcəkdim. Əslinə qalanda, hər ikimiz bu cür dost məclislərindən qaçmağa çalışırdıq, çünki bu məclislər əməlli başlı yorurdu məni: hamıyla deyib-gülüb zarafat edirdim, ancaq onların arasında gülərkən görmək istədiyim bircə nəfər vardı, mənsə onu görə bilmirdim. Buna çox üzülürdüm, bəzən, gülüşüm ağzımdaca donub qalırdı. Zaman keçdikcə qonaqlıqların sayını azaltmışdıq, indi demək olar ki, heç kimlə görüşmürük, kimsəni qonaq çağırmır, dəvət olunduğumuz yerlərdən isə bir bəhanə ilə boyun qaçırırıq.

Ancaq, mənim bu “xəstəliyim” evin içində də bəzi narahatçılıqlar törədir. Məsələn, birlikdə televizora baxa bilmirik. Gözüaçıq olanda onu, yumulu olanda isə seyr etdiyimiz proqramı görə bilmirəm. Tək-tənha film seyr edər kimi oluram, halbuki mən birlikdə seyretmənin zövqünü yaşamaq istəyirəm. Çıxış yolunu işıqları söndürməkdə görürəm, guya o var, ancaq, sadəcə, otaq qaranlıq olduğuna görə onu görə bilmirəm. Üstəlik, bir əlini əlimdə tutaraq seyr edəndən sonra hər şey yoluna düşür.

İllər keçdikcə fərqli bir həyatın içinə girmişik və bunlar hamısı mənim üzümdən olub. Mən öz xasiyyətimə görə onu haldan-hala salmışam. O daim mənə uyğunlaşmaq məcburiyyətindədir, sürəkli olaraq həyatını dəyişdirir. Bir gün onun yorulacağından, normal həyata qayıtmaq istəyəcəyindən qorxuram. Mənim gözübağlıca oyunlarıma nə qədər dözəcək. Nə zamana qədər onun üz ifadəsini görməyimdən ötrü gözlərimi yumub-açmağımı gözləyəcək? Səssiz sevinmək, sevdiyi insanla qaş-göz hərəkətləriylə danışmaq onun da haqqıdır. Axı sevgi həm də gün işığında yaşanmaq üçündür.

Onu itirmək qorxum güclənir, gücləndikcə də özüylə çoxlu xoşagəlməz hisslər gətirir. Yəqin ki, bilirsiz, qorxu hissinin olduğu yerdə mütləq yalan mikrobları çoxalmağa başlayır. Mən sevgilimi aldatmağa başlayıram. Çünki görərək sevişmək istədiyim bir qadına ehtiyacım var. Gözüyumulu sevişmək xəyalındakı biriylə sevişməyə bənzəyir, xəyanətə yol açır deyə düşünürəm. Nə üçün, nə səbəbə mən dodaqlarını, məmələrini öpdüyüm qadını xəyalımda canlandırmalıydım. Doğrusu bu mənə ar gəlir. Onu aldatmaq bundan daha dürüstcə bir hərəkət olardı.

Bunun başqa adı yoxdur – sevgilimlə yaşamaq məhbəsdə yaşamaq kimidir. Kaş biləsiniz, hər zaman ayıq yaşamaq necə zülümdür, hislərinin coşduğu anda; sevinəndə, bir şeyə heyrət edəndə ya da xoş xəbər alanda özünü unudub gözlərini açırsan və bu zaman acı bir xəncər zərbəsi yeyirsən – o sevinci, heyrəti, o xoş xəbəri bölüşmək istədiyin sevgili insan bir anda yoxa çıxır və sən ayıq yaşamanın qazamatına düşürsən. Mənim həyatımda hissə qapılmaq yoxdur. O insanla ki, mən hissə qapılaraq yaşamalıyam, bax o insana qarşı bu təbii, adidən-adi imkanlar yasaq edilib... Özüm üçün bir həqiqəti kəşf etmişəm: xoşbəxtlik biri-birinə zidd olan iki halın – ayıqlıqla hissə qapılmaının vəhdətindədir, bunun əksi ola bilməz.

Bir an öncə bu məhbəsdən qurtulmaq istəyirəm. Artıq burama gəlib. Onu öldürmək haqqında da düşünmürəm desəm yalan olar. Bilirsiz ki, insan beyni bağımsız çalışır, sən istəsən də istəməsən də o bütün variantları süzgəcdən keçirir. Düşünürəm. Onu necə yoxa çıxartmaq haqqında düşünürəm. Çünki özüm artıq yoxa çıxmağa başlayıram. Sözə baxın: “yoxa çıxmaq!” – mənim bu gözüyumulu həyatıma necə də uyğundur...

Qədim zamanlarda Yox adlı qarabasanlar olub. Doğub-törəməzmişlər, yalnız insanların hesabına sayları artarmış. Yoxlar gəlib insanları apararmış, onları özlərinə qarışdırar, Yox edərmişlər. İnsanlar Yoxlaşarmış, Yox olarmış... Yox olmanın astanasında bəsirətim açılıb, qədim əsatirləri su kimi oxuya bilirəm. Yox adlı varlıqlar indi bizim evimizdə yuva salıblar...

Sevgilim Yox olub artıq. Mən onun yalnız səsini eşidirəm. Belə şey ola bilərmi?

Bir gün qorxduğum fəlakət baş verdi. Səhər yeməyinə oturub çayımı ovuclarım arasına almışam. Yuxudan kal durduğuma görə beynim hələ açılmayıb. Sevgilim masaya yağ-pendir qoyur, özü üçün zümzümə edir, bir ara cingiltili səslə gülür. Onun nəyə güldüyünü anlamaq üçün gözlərimi yumub üzünə  baxıram. Dəhşətə gəlirəm. Bu hadisənin nə üçün indi baş verdiyini anlaya bilmirəm... Artıq gözümü yumanda da onu görə bilmirəm. Sevgilim yox olub. Yoxlar sevgilimi aparıb... Bundan sonra yalnız onun səsiylə yaşayacağam.

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5