Son ayların ən çox gündəmdə olan məsələlərindən biri də xəstəlikdir.

Xüsusilə də ölkədə məşhur adamların xəstələnib yatağa düşmələri məsələsi.

Bir neçə hal oldu ki, kifayət qədər tanınan adamların səhhətinin ağırlaşmağı gündəmə gəldi. 

Şair və rəssam Adil Mirseyidin, şair Aqşin Yeniseyin, aktrisa, əməkdar artist Xanım Qafarovanın səhhətlərinin pisləşməyi, jurnalist Ağanisə Sultanovanın qəzaya düşüb, xəstəxanaya yatırılması həm də diqqtəti bir məqamla çəkdi.

Ölkədə yazıları, əsərləri, rolları ilə məşhur olan bu adamların özlərinin müalicə olunmağa maddi imkanları olmadı. Aqşin Yeniseyin müalicəsini ölkə prezidenti özü nəzarətə götürdü. Ağanisə Sultanovanı sağalmamış evinə buraxdılar. Adil Mirseyidin müalicəsi hələ də sual altındadır, səhhəti isə gündən-günə pisləşməkdədir. Xanım Qafarova sağalması üçün xalqa müraciət edib.

Bu hallar, xəbərlər müzakirəyə çıxarılanda, adətən iki məsələ çox müzkirə olunur. Birincisi, Azərbaycanda kifayət qədər varlı adamların olduğu, milyonları əyləncələrə xərclədiyi halda ölkənin ziyalılarının, mədəniyyət və incəsənət xadimlərinin müalicəyə pul tapmamasıdır.

​Özüm də daxil olmaqla, ölkənin pullu adamlarını qınayırıq ki, necə olur, hər şeyə pul xərcləyirlər, bahalı restoranlar, bahalı ziyafətlər, maşın, əyləncələr… bir sözlə, pullarını havaya sovururlar, amma ölkə qarşısında hansısa xidmətləri olan adamlar müalicəyə pul tapmır.

İkinci məsələ isə budur ki, ölkə prezidentinin, ya da hansısa nazirin, deputatın himayəsinə götürüb, müalicə elətdirdiyi adam ona təşəkkür etməli, adını çəkməli olur. Bəzən uzun-uzadı tərifnamələr yağdırır, cansağlığı diləyirlər.

Başlayaq, milyonçularımızın müalicəyə pul tapmayan mədəniyyət xadimlərinə kömək etməməsi məsələsindən.

Doğrudur, bunu etməmələri, xəstə şairə, aktyora, rəssama laqeyd qalmaqları onların incəsənətə, ədəbiyyata necə laqeyd olduqlarından xəbər verir. Bu öz yerində. Amma bir tərəfdən də, düşünürəm: axı niyə ölkənin səhiyyəsi elə halda olmalıdır ki, kimsə xəstələnəndə, bu xəstəliyin mülaciəsinə pul tapılmayanda mütləq hansısa milyonçuya, deputata, nazirə, nazir balasına möhtac olsun?

Niyə insanların sığortaları olmamalıdır? Niyə ölkənin səhiyyəsinin adı pulsuz olduğu halda, xəstəxanada həkimlər, tibb bacıları xəstəni və xəstə yaxınlarını soymalıdır, niyə dərmanları özləri satın almalı, bu qədər xərcin, yükün altına girməlidir?

İkincisi, niyə kiminsə müalicəsi, dərdi ilə prezident, nazir, deputat, milyonçu maraqlanmalıdır? Niyə məsələn, prezident kiminsə müalicəsi barədə göstəriş vermək əvəzinə, səhiyyənin niyə bu vəziyyətdə olduğu barədə maraqlanmamalıdır?

Niyə kimsə mütləq müraciət eləməli, yalvarmalı, ağız açmalı, minnət götürməlidir? Müalicəsi ilə şəxsən maraqlandığına görə konkret insanlara təşəkkür etməlidir?

Şairlərin, jurnalistlərin, aktyorların, bir sözlə məşhur adamların, mətbuata çıxan, səs-küy yaradan hadisələrin hamısı ilə tək-tək məşğul olmaqdansa, səhiyyənin vəziyyəti ilə ciddi maraqlanmaq olmazmı? Həkimlərin, tibb bacılarının maaşını artırıb, tibbi sığorta məsələsini həll etmək olmazmı?

Nədir bu həvəssizliyin səbəbi? Hamını yalvartmaq, ağız açdırmaq, minnət qoymaqdırmı məqsədləri? Yoxsa, kimisə müalicə elətdirib, sonra o adamların mətbuata çıxıb, konkret adamlara təşəkkür etmələrindən həzz alırlar? Bu nə ucuz, qeyri-etik, qeyri-humanist hərəkət, həvəsdir?

Xanım Qafarova bəlkə də, əməkdar artist adını almaq üçün nə qədər susmalı olub. Bəlkə də ölkənin, xalqın vəziyyəti ilə bağlı nə qədər sualları cavabsız qoyub. Susub, danışmayıb ki, o adı alsın. Amma indi, bu qədər fəaliyyəti olan aktrisa belə acınacaqlı hala düşəndə, o «əməkdar artist» adı ona kömək edirmi?

O yenə də, şəxsən ağız açmalı, kömək istəməli olur. Olmazmı ki, ona əməkdar artist adı verən, efirdə-müsahibələrində təriflədikləri, can sağlığı arzuladıqları hakimiyyət elə bir səhiyyə sistemi yaratsın ki, nə Xanım xanım, nə də başqaları ağız açmalı, kömək ummalı olmasınlar?

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5