DƏRSDƏN  QAYIDANDAN  SONRA

(yuxudan o tərəfə)

Bu gün cəmi bir mühazirə var idi, iki seminar. Universitetdən çıxıb, taksi tutdular, düz bulvara sürdürdülər. Kafeyəmi getsinlər? Yox, bezmişdilər oturmaqdan. Bulvar boyu bir-birini qovdular, şəkil çəkdirdilər, velosiped götürüb sürdülər, dəlilik elədilər, əldən düşəndə popkorn və dondurma alıb özlərini skamyaya yıxdılar.

G xoşlayırdı dondurmanı. Qalxanvari vəzi bir vaxtlar onu yaman narahat edirdi. Böyüyüb boğurdu onu. Həkimə getmişdi. Həkim onu USM-ə göndərmişdi. Vəzin üzərində bir neçə kiçik düyün aşkar olunmuşdu. Endokrinoloq ona soyuq şey yeməməyi tapşırmışdı. – “Zoba görə olmaz sənə”.

Deyilənlər əlbəttə ki, yadındaydı. Amma  “bir dəfə yaşayırıq” deyimi də yadındaydı. İsti idi, acgözlüklə ötürürdü dondurmanı. Barmaqlarının arasından süzülən şıltaq damcıları lap son anda gördü. Dilini çıxarıb yalamaq istədi onları, macal tapmadı. Şirəli gilələr yaxasına düşüb, mavi güllü nazik şifon köynəyini buladı. Qızlar ona nəm salfet verdilər. Sildi, sildi, ləkəni görünməz edənə qədər. Sonra dağılışdılar. Biri metroya üz tutdu, biri avtobus dayanacağına. Bəziləri piyada, bəziləri taksi ilə getdi.

G evə gəldi. Yorğun idi. Anası “nahar edəcəksən?” soruşanda  “yox, ma, gecdi naharçun. Həm də ac deyiləm” dedi. Ata-anasının əziz-xələf bircə qızı idi. Bir sözünü iki eləmirdilər. Naz içində böyüdürdülər onu. Ailə kifayət qədər təminatlı idi qızlarının hər kaprizini yerinə yetirməyə. Nə bahalı libaslara,nə əyləncələrə, nə yayboyu xarici səfərlərə qadağa qoyulmamışdı ona. Atasını dəli kimi istəyirdi. Bəzən anası qızının ərköyün və meşşan böyüyəcəyindən ehtiyat edib, onun qarşısına sərhəd qoymağa çalışırdı. Onda G ağzını büzüb atasının üstünə qaçırdı. Atasında heç bir qadağa-filan yox idi, onu bilirdi.

İndi yorğun ayaqları sızıldayırdı. Mahnıya qulaq asacaqdı, qulaqlıqları taxıb divana sərildi. “Nə istəyirəm” soruşdu özündən.

Tapdı. Əslində heç nə istəmirdi. İsti onu əldən salmışdı. Heç köynəyini də dəyişmədi, kapri də ayağında idi. “Onsuz da bulamışam, yumaq lazımdır, əzilsə dünya qopmaz ki”.  Gözləri yumulmağa başladı. Uzaqlara getdi, çox...

Bir az fəzada bivec-bivec üzəndən sonra bir mənzildə gördü özünü. Sofada oturmuşdu, böyründə bir uşaq, yaş yarımlıq olardı. Sısqa, zəif və cansız idi. Stolun üstündə onunçun hazırladığı alma püresi, heç cür yeyib-qurtara bilmirdi. Almanın rəngi qaralmışdı açıq havada qalmaqdan. Otağın ortasınd xalçanın bir kənarında təqribən 5 yaşlarında ikinci uşaq oynayırdı, bu da oğlan idi. Onunkular idi hər ikisi. Amma özü nədənsə bu 2 cocuqdan fərəhlənəsi halda deyildi. Simasında üzgün bir ifadə vardı. Əynində də elə həmən o mavi güllü nazik şifon köynək.

Otağın interyerində qeyri-adi heç nə yox idi. Qarşı divarda mənzərə tablosu, altında, bir az sol tərəfdə iri ekranlı televizor, yerdə qəhvəyi naxışlı İran xalısı, solda servant, sağda eyvanın qapısı, pəncərə, nazik süd rəngli qardin, divanın böyründə kreslo.

Bu biri otaqda çarpayıda yekəpər birisi uyuyurdu. Bu yaxşı cərrah, amma pis insan onun əri idi. Həmişə çox içəndə beləcə saatlarla yatar, yuxudan doya bilməzdi.

Dəhlizdə bir qadın iki saat idi ki, telefondan asılıb qalmışdı. Həyatda ən çox xoşladığı şey – qeybət, əsnəmək və başqalarına həsəd idi. Bu, ərinin bacısı, uşaqlarının bibisi, qaynanasının qızı, onun baldızı idi. Bacı, bibi, qız kimi bir şey deyildi, amma əntiqə “baldızlığı” vardı. Həyat yoldaşından ayrılandan sonra uşağını da götürüb bura, ata yurduna dönmüşdü.

Eyvanda evin daha bir sakini görünür – qaynana. Ən dolğun və parlaq obrazdır bu məkanda. Onun sevimli məşğuliyyəti – hamının daxili işlərinə qarışmaq və milçəyi fil olana qədər üfürməkdir. Tum çırtlaya-çırtlaya qonşu eyvandakı qadınla söhbət edirdi. Bir azdan ən çox sevdiyi kanalda ən çox sevdiyi veriliş başlayacaq, sağlamlıq haqqında. Verilişdən sonra öyrəndiyi təzə reseptlərlə özünə iksir düzəldəcəkdi otlardan, ömrünü uzatmaqçun. Sonra da axşam serialları, bir-birinin ardınca. Səhər izlədiklərinin axşam bir də oturub təkrarına baxacaqdı, işi çox idi...

Yanında azyaşlı bir uşaq dayanıb. G-nın böyük həvəs və məhəbbətlə əkdiyi dekorativ güllərin yarpaqlarını yolmaqla məşğuldur. Bayaq dəhlizdə telefondan asılan qadının (bacı, bibi, qız, baldız) oğlu idi. Ürəyi sınıq idi deyə (atasız böyüyürdü) onu məzəmmət etmək olmazdı. Neynək, yolur, qoy yolsun...

Uşaqların səs-küyü, qonşu otaqdan gələn xorultu, dəhlizdəkinin kəlməbaşı şaqqanaq çəkib gülməsi, eyvandakının uca monoton səsi G-nin qulaqlarından girib beynundə cingildəyirdi.

Sonra birdən hadisələr tozanaq qopara-qopara bir-birini əvəz etməyə başladı. Həyatı sanki at belində cərəyan edirdi. Qonşu otaqda yuxulayan yekəpərin tez-tez evə içkili qayıtdığını gördü, özü gələ bilməyəndə dostları sürüyüb gətirərdi onu. Bələ vaxtlarda qaynana və telefonçu baldızı G-ya həmlələr edərdi: “Yaxşı qadının əri içməz heç vaxt!”

....Bu nədir? Yuxuda gözlərini ovxaladı. Ax, yekəpər ona əl də qaldırırmış. Uşaqlar böyük psixoloji təzyiq altındadır. ..... o, bu evin əsl sahibəsi deyil və heç vaxt da olmayacaq, bu aydın idi ona.

Sonra... yerli-yersiz ünvanına yağdırılan ittihamları gördü. Alçaldılır, təhqir olunurdu. Uşaqları istədiyi kimi tərbiyə edə bilmirdi, xaricdən müdaxilələr çox idi.

Körpəsinin tez-tez xəstələndiyini gördü, ayağı xəstəxanalardan çəkilmirdi. Yuxusuz gecələrini, əsəbi gündüzlərini gördü. Ev ona böyük bir qarışqa yuvasını xatırladırdı. Kimlər gəlmirdi bura.... rahatlıq və sakitlik ayağını üzmüşdü burdan. Qaraçı köçünü xatırladırdı ev, elə tabor qanunları ilə də idarə olunurdu.

İşləyə bilmirdi, imkan və şərait yox idi. Demək olar ki, dustaq idi, ev dustağı. Yalnız marketə getmək üçün çıxırdı burdan. Anası ilə gizli-gizli danışırdı telefonla. Son danışıqlarını unuda bilmirdi.

- İstəyirəm sabah bizə gələsən, birlikdə qəbirüstünə gedək. Artiq 10 ildir atan yoxdu bizimlə. Gəl ki, mən tək getməyim.

Atası sağ olsaydı, bəlkə də həyatı başqa cür olardı. Bəlkə də yox... bunu heç kəs bilmir.

Pis idi onunçun, çox pis. Bütün həyatı avtopilotla idarə olunurdu, zombiyə çevrilmişdi. Yaman dadanmışdı şokolad və dondurmaya, yay-qış dondurma yeyirdi. “Zoba görə olmaz sənə” – həkimin sözləri yadındaydı. Amma neyləsin... təsəllisiydi...

Sonra hadisələr daha sürətlə bir-birini qovmağa başladılar.

Vəziyyəti yaxşı deyil. Qalxanvari vəzidəki düyünlər qadın cınsı sıstemində törəmələrə gətirib. Müayinələr. Kardinal qərar qəbul edilməlidir. Ağ xalatlılar. Cərrahiyyə əməliyyatı. Bu orqanlardan azad olmaqdan başqa bir yol görmürlər. Süd vəzisi də amputasiya olunur, sağdakı. Növbəti etap yəqin ki, kimyəvi terapiya olacaq, maliqnizasiya getmiş.

Daimi ağrılar və içini dağıdan nisgil onu tərk etmir. Hər gün, hər gün... elə o ağrılarla çarpışa-çarpışa oyanır yuxudan. Tərin içindədi.. ürəyi sanki ağzından sıçrayıb çıxacaqdı.

“İlahi, bu nə axmaq yuxu idi mən gördüm... xeyrə cala...”

Yadına düşdü ki, yatanda qulaqlıqlarla yatmışdı, indi onlar yox idi. Əlini sofaya sürtdü, ətrafına, tapa bilmədi. İstədi anasını səsləsin, birdən gözü önündəki yarımtutqun bulanıq mənzərə aydınlaşmağa başladı. Özünü tam başqa bir məkanda gördü. Sofada yarımuzanıqlı vəziyyətdə idi, qarşı divarda mənzərə tablosu, altında, bir az sol tərəfdə iri ekranlı televizor, yerdə qəhvəyi naxışlı İran xalçası, solda servant, sağda eyvanın qapısı, pəncərə, nazik süd rəngli qardin, divanın böyründə kreslo.

Bu onların evi deyildi!

Birdən öz vəziyyətində də bir qeyri-adilik duydu. Əvvəlki adam deyildi sanki. Sinəsində nəsə onu narahat edirdi. Yaxasından tutub çəkdi. Köynəyi bayaq yatanda əynində olan o şifon deyidi, amma yuxarı hissəsində dondurma ləkələri var idi. “Hə, bulamışdım, yumalıydım... bəs bu nədi əynimdə? Mənim deyil axı bu....” – təəccübü yavaş-yavaş psixikasının qəbul edə biləcəyi sərhədi aşırdı. Əli sinəsində nəyinsə çatmadığını ona xəbər verdi. Gözlərini ora zillədi. Aman allah! Sağ tərəfdə əli boşluğa düşmüşdü.

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5