Gördün, məni də it yerinə qoydular! Ədəbi mühit

Gördün, məni də it yerinə qoydular!

Gördün, məni də it yerinə qoydular!

“Gördün, məni də it yerinə qoydular!” – Filan yazara vəzifə verildi xəbərlərini oxuyanda, nə gizlədim, o yazarın təhər-töhüründən mən bu cümləni oxuyuram. Yazar hara vəzifə hara? Vəzifə də nə vəzifəsi, sormayın? Dünənə qədər o qəzetdən çıxıb bu qəzetə girən, dörd yerdə birdən köşə yazan, yeni vəzifəsindəki pulu onsuz da qazanan adam birdən-birə təşəxxüs satmağa başlayır fb-da yağlı kabinet rəsmləri guya təsadüfən çəkilmişlərindən, ütülü kostyumlar və kravatlar – hər iki mənada, daha nələr. Bizim millət ölür rəsmi iş yerindən, dövlət qulluğundan ötrü. Bunlar pis şeylər deyil, amma sadə vətəndaşın birdən dəyişib hava atması yuxarıda dediyim həmin bu sözü yadıma salır. Rəsmi qulluq olmasa da olar, lap yarım-rəsmisi olsun, bizim bəzi-bəzi yazarlarımız özlərinin it yerinə qoyulmasından pək məmnun görünürlər. Yarımrəsmi necə olur deyirsiz? Yəni, rəsmi bir adamın və ya rəsmi adamın adamının yaratdığı bir sayt və ya çıxartdığı bir qəzet ola bilər. Belə olması daha sərfəlidir, lazım olanda mən rəsmiyəm, lazım olanda mən müstəqiləm deyə bilirlər.  Adam tanıyıram..., ah kor şeytan, Allah sənə nəhlət eləsin!

Rəhmətlik Faina Ranevskaya, - Allah onun da o dünyasını versin, - həyatın mənasını cəmi bir cümlədə, gəlmiş-keçmiş bütün filosoflardan daha yaxşı ifadə edə bilmişdi: “Jizn eto natyajnoy prıjok iz pizdı v moqilu” – yəni, bizim dilimizə çevirsək, “həyat ana bətnindən məzara uzun bir sıçrayışdır” deməkdir. Bir sözün dahiyanə olduğu həyat boyunca tez-tez adamın qabağına çıxmasından bilinə. Həmin dediyim bu yazarcıqlar, içlərində tərcüməçiciklər də var, Faina xanımın sözü olmasın, elə bil analarının bətnindən birbaşa vəzifəyə tullanıblar. Özlərini elə tox tuturlar, desinlər ki, bunlar elə vəzifə üçün, qulluq üçün doğulub. Sonra, arxalarına təpik vurub işdən atanda deyəcəklər, filankəs istefa verdi. Nə istefası ay bala, adamı sadəcə olaraq işdən çıxarıblar. Dolayısıyla bu görməmişlik ki, bizim yazar tayfasında var, ədəbiyyatımızın halına oturub ağlamaqdan başqa bir çarə buraxmır.  

rq

Qiymət 5/5 (100%) (3 səs)

Digər xəbərlər

Seymur Baycan senzuraya qarşı

Rejissor Nuri Bilge Ceylanla müsahibə

Said RİYAD. Submədəniyyət nə deyil. e s s e

Xəyal Aslan. ESSE

YENİ SƏSLƏR. ASİMAN EYNİYEV. HEKAYE. Romeo mənim oğlumdur

Şərhlər