Mənim ümidlərim. Əzəmətin xatirə dəftərindən...   Leninqrad - 2006-cı il.   Uzun və pərakəndə illər keçib üzərindən. Təxminən on dört il. Bəzi şeyləri dəqiq xatırlamıram. Həmin il, litseyi yeni bitirmişdim, yəni 2001-ci il idi. Sənədlərimi universitetə verəcəkdim. Hansı peşəyə yiyələnəcəyim barədə xeyli düşünürdüm. Hüquqşunas olmaq istəyirdim. Prokrorluqda işləməyi arzulayırdım. Amma sonra qərarımı dəyişdim. Şərq-şünaslıq ixtisasına imtahan verdim və qazandım. Həmin dövrdə özüm üçün bəzi hədəflər müəyyənləşdirmişdim. Filan ildə bəhmən şeyi edəcəm kimi dəqiq qeydlərim var idi. Və zaman ötdükçə, illər gəlib yetişir, bəhmən şeylər isə olmurdu. Mən reallığı məmləkitimə dönəndən sonra, gözəl yurdumun insanlarını tanıdıqdan sonra dərk etdim. Dərk etdim ki, mən xəyallarda yaşayırmışam. Anladım ki, mən Şərqşünaslıq ixtisasına boşuna yiyələnmişəm. Çünki hamı ABŞ-dan, Avrapo İttifaqından, İrandan, Turandan, Yaxın və uzaq şəqdəki probləmlərdən səlis danışırdı. Şərh edirdi. Status paylaşırdı. Təbii ki, hamının danışa bildiyi ixtisasa yiyələnmək,  özüm-özümə sual verməyə məni vadar etmişdi. Axı bu ixtisas mənə lazım idi? Mən səhv etmişdim. Gərək hüquqşunas olardım. Üstə gəl, mənim həm də genetik fərasətim var idi. Daşı sıxıb pul çıxarma gücüm var idi. Amma treni qaçırmışdım. Kəsəsi universitetdəki təhsilim, fərasətimi də almışdı. Yenidən qərar verməli idim. Verdim də. Dövlət qulluğu imtahanına girdim. Özümü sınadım və gördümki, bəli mən bacara bilərəm. Sosyalist ölkələrlə əlaqələr komitəsində işə düzəldim. Artıq öz ixtisasım üzrə peşəyədə yiyələnmişdim. Daha sonra məsləyimə uyğun magistratura oxudum. Xarici dillər öyrəndim. Müxtəlif səpkili kurslarda, seminarlarda, konfraslarda iştirak etdim. Bunları niyə edirdim? Ona görə ki, öz hədəflərimə inanırdım!   *** Bakı - Mingəçevir - Qazax (Marsovka kolxozu) - Qutqaşen - 2010-cu il.   Vətən sevgisi isə ağlımı başımdan almışdı. İndi kimə deyirəm, ilk öncə həmin adamların üzündə aşkar seziləcək iztehzalı baxışlarla mənə gülümsədiyini hiss edirəm. Məsələ belə vaqe olmuşdu. Mən vətənə borcumu vermək istəyirdim. Amma müəyyən səbəblərdən əsgərliyə gedə bilmirdim. Ən sonunda ərizə yazdım, araya adamlar saldım, xahiş-minnətdən sonra əsgərliyə getdim. İndi peşmanammı, xeyir, deyiləm. Çünki əsgərliyə 25 yaşımda getmişdim. Və bir çox şeyləri orada gördüm, anladım. Əsgərlikdən sonra bir daha heç bir tarixi və qeydləri özüm üçün müqqəddəs hesab etmədim. Rahatladım. Gözəlim məmləkimin, pak insanlarını azdan çoxdan anlamağa başladım. Verilən sözlərin, qurulan münasibətlərin pərdə arxasını görmə hissiyyatına müəssər oldum. Yəni Sosyalizmi tam dərk etmişdim.   *** Bu qısa giriş, öz keçmişimi özümə xatırlatmaq naminə idi. Hazırda gələcək barəsində isə heçnə düşünmürəm. Çünki mənim gələcəyimi, ya tanrı müəyyən edir, ya da tanrının sonsuzluq ömrü bəxş etdiyi, üzü daim təraşlı ağsaqqal daydaylarımız. O zaman adama qaydıb sual verəllər, a bala özünü niyə yorursan? Nə gələcək, nə düşünmək?! Hər şeyi biz bilirik, biz sizin yerinizə edəcəyik. Ki, həqiqətən durmadan çalışırlar da, edirlər də. Elə ona görə də mən özümü yormuram. Yəni düşünmürəm. *** Kislovodsk - 2014-cü il.   Bu ərəfələrdə "30 yaşın hesabatı" adlı hekayə yazmaq istəyirdim. Yazdım, pozdum...vərəqləri cırdım, qələmi qırdım, amma alınmadı. Yəni yaza bilmədim. Bəlkədə vaxtı deyil. Əvvəllər bir şeyi edə bilməyəndə əsəbləşirdim, indi isə əsəbləşmirəm. Sağlam və sonsuz ömürlü olmaq lazımdır deyə düşünürəm. Oxumağın, yazmağın, kitab və avropa sözlərinin, mədəniyyətin, ali dəyərlərin, səmimi münasibətlərin boş və mənasız olduğunun yeni fərqinə varmışam. Bunlar üçün ömür çürütmək lazım deyil. Belədə ki, bu hesabatlar nəyə və kimə lazımdır?! Açığı mən oxuduğum heç bir kitabdabdan, məqalədən, hesabatdan dərs çıxarmamışam. Avropa dəyərlərinin isə əvvəllər düşündüyümüz qədər ali olmadığını sezmişəm. İkili standarlar və s. Dastan açmayım. Mən sadəcə bir şey istəyirəm, arzulayıram. Bəlkə niyyət edirəm desəm daha doğru alınar.  90 yaşımda 30 yaşlı bir gəncə məsləhər vermək istəyirəm. Onun gözlərini bərəldib məni dinlərkən, üzünə bir şillə çəkib, diksindirmək və daha sonra əlavə edib demək istəyirəm ki, get üzünü qırx, hələ cavansan. 100 yaşında isə "30 yaşın hesabatı-gənclərə tövsiyə" adlı romanımı öz iş otağımda yazıb, yekunlaşdırmağı planlaşdırıram. Fikrimcə mən cox şey istəmirəm, bunlar mümkün olan şeylərdir. *** Moskva, Qırmızı meydan, aprel, 2015-ci il.   Biz artlq yeni aldığımız sarı rəngli "vaz 21011" markalı maşınımzla paytaxtımızdayıq. Hamı sevinir. Ailəlikçə çox şənlənirik. Hər bir insan üçün önəmli günlər, aylar və illər həmişə var.  Bu ayın, yəni aprel ayının da mənim üçün əhəmiyyəti ayrıdır. Ona görə ki, bu ay mənim 30 yaşım olacaq, xanımımla rəsmi nigahımızın 2 ili tamam olacaq, qızımın isə 1 yaşını qeyd edəcəyik. Ümumittifaq Lenin Kommunist Gənclər İttifaqı üzvləri üçün nəzərdə tutulmuş Moskvanın mərkəzində yerləşən mehmanxanların birində bu əlamətdar günü qeyd edəcəyik. Həmin  gün sadəcə qızımın şərəfinə badə qaldıracağam. Ona xəyal qurmamağı arzulayacağam. Atası Əzəmətə, anası Mahirəyə belə inanmağı, rəfiqələrinin hər an ona dönük çıxa biləcəyini, sonsuz ömründə yorulmadan masa arxasında çalışmasını, gənclərin ağbirçəyi olmasını diləyəcəyəm. Hər şeyi maddiyatla ölçməsini, Oktyabr rayonun xalq məhkəməsində işləyən Mahirə xanımdan, həyat yoldaşımdan öyrənəcəyi hüququn aliliyi, ədalət prinsiplərinin cəfəng olduğunu deyəcəyəm. Başa düşürəm, qızım bu sözləri anlamaycaq, amma indidən deyəcəm ki, qulağı eşitsin. Gələcəyin partiya üzvü kimi reallığı dərk etsin.   Və sonda Mahirə xanıma çiçək hədiyyə edəcəyəm. Ona söz vermişəm ki, bu il Qara dəniz sahillərində kurort şəhəri Soçiyə- Krasnodar diyarına gedəcəyik.  

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5