Gecikmiş mesaj

Vüqar Haqverdiyev

   Ofeliya və Sənan bir-birlərini dəlicəsinə sevirdilər. Ancaq qızın valideynləri onların evlənməyinə razılıq vermirdi. Ona Sənanla görüşməyi qəti qadağan etmişdilər.

  Ata-anası Ofeliyanı varlı oğlana ərə vermək istəyirdi. Sənan kimi kasıb oğlanı özlərinə yaraşdırmırdılar. Ancaq Ofeliyanın Sənana olan məhəbbəti o qədər güclü idi ki,  ondan başqa kiməsə ərə gedə biləcəyini təsəvvürünə gətirə bilmirdi.

   Qadağadan sonra gənc sevgililər ancaq gizlicə görüşə bilirdilər. Belə həyat artıq hər ikisini bezdirmişdi.

  Bir gün, Ofeliya Sənana dedi:

 – Bu dəfə sonuncu dəfə evdə evlənməyimizə razılıq verilməsini tələb edəcəm. Əgər razılıq verməsələr, özümə qəsd edəcəm!

Sənan onu sakitləşdirməyə çalışdı:

 – Ay dəli, nə danışırsan, sən özünə qəsd etsən, mən də özümə edərəm!

 – Sənan, doğurdan mənə görə özünü öldürərsən?

 –  Ay qız, nə danışırsan, sənsiz mən bir gün də yaşaya bilmərəm!

 – Ancaq mənim qərarım qətidir. Evdəkilər evlənməyimizə razı olmasalar, özümü ən hündür binadan atacam!

 – Yox, elə etmə, Ofeliya, bir az da gözləyək, axırı insafa gələrlər.

 – Nə qədər gözləmək olar. Atamın gözündə pul hər şeydən üstündür. Məni də pula satmaq fikrindədir. Daha dözə bilmirəm. Özümü öldürəcəm... Sənan, məni sevirsənsə, gəl birlikdə intihar edək. Bəlkə o dünyada xoşbəxt olduq, – deyə Ofeliya sınayıcı nəzərlə Sənana baxdı.

   Sənan duruxdu. Nə deyəcəyini bilmədi.

   Əslində, o da canından bezmişdi. İntihar etmək onun üçün sevgi əzablarından xilas olmaq olardı.

  – Ürəyim, səni dünyalar qədər sevirəm. Bu gün də, sonuncu dəfə evdə danış. Əgər alınmasa, səhər görüşək, son qərarımızı verək...

  Səhəri gün Ofeliyadan Sənana zəng gəldi:

– Sənan, heç nə alınmadı. Evdən qaçmışam. Qız qalasının yanındayam. Səni gözləyirəm.

– Ofeliya, gözlə, bu dəqiqə gəlirəm!

   Qız qalasının yanında görüşdülər. Bilet alıb yuxarı qalxdılar. Hələ tez olduğundan qalada onlardan başqa ziyarətçi yox idi.

  Ofeliyanın telefonuna isə dayanmadan zəng gəlirdi. Anamdır,– deyib, hər dəfə də hirslə telefonu söndürüb çantasına atırdı. – Səhərdən baş-beynimi aparıb ki, gəl evə. Mənim gələcəyim onları maraqlandırmır. Qoy, məni yaddan çıxarsınlar, mən adda artıq onların qızı yoxdur!

  Ətrafda adam olmadığından istifadə edərək qalanın başında sevgililər möhkəm qucaqlaşdılar. Bir-birilərinə ən xoş sözlər dedilər. Bu dünya ilə vidalaşıb o biri dünyada həmişə bir yerdə olacaqlarına inandılar. Sonra keçib qalanın yuxarısında ən təhlükəli yerdə dayandılar. Bura elə bir yer idi ki, hətta zəif əsən külək adamı yıxıb yerə sala bilərdi. Yenidən qucaqlaşdılar.    Ofeliyanın telefonuna yenə zəng gəldi. Qız çantasından telefonu çıxardıb gözucu baxdı.

– Yenə anamdır. Bu dəfə mesaj göndərib. Görüb ki, zənglərə cavab vermirəm, fikirləşib ki, bəlkə masajı oxuyam.

– Bəlkə açıb baxasan, nə yazıb?!

– Yox, bu artıq gecikmiş mesajdır. Yenə əvvəlki sözləri deyəcək. Baxmıram! – deyə Ofeliya əlində telefon Sənanı bərk-bərk özünə sıxdı. – Sonuncu dəfə mənə sevirəm de! Qoy o dünyaya rahat gedək.

– Mən, səni sevirəm, Ofeliya! – Sənan qızın qulağına pıçıldadı.

– Sənan, mən səni dəli kimi sevirəm! And iç ki, o dünyada bir yerdə olacağıq! – Ofeliya Sənanı daha da bərk qucaqladı.

– And içirəm!

  Bu zaman Ofeliya ayağını dayandığı yerdən üzdü. Sənan müvazinətini saxlaya bilmədi, onun da ayağı durduğu yerdən sürüşdü. Sevgililər bir-birilərinə sarılmış vəziyyətdə qalanın başından üzü aşağı gəldilər...

  Qalanın ətrafı lentlə haşiyəyə alınmışdı. Olay yerində çoxlu polis və bir neçə həkim vardı. İntihar etmiş sevgililərin cəsədləri yerdə bir-birindən ayrı düşmüşdü. Qızın sağ əlində telefon sıxılıb qalmışdı. Hadisə yerində olan polis mayoru əyilib telefonun ekranına baxdı. Displeydə “ANA” yazılmışdı yanında da mesaj işarəsi vardı. Mayor ehmalca qızın əlində “Yes” düyməsini basdı. Ekrana tekst gəldi: “Ofeliya qızım, yalvarıram telefona cavab ver. Atanla danışmışam, Səhvimizi başa düşmüşük. Sənana ərə getməyinə razıyıq. Denən günü sabah elçiləri göndərsin. Sən bizim gözümüzün nurusan, qızım! Gəl evə səni gözləyirik!”

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5