Könül Nuriyeva

C23D

h e k a y ə

                                       -YAXINLAŞAN ÖLÜMÜ ÇƏKƏN TƏK SƏNƏT NÖVÜ HANSIDIR?

                                       -KİNODU BU.

                                                                                                          J.Cocteau

Heç  kimin xəbəri yoxdur, mən burdayam. İkimərtəbəli  evdə, dəniz kənarında, sahibsiz otaqların birində.

Həyətdən Cinanın səsi gəlir, Nanokla boğuşurlar. Təkcə adlarını bilirəm, sahibi  səsləyəndə eşitmişəm. Yaxşı oğlandı, itlərə münasibətindən  hiss olunur. Onunla söhbət etmək, ya bir söz demək istəyirəm, alınmır.

O gün saydım, on iki otağı  var bu evin. Mən gələnə kimi  qapısız, pəncərəsiz bu evdə qağayılar yaşayırdı. İndiyə kimi bilmirdim ki, qağayılar gecələr də uçurmuş.

Noyabr ayıdı, quru otlardan döşək, yastıq düzəltmişəm. Üşüyürəm, amma nə olsa da evə qayıtmayacağam. Xilasını başqa birində  görmək  yıxılmağın ən kəsə yoludur, deyirlər. Anam üçün darıxıram, dünya deyilən bu iylənmiş zibillikdə hər şeydən şübhə edə bilərəm, ana sevgisi xaric. Bunu hardasa oxumuşdum.

Dənizin yaxınlığından səslər gəlir, orada balıq evi var, itlərin sahibi orada işləyir. Mənim burada yaşamağımı təkcə o bilir, özünü görməməzliyə vurur, bu alicənablıqdı. Başqasının işinə burun soxmaq  Amerikada məhkəməyə qədər gedib çıxır. Mənim ana  bətninə düşməyim belə, müdaxilə yolu  ilə olub. Nənəm hökm edib ki, bu ay hamilə qalmasa, anamı qovacaq. Qubada dogulmuşam, 23 yaşım  var, həyatımda  ilk dəfədir ki,  evdən ayrı yaşayıram, ailədən kənardayam. Atam icra hakimiyyətinin başçısıdır. Qardaşı ilə baba mülkü  üstündə, qan düşmənidirlər, əmim həbsxanadadır, böyük qardaşımı öldürüb.

Mən doğulandan gizlədilmişəm, anam mənə hamilə qalandan kimsə onu görməyib. Evdə dünyaya gəlmişəm. Həkim, müəllim evə çağrılıb. Dostum..? Yox, olmayıb.

Atam həmişə deyirdi, ağıllı bir insan gələcək planı qurar, daha  ağıllı isə gələcəyin planını. Mən onun gələcəyinin planı idim, hamıdan gizlətdiyi oğlu.

Atamın məni qılaflı adama döndərdiyi, anamın isə Tereza ana mərhəmətinə bürüdüyü illər mən, özümdə deyildim. “Həddindən artıq”larda  CAVİDİ reaksiya aparılan kolbaya bənzədirdim. Sərtliyin tündlüyü, qayğının artıqlığı kolbanın divarlarını ləkəli etmişdi. Kimyəvi reaksiyalar alınmadığı üçün dibə çökmüşdü -mənəviyyatıma.

Bu yaşıma kimi daimi təklik səbəbindən nitqimdə qüsur var. Kimdənsə bir kəlmə söz  soruşacağımı təsəvvürümə gətirəndə həyəcanlanıram, soyuq tər basır, boğuluram.

Nəyisə  görüb itirmək, heç vaxt ona sahib olmamaqdan daha çətindir. Bu günkü həyatımı itirmək istəmirəm, burda balıq evində işləyəcəyəm, günəşli günlərdə Nanokla, Cina ilə oynayacağam, olmayan uşaqlığımı atamsız, evimsiz yaşayacağam. Kitablarım üçün darıxıram, M. Montenin sözü yadıma düşür, əslində insanlar səni xəyal qırıqlığına uğratmır, sən səhv  insanlar üzərində  xəyal qurursan. Bu dəfəki  xəyalım həyatım üzərindədir.

Yanvar ayıdır. Balıq evində ofisiant işləyirəm. Özümə pal-paltar almışam, pulum var, əvvəlki aylardakı kimi iylənməmişəm, vaxtında hamama  gedirəm. Yaxşı işçi sayılıram. Otaqlar çox soyuqdu, dənizdən gələn külək  qapısı olmayan evin pəncərəsinə onun sahibinin əhvalatını söyləyir. Qarabağ əlili olub evi tikdirən adam, haqqı tapdandığı üçün həmkarlar ittifaqının  qarşısında özünü yandırıb. Beş il üstündən keçsə də, kənddə  heç kim bura əlini uzatmağa ürək etməz, şəhid ruhudur deyirlər, nakam gedib.

Üşüyürəm, düşünürəm. Bir məqsədə bağlanmayan ruh yolunu itirər, çünki  hər yerdə olmaq, əslində  heç bir yerdə olmamaqdır. Yəqin atamın axtarmadığı yer qalmayıb, ümidini üzüb məndən. O, mənimlə iyirmi  üç il ərzində  bir saatlıq söhbət etmədi, mənim düşündüklərim, oxuduqlarım icra başçısı  üçün maraqsız idi.

Keçən həftə qazancımla  işlənmiş telefon almışam, sosial şəbəkələrin birindən psixoloq  Dəniz xanımı tapmışam, sabah qəbuluna gedecəyəm. Dərindən nəfəs ala bilmirəm, sinəmdə ağırlıq var.

Saçı qısa, qaraşın simalı xanımdır, soyuqqanlı üz qurluşu, bərəlmiş gözləri ilə həmahəngdir. Gülümsəyir, mən titrəyirəm, burdan qaçmaq istəyirəm. O həyatımda ilk həmsöhbətim olacaq, mən hələ kimləsə on dəqiqədən artıq danışmadım. Salamlaşırıq ,özüm haqda qısa  söhbətdən  sonra Dəniz xanım deyir;

-Balaca Budda filminə  baxmısansa , orda belə fikir vardı, simi  çox tarım  dartsanız, qırılacaq, az sıxsanız   ifa edə bilməzsiniz.

-Bir insanı öldürmədiyi  halda, qatildən daha artığını gördüm, ümidi  öldürənləri  gördüm. Oxuduğum kitablardan bir cümlə ilə fikrimi ona çatdırdım .

-Cavid, həyatın dadını çıxara bilmirsənsə, dadını qaçıranı həyatından çıxar.

-Bəlkə, dadını qaçıran insan deyil?

Ona uşaqlığımı danışiram, gözlərində özümü görürəm, sən güclüsən ismarıcını otürür .

_Cavid , Kennedinin yaxşı sözü var,asan həyatlar uçün dua etməyin, daha güclü insan olmaq  üçün dua edin. Səninlə hisslərin üzərində işləyəcəyik, illərlə ərtafdan təcridlə yaşamağın səndə ciddi davranış dəyişikləri yaradıb, oxumuşdum ki, ifadə edilməmiş hisslər  heç vaxt ölmürlər, sonradan daha qorxunc şəkildə təzahür edirlər. Səndə ciddi neyron dəyişikliyi var. Atanla bağlı ən ağır xatirəni sildikdən sonra sənin nitq qüsurun aradan qalxacaq.

Mən ağ divarları  olan balaca otaqda boğulurdum, gözlərimi yumdum.

-Dəniz xanım, atam altı aylıq olanda anasını itirib, ögəy ananın əlində böyüyüb. Gündüzlər mənə qadağan etmişdilər, bayıra çıxa bilməzdim. Gecə idi, tövlənin kənarında oturmuşdum, səs eşitdim, ögəy nənəm atamla birlikdə idilər, onda on iki yaşım olardı. Sən bu yayın istisində nə qalın geyinmisən, sözlərini eşitdim, gülüşürdülər. Heç nə başa düşmürdüm, tövlənin damına dırmaşdım, baxmaq istəyirdim. Atam ögey anasını samanlığa uzatmışdı. Arvad hündür boylu, enerjili  qadın idi, bu münasibətdə dominantlığı hərəkətlərindən  bilinirdi. Nədənsə mənə elə gəldi ki ,atamı buna məcbur edib, hədələyib, dilə tutub. Atamın üzündəki acizlik məni üşütdü..

-Ayıl,  ayıl  Cavid !

Mən hipnoz halına düşmüşdüm və ya psixoloqun iradəsiylə trans halına keçmişdim.

-Sənin şüuraltından kədərli hadisələri bir-bir siləcəyik. Sən özün də bilirsən, sıradan biri  deyilsən. O mühitdən qaça bilmisən. İnsan xarakterini kəsrlə ifadə etsək, kəsrin sürəti insanın əsl xarakterini, məxrəci isə davranışını göstərir. Məxrəc böyüdükcə kəsrin qiyməti  kiçildiyi kimi, saxta davranışların sayı artdıqca  əsl xarakter də dəyərini itirmiş olur. Tolstoy belə deyirdi. Səndən də bəzək əşyası, özlərinə  sərf edən məqsəd, keçmiş adətlərin qurbanı kimi istifadə ediblər, düz iyirmi üç il.. Bu dünyada ən bədbəxtlər bilirsən kimlərdi? Başqasının nə düşündüyünü problem halına gətirənlər. Sən belə biri olmadığın üçün, nəhayət düşüncələrini yeniləyib, həyata  yenidən başlayacaqsan. Sənin çox kitab oxumağın bir-birimizi anlamağımıza kömək edir.

2-ci  hissə

Yeddi seans psixoloji müayinədən   sonra  Dənizə vurulmuşdum. O ailəli idi. Bunu bilirdim. Fevral ayı idi. Valideynlərim məni yaddan çıxarıblar, deyəsən.

Mart ayıdı. Qışı sağ çıxdığım üçün sevinirəm. Düşüncələrimdə aydınlaşma yaranıb. Artıq  bilirəm ki, mən inkar edən deyiləm, ziddinə gedənəm. Hər şey rastlaşmadır, və hadisələri yaxşılıq, pislik səbəbi ilə bağlamaq düz deyil. Aforizmdə deyildiyi kimi, uçmaq istəyirəmsə, səni aşağı çəkən hər nə varsa, buraxmalısan.

Bilirəm ki , xoşbəxt sevgi yoxdur, qadının ruhundan  bir teli yaxaladığımızı düşündüyümüz halda , əlimizdəkinin bir saç teli olduğunu  görərik. Nə yaxşı ki ,tənhalıq illərimdə yazıçılarla  həmsöhbət olmuşam.  Bir yerdə rast gəlmişdim ki, insan yaşadığı müddətdə bir adamı sevər. Əvvəl və sonralar; biri axtarış ,qaçmaq  və ya aldatmaqdır. Psixoloq da mənə vurulub. Hər görüşümüzdə ağlayır, günahkar olduğunu, ərinin yaxşı adam olduğunu söyləyir və həmin anda da məni çılğınlıqla öpür. Hər dəfə də ;

-Bu sonuncu görüşümüzdü, gəlməyəcəyəm .

İkimiz də bilirik, bu səhvdi. İçində heyranlıq olmayan sevgi yalnız dostluqdu. Biz dost deyilik.

May ayıdı, Dənizlə dalaşmışıq. Bu qadın üçün orta hədd yoxdu , adamı təpədən dırnağa kimi sorğulayaraq sevir,məni  öz halıma buraxarsa, sevgidən danışma. Onun qəlbindəki boşluğu hər insan doldura bilməz. Demək ki, psixoqlar  cəmiyyətin ən zəif halqasıdır. Hər parlayan qızıl olmadığı kimi. Dəniz həmişə imkansızın arxasınca gedir, onu bir sevsən, səni on dəfə artıq sevər. Ən böyük düşməni özüdür, bir şeyi istəyirsə, ağır nəticəsini bilsə belə, yanlış olsa da edəcək. O tez  inciyir, mən isə kobudam.

Avqust ayıdır. Bir ildir ki, evimizdən ayrı yaşayıram. Bir necə saat sonra işim başlayacaq, günəşli gündü. Nanok tükləri olmayan, ağ-qara xalları olan, Cina isə çox sakit dişi itdir. Onlarla oynayiram. Beynim isə bu düşüncələrdədir ;Psixoloji  çətinliklərdən  tam azadam, uşaqlıq  zədələrim sağalıb. Sevimli qadınım hələ də mənimlə gizli görüşür. Sənin cəsarətini sevirəm  , deyir. Mən onunla  qırılmış , qopmuş hissələri indi düşəcək, ləngər vuran gəmi kimi rəftar edirəm. Nə olsa, məni sahilə atmayacaq dənizimdi o mənim. Və onu tərk edəcəyimi  tez – tez düşünürəm,  bu fikri özümdən qovuram . O bunu bilir.

Oğlan ova gedir bu gün. İlk dəfədir ki, itlərdən birini  aparmır.

-Niyə aparmırsan?

-Cina qocalıb. Bir gözü görmür, qulağı da eşitmir. O gün maşın siqnal verir, eşitmir, az qala vurub öldürəcəkdi. İstəyirəm onu kimsəsiz itlər sığınacağına verim.

-Kədərlidir.

Oğlan maşına oturur. Nano da özünü içəri atır. Cina tək qalır, onlar gedirlər, it dənizə tərəf qaçır, suya girir. İtlər həmişə sadiq baxırlar, bir haldan başqa, qisqananda. Ov itləri yaxşı üzür, amma bu üzməyə bənzəmir. Mən suya girirəm, it qara daşlara tərəf istiqamət alır. Mən üzməyi bacarmasam da suya girirəm, o özünü boğmaq istəyir, bunu gec başa düşürəm. Hələlik su sinəmə qədər çatır...

Sən, azad adam, sevecəksən dənizi hər zaman,

Dəniz güzgündür sənin, özünə baxarsan.

Cəmiyyətin sınmış güzgüsü kişilərdir. Onlar sınıqları, çatları, qırıntıları  içlərində yaşadırlar.Vaxtaşırı zorlamaq, döymək, əsəbləşmək kimi üzə çıxır bu çatlaqlar. Siz heç bir kişinin niyə zorladığının, döydüyünün, əsəbləşdiyinin kökünə getdinizmi?

Son düşüncəm hələ yadımdadır, mən bir il yaşadım, bir ildə doğuldum, eyni ildə həyata əlvida dedim;

-C23D.

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5