AC CANAVARLAR

Ehtiyatla özünü divara çatdırdı. Həyəcanla yan-yörəsinə baxdı. Üzünü örtdüyü qara şalını möhkəmlətdi və tullanaraq divardan yapışdı. Divarın soyuqluğu güclü əllərinə yayıldı. Bir anda özünü yuxarı çəkdi və həyəti gözdən keçirməyə başladı. Həyət qaranlıq idi və səs-səmir yox idi. Sakitcə divardan həyətə doğru sallandı və səssizcə həyətə atıldı. Tövləyə sarı baxdı. Ancaq əvvəlcə həyət darvazasını açmalı idi. Qoltuğundan kiçik dəmir mili çıxarıb qıfılın dəmirinə saldı. Bir anlıq səs eşidildi və qıfıl sındı. Divarın üstündən bir bayquş qanad çalaraq havaya qalxdı və gecə zülmətində yoxa çıxdı.
Tövləyə tərəf addımladı. Hər yer sakitlik idi. Əlini tövlənin qapısına toxundurdu. Qıfıl yox idi. Sakitcə içəri girdi. İçəridə göz gözü görmürdü. Dizi üstə çökdü və sakitcə əli ilə ətrafı yoxlamağa başladı. Bir az irəlidə əli kəndirə toxundu. Tərpətdi. Başa düşdü ki, kəndirin o biri başı inəyin boynuna bağlanıb. Cəld kəmərin ə taxdığı iti bıçağı çıxararaq kəndiri kəsdi. Gecikmək olmazdı. Tez əlini kəndirdə sürüşdürə-sürüşdürə heyvanı tapdı və əlini onun başına, boynuna və buynuzuna çəkdi. Buzov idi. İnək, yaxud buzov olmasının onun üçün fərqi yox idi. Bu evdən nə isə aparmaq onun üçün kifayət edərdi. Hərəkət etmək istəyirdi ki, uzaqdan bir neçə canavar ulaşmasının səsi eşidildi. Əhəmiyyət vermədən buzovu eşiyə tərəf dartmağa başladı. Ancaq heyvan hərəkət etmədi. Hər an küçədən keçən və ya evdən oyanan bilərdi. Bu fikir onum qorxusunu artırdı. Geri qayıdıb buzova yaxınlaşdı və böyründən əlləri ilə qabağa doğru itələməyə başladı. Buzov hərəkət edən kimi buynuzu qapıya toxundu və qapı bərkdən səsləndi. Ürəyi yerindən qopdu. Başılovlu evin dalanına baxdı. Hər yer yenə qaranlıq və səssizlik içində idi. Dəli kimi kəndiri əlinə aldı və buzovu arxadan vurmağa və itələməyə başladı. Buzov yavaş-yavaş həyətdən çıxdı. Cavan, küçədə alnının tərini sildi və rahat nəfəs aldı. Küçə ilə kəndin qurtaracağı arasındakı qısa məsafəni keçməli idi. Sonra çox da uzaq olmayan təpəyə çıxacaq, ondan sonra geniş çöllük idi ki, rahatca kənddən uzaqlaşacaqdı.
Küçənin axırına çatmamışdı ki, yenə canavarların ulaşmasını eşitdi. Bu dəfə səslər yaxından gəlirdi.
***
Cavan əzab-əziyyətlə buzovu kənddən çıxardı. Daha buzov rahatca yeriyirdi. Təpəyə yaxınlaşdıqda sevindi və ovuna yaxşı-yaxşı baxmağa imkan tapdı. Bir iki-addım atıb buzovun böyrü ilə yeriməyə başladı və yeriyə-yeriyə əli ilə onun böyür-başını əlləşdirdi. Görəndə ki, kökdür, dodaqları qaçdı. Yadına atası ilə mübahisəsi düşdü. Demişdi ki, yox, oğul, elə iş etmə ki, peşmanlıq gətirsin. O, qıraq deyil. O da atasının cavabında demişdi:
― Mən bir iş görməliyəm. Mən zərbəmi vuracağam.
Atası demişdi:
― Düzdür ki, o bizə qarşı yaxşı hərəkət etmədi, ancaq yaxşı olar ki, səbirli olaq. Bəlkə sən gedəndə evində heç nəyi olmayıb, bəlkə o...
Cavan demişdi:
― Bəlkə o nə?! Nə qədər səbir etdik, kifayətdir. Nə isə etməliyəm...
İndi nə isə işini görmüşdü deyə xoşhal idi. Əlini buzovun boynuna vurdu və tez-tez getməyə başladı. Təpədən uzaqlaşmamışdı ki, yan-yörəsindən səs eşitdi, ancaq əhəmiyyət vermədi. Ancaq bir neçə addım atmışdı ki, iki qara kölgənin ona tərəf gəldiyini gördü. Başa düşdü ki, ona yaxınlaşan canavarlardır. Kənddə canavarların səsini eşidəndə əlinə bir ağac almışdı. Ağac sanballı olmasa da, bir-iki canavarı uşaqlaşdırmağa yetərdi.
Gözünün ucu ilə canavarlara baxa-baxa sürətlə yeriyirdi. İndi buzov da sürətlə yeriyirdi. Qəfil arxadan da səs eşitdi və cəld çevrilib arxaya baxdı ― arxadan da üç canavar gəlirdi. Qorxdu. Nigaran-nigaran ətrafa baxmağa başladı və gördüklərindən ağzı qurudu. Ətrafı ac canavarlarla dolu idi və hər an onun çevrəsini sıxlaşdırırdılar. Əməllicə qorxdu. İndiyə kimi bu tərəflərdə bu qədər canavar görməmişdi. Buzov da həyəcanlanmışdı. Kəndiri möhkəm tutdu və əlindəki ağac və qoynundakı dəmir mil barədə fikirləşməyə başladı. Dəmir mildən istifadə edə bilməzdi. Bir az kiçik idi. Əlindəki ağacı möhkəm sıxdı və udqundu. Buzovu sakitləşdirməyə çalışırdı ki, canavarlardan biri sürətlə buzova yaxınlaşdı. Cavan durmadan canavara hücum etdi və əlindəki ağacı zərblə onun başına endirdi. Canavar zingildəyərək geri atıldı. Cavan bir az aram oldu. Canavarların mırıltısı anbaan yaxından eşidilirdi. Onun əlləri və ayaqları əsməyə başladı. Bilmirdi ki, hansı tərəfə baxsın. Başolovlu o yan-bu yana baxırdı. Qəfil canavarlar üç tərəfdən buzova hücum etdilər. Cavan onlardan ikisini buzovdan uzaqlaşdıra bildi, ancaq üçüncüsü buzovun qarnının altına girdi. Buzov yerindən dik atıldı və ürək parçalayan bir nalə etdi. Cavan kəndiri əlində möhkəm saxladığı halda cəld üçüncü canavarı da buzovdan uzaqlaşdırdı. Əlini buzovun qarnının altına toxundurdu və qanın istiliyini hiss etdi. Tərləmişdi və ürəyu gup-gup döyünürdü. Necə olur-olsun özünü qurtarmalı idi. Bir an istədi ki, kəndiri buraxıb qaçsın. Ancaq necə biləydi ki, canavarlar onu təqib etməyəcəkdilər?! Bu qədər canavar asanlıqla onu əldən sala bilərdi.
Qan iyi canavarları səbirsizləşdirmişdi. Hamılıqla cavana və buzova yaxınlaşırdılar. Qəfil zehninə bir fikir gəldi. Dayandı. Səbirsizlik edən buzovu özünə yaxınlaşdırdı. Dəmir mili çıxarıb cəld kəndiri ona bağladı və gücü çatdığı qədər onu yerə sancdı. İndi buzov canavarların yemi ola bilərdi. Hər an canavarların dairəsi sıxlaşırdı.
Cavan, ağacını götürüb nərə çəkərək onu başının üstündə fırlamağa başladı və bir-iki canavara hücum edərək özünü dairədən çıxardı və sürətlə qaçmağa başladı...
***
Hava bir az açılmışdı. Buzovun sahibinin evində hay-küy vardı. Bir qadın həyətdə fəryad edərək o tərəf-bu tərəfə qaçırdı. Ağlaya-ağlaya dünənki günün yorğunluğundan danışırdı. Qadınlara şikayətlənir, ərinin ağır eşitdiyini deyirdi. Kişi gedib qonşulara xəbər vermişdi. Bir dəstə də əllərində fənər özləri gəlmişdilər. Kişi nigaran halda həyətdə o tərəf-bu tərəfə var-gəl edirdi. Camaat yığışanda həyət qapısına tərəf gedib dedi:
― Budur, buradadır... görünür buzovu bu tərəfdən aparıb...-bunu deyib ayaq izini tutub getməyə başladı. Dəstə də onunla birgə getməyə başladı. Hava hələ yaxşı işıqlanmasa da, fənərə ehtiyac yox idi - buzovun ayaq izləri görünürdü. Dəstə iz ilə kənddən çıxdı və bir az getdikdən sonra təpəyə çatdı. Uzaqdan yerdə bir leş görünürdü. Bir neçə nəfər hamıdan tez özünü ora çatdırdı. O biriləri də gedib onlara yetişdi və ətrafına toplaşdı. Buzovun leşi parça-parça olmuşdu. Bir neçə parçası da neçə metr o yanda idi.
Kişi leşin yanında oturdu, kəndiri əlinə aldı və başını təəssüflə yırğaladı:
― Bu buzovu qardaşım oğlu üçün bəsləmişdim. Bu yazığı ona olan borcumun əvəzinə verəcəkdim.
― Ora baxın! Orada kimsə ağlayır.
Dəstə göstərilən yerə tərəf hərəkət etməyə başladı. Kişi də başılovlu yerindən durub onların ardınca qaçmağa başladı. Ancaq gördüyündən ağzı açıla qaldı Qardaşı oğlu yerə yıxılıb qalmışdı. O zorla bunu deyə bildi:
― Əmi can! Anlamamışam! Məni bağışla!
Kişi əli ilə onun alnının tərini sildi və dedi:
― Eybi yoxdur, bəs niyə sən əmi can?! Bu buzov sənin idi, onu bir aydan sonra sənə verməyi qərara almışdım...
O geniş çöllükdə təkcə cavanın nalə səsi eşidilirdi.

Tərcümə etdi: Dilman Şahmərdanlı

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5