Köpüklər, köpücüklər…..İnsanın ümıdləri də belədir. Üzə gəlir, şişir, böyüyür, qabarır, sonra birdən  BUM!....partlayıb yox olur.

Bir dəfə yaranmışın bir dəfə sonu yetir. Köpüklərin ömrü çox qısadır. Bəzi insanların həyatı onlardan da qısa. Doğulan kimi gözünü yuman körpənin nə günahı varmış?

Köpük sizin üçün heç nədir, bilirəm, kimdi suyun üzərindəki qabarcıqlarda məna axtaran  ya onları diqqət obyektinə çevirən?! Amma adam təsəvvür edin ki, bu qabarıb partlayan su ziyilləri həyatında əlahiddə rol oynayır.., fobiyasının söykəndiyi kabusa çevrilir,  təlatümlər sarır onu, fırtınalar qopur ətrafında... nədənmi? – məhz sabun qabarcığından. Gerçək!

Köpük  -  su ilə sabunun öpüşməsinə vizual sübut...., həyatın  gedişatını dəyişmək imkanındaymış desəm, əlbət inanmazsız.

Həyatda köpük qədər  (ondan da artıq)  mənasız  çox şeylər var. Bir dəfə yol verdiyimiz kiçicik bir səhvin niyə ömür boyu cəzasını çəkməliyik?... O səhvi sabun köpüyü kimi barmağımızla sıyırıb yox etmək iqtidarındayıq. Niyə bəs etmirik? Niyə qoyuruq köntöy zərrəciklər bizimçün  qəzavü-qədər yazsın?

********

Özünə ilğımlardan Büsutun qurmuş ilahi mələk!

Məhəbbətin cəhənnəmlər diyarının tam civarında. Darvaza bağlanıb, hisslərin qalıb eşikdə.

Nəyin təlaşındasan? Hansı daha lal, sükuta bələnmiş, çökdürülüb dərisi soyulmuş arzularının?  Yaşam diametrin məhdud. Çevrən dünyandı, dünyan qəfəsdi, o da sıxır səni. Bu sıxıntıdan da, o məhdudluqdan da həzz alacaq qədər məsud olmalısan. Sıyrılmış dizlərinin yarasına toxunma, silinmiş sərhədlər həmişə var, hər yerdə...qovur səni özünə, sənliyinə, səssizliyinə,  qoymur eşiyə boylanasan,  “dizlərini qoru” deyə.....

Lütfən boşla ….. Yetər bayağılıqla yoğrulduğun,  boğar səni, çəkər səni, bataqlıqdır..., cəhənginə atar səni.

********

12-nin köpüklərdən zəhləsi gedirdi. O balaca olanda anası onu kirli paltarları yuduğu böyük bir tasda boğmaq istəmişdi. Tas paltarlar, çirkli su və suyun üzündə qabarıb dayanmış yüzlərlə sabun köpüyü ilə dolu idi. Onlar çox  kasıb idilər və anası qonşular üçün paltar yumaqla balalarına çörək pulu qazanırdı. Bu komanın miskin mənzərəsindən sabun köpükləri də rəngini dəyişmişdi, onlar qaraya çalırdı. O vaxt 12 balaca, dəcəl, burnu fırtıqlı qızcığaz idi. Özü üçün bir adam idi, anası üçün isə sadəcə 14 dənədən 12-cisi. Uşaqlara ad qoyulmamışdı, onların hərəsinin öz sıra nömrəsi vardı. Bizim qəhrəmanı da 12 deyə çağırırdılar, sondan 3-cü idi. Onun ən çox xoşladığı məşğuliyyət  anasının  ayaqlarına dolaşıb, şapalaq yemək idi. Və belə dolaşmaların birində 14 əcinnəyə (anası özü belə deyərdi) sahib olan qaqın dözmür və bizim 12-nin saçlarından yapışıb, başını tasa, köpüklü suyun içinə salır.  Anası suya müxtəlif ağardıcı məhlullar tökürdü. Onlar ucuz  və keyfiyyətsiz  idilər. Qadının əlləri bu məhlullardan dağım-dağım olurdu. Və bu zir-zibilin beyinə xüsusi opiat təsiri vardı, çox güman ki. Çünki bu sudan udmuş qızcığazda sonra qəribə qallyusinogen əlamətlər başlamışdı. Bu hadisə 12-nin yaddaşında silinməz iz buraxmışdı. Odu-budu bədbəxt qız köpük görəndə elə bil öz ölümünü görürdü. Bir tərəfdən ölümdən qorxur, digər tərəfdən o qəribə vəziyyəti və beyninin “ləngər vurmasını”  bir də yaşamaq istəyirdi.

Sabun qabarcıqları onun üçün qadağa mövzusu idi. Bu  “heç nə”  səviyyəsində gördüyümüz köpücüklər 12-nin həyatında xüsusi rol oynayırdı. Məhz köpüklər, bu şişkin, mənasız, içi boş heçnələr ona həyatının bütövlükdə onlar kimi bir  heç nə olduğunu sübut etmişdi. Məhz başı ilə onların talesiz dünyasına baş vuranda anlamışdı ki, bir  HEÇ NƏdir  və bu dünyanın üstü ilə irəliləməsə heç kəsin vecinə də olmayacaq. Onda özü üçün ölmüşdü. Ona avara əyyaşa, kobud, söyüngən arvadbaza ərə getməyi təklif edəndə də heç fikirləşmədən razılıq vermişdi. Bu əyyaşın özü kimi axmaq, əxlaqsız və daim sərxoş, üst-başlarının kiri-çirki adama gələn dostlarından aldığı istənilən intim təkliflərə də heç fikirləşmədən razı olurdu. Niyə də axı razı olmamalıydı ki? Niyə və nəyi fikirləşməliydi?  Onun həyatı köpükcük idi, köpükcük üçün isə fikirləşməyə dəyməzdi, onun heç bir princip və əxlaq kodeksi  olmur.

12 çox gözəgəlimli qadın idi. Ağappaq əndamı, gözəl biçimli ayaqları, yaraşıqlı sinəsi və yumru ombaları qoymurdu bir kəs onun yanından laqeyd ötüşə. Upuzun xurmayı saçları kürəyində qıvrılıb açılır, belinə qədər enirdi. Gözlərinin isə çox qəribə rəngi vardı, həm yaşıla çalırdı, həm göyə.

İndi, bu şıltaq payız gecəsində o, pabdadır. Çirkli, divarına mənhus iylər hopmuş şüşəsiz-pəncərəsiz əyyaşlar ocağında. Burada tək-tük qadınlara da rast gəlmək olur, amma əsasən kişilər yığışır bura. Ya ətraf tikintilərdə işləyən qara fəhlələr, ya da işsiz-gücsüz avara veyillər. Ərinin tüfeyli vaxtını keçirdiyi əsas məkan. Oturub 12. Taxra sınıq masa arxasında oturub, ərinin dostları ilə kart oynayır. Kartı pula oynayır. Ona pul lazımdır. Ağlı bu sərxoş axmaqlardan daha iti işləyir və bəzi firildaqlar üzrə mahir ustadır. Həyat özü ona hər şeyi öyrədib. Az qoyub çox götürməyi….. O, udmalıdır. Mütləq udmalıdır və evə pul aparmalıdır.  Yenə masanın altında hansısa axmaq ayaqlarına sürtüşməkdə….. Bəzən 2-3 tərəfdən  toxunurdular ona, onda 12 ayaqlarını çəkib, onların stolun altında qovuşmalarına, bu gic sarsaqlara ürəkdən o ki var, gülürdü.

Onunla çox qaba rəftar edirdilər və öz sərt davranışlarından cuşa gəlib hırıldaşırdılar. 12 bu axmaqların lal olmasını istərdi. İstərdi ki, onların boş, mənasız, şit sözlərini, zarafat və lətifələrini eşitməsin…..ya da özünün kar olmasını……

O udmalıydı. Mütləq.Uduzmağa ixtiyarı yox idi.

O oynayırdı. Artıq gecə yarıdan keçmişdi. Eşikdə isə yağış yağırdı.

Uşağı can üstədir. Həkim lazımdır.  Əri evi dolaşır. Arvadını gözləyir əbləh. O evə gələn kimi  qazandıqlarını tutub alacaq əlindən. Həkimin pulunu üstünə atıb (dərmanlara pul çatmayacaq onsuz da), yerdə qalanını götürüb üz tutacaq həmən o paba, bayaq qadınının ayaqlarına sürtüşən dostları ilə qumar oynamağa və sərxoşluq etməyə. Yox, hərgah qadın evə az pulla dönsəydi, ərinin sözü ilə  “əliboş” (uduzmasından heç söhbət belə getmirdi. 12 o cür zəngin təcrübə ilə heç vaxt uduzmurdu).....onda  vaveyla!.......əzişdirilib, qolu-qıçı sıvrılmış halda yenə göndəriləcəkdi, bu dəfə başqa ünvana. 12 isə istəmirdi başqa ünvana.

Bu şəhərdə çox iyrənc bir yer vardı – kirli, ucuz, yöndəmsiz bir priton, əxlaqsızlıq yuvası. Dəhşətli bir yer idi və həmən bu məkanın sahibəsi – bığlı, bayağı, pozğun, üzü ət xalları ilə dolu şişman eybəcər qadın onun sarsaq ərinin yaxın rəfiqəsi idi. Onun 12-dən çox xoşu gəlirdi  və dönə-dönə kişiyə demişdi: “sən onu bura göndərsən, dirəyin qızıldan olar, o qazanıb səni yaşadar, heç nədən korluq çəkməzsən”.  12 bütün bunları bilirdi. Ən birinci elə həmən sahibənin özünün  12-yə gözü düşmüşdü. İstəmirdi, iyrənirdi.....ona görə də var qüvvəsi ilə çalışırdı ki, udsun, müəyyən məbləği götürsün, heç olmasa həkim pulunu. Həkim dedikləri adam əslində veterinar idi.  Bu yoxsul fəhlə rayonunun həm pediatrı, həm terapevti, həm də qinekoloq və stomatoloqu idi. Savadsızın biri idi, amma hər sahədən azacıq başı çıxırdı. Bu ac, yoxsul qara camaat ücün isə böyük bilici idi.  Və o çox pul almazdı xəstələrindən. Hamının vəziyyətini başa düşürdü, cünki özü də onlar kimi kasıb idi.

Budur,oyun bitir. 12 istədiyi məbləği götürüb kətili kənara itələyir və ayağa qalxır. Yanındakı da qalxıb sərt hərəkətlə onun qolundan yapışır, ağzını qulağına dayayıb nəsə pıçıldayır ona, sonra sual dolu nəzərlərini qadının üzünə dikir. Qadın nifrətlə onun gözlərinə baxıb başı ilə razılıq işarəsi verir, dönüb bu iylənmiş pisliklər ocağından çıxır. Tərk edir buranı, başqa bir kirli-paslı ocağa, öz yurduna dönmək üçün. Eşikdə isə......eşikdə yağış havanı tam təmizləmiş, insanların pislik və əclaflıqlarını qabağına qatıb yuyub aparmışdı küçələrdən. Sərin havanı ciyərlərinə çəkir. Yüngülcə başı gicəllənir, yüngülcə ürəyi bulanır. Elə yağışın altındaca bir ağac kötüyü tapıb oturur. Saçlarını yana darayıb sinəsini açır. Yağış sillələyir üzünü, sinəsini....ona xoşdur......sanki təmizlənmək, göylərin göz yaşında, bu saf kosmik suda çimmək istəyir......Qalxır, evinə doğru tələsir. Pulu çatdırmalıdır.

12  həmişə özünü ovundurmaq üçün nəsə tapırdı. O heç vaxt məyus olmurdu, heç vaxt. O bilirdi, bilirdi ki, evdə, ərindən gizli, mətbəxin bir küncündəki köhnə, sınıq-sökük divar şkafında yixarıdan ikinci ləmədə, arxada, köhnə, cəng atmış samovarın arxasında qara əskiyə bükülmüş çox qiymətli bir şey onu gözləyir. Ax,....bunu düşünəndə gözləri qıyılıb, axıb-gedirdi  - bir şüşə rom.

O bütün dərdini bu şüşədə boğurdu. Onu çox əzizləyirdi və  qənaətlə içirdi. Amma o qədər içirdi ki, unuda bilsin hər şeyi. İçkini ona bağışlamışdılar  və 12 üçün bu bir dünya sevincin özü idi. Əvvəllər özündən ayrılmaq istəyəndə bir tas götürüb içinə sabun atardı və anasının işlətdiyi məişət kimyəvi vasitələrindən tökərdi ora. Sonra əli ilə suyu qarışdırıb, köpük əmələ gələnə qədər gözlərdi və başını suya salıb azacıq udardı bu sudan. Keçmişinə qayıdardı, anasını xatırlardı....uşaqlığını. Tam o vaxtlar olduğu kimi qallyusinasiyalar başlardı, beyni dumanlanardı, yüngülcə başgicəllənmə, səntirlərdi..... əlləri əsməyə başlardı, tənəffüs tezləşərdi .....amma sonra....sonra özünü unudardı. İllyuzor, qallyusinator pozğunluqlar, eyforiya başlardı. Qəribə mənzərələr durardı gözünün qabağında. Ən çox gördüyü qəribə yun yorğan olardı. Bu yorğanın ölçüləri durmadan artardı. 12 ona əli ilə toxunardı və heç vaxt heç yerdə duymadığı bir yumşaqlıq hiss edərdi. Bulud yumşaqlığı. Sanki yorğan sadəcə bir qaz topası idi. Sonra bu yorğanı nəm-nazik bir iynənin bapbalaca gözündən keçırərdi, ipək parça kimi.  Keçirərdi və keçirib qurtaranda ayaqları yerdən üzülərdi......uçar, hey uçardı.......

Amma bu zir-zibil ona sonra çox pis təsir göstərərdi, müxtəlif anlaşılmaz ağrılar sarardı bədənini, uzun müddət özünə gələ bilməzdi. O vaxtlar hələ çağası da körpə idi. Başa düşürdü ki, belə halda uşağa süd vermək olmaz, amma uşaq kasıbçılıq nə olduğunu bilmirdi axı, elə hey ağlayardı. Əri evdə olduğu zaman isə körpənin səsi çıxmamalıydı, ona görə bir dəfə ac saxlayanda, bir dəfə sinəsinə sıxıb əmizdirərdi.

Sonra qonşuluqdakı yeniyetmələr  “uçmağın”  başqa yolunu öyrətdilər ona, daha asan və yüngül, və nəticə etibarilə onun üçün o qədər də ağrılı olmayan. Lazım olan şey  yapışqan idi, onu tapardı, başına  polietilen paket keçirib iylərdi ...toksikoman olduğundan tam xəbərsiz....

İndi artıq nə sərxoş sabun köpüklərinə, nə də yapışqana ehtiyac vardı. Dostu ona rom bağışlamışdı. Şüşə boşalanda əlindən gələni edəcəkdi ki, yenə bağışlasınlar...Düzdür, içki ona uçucu və digər narkotiklərdən aldığını yaşatmasa da, hər halda aparırdı onu.....bu bəs idi ona.

********

Həyat.......Həyatmı? Ya qaranlıq?....zirzəmi.....üfürüb keçirilmiş şamın tüstü dəmi?..

Yüksəliş ya geriyə hərəkət...ya üzü aşağı diyirlənmə?

Bir qismi üçün  HƏYAT, bir qismi üçün  həyat  ya  həyət...

Ümıdlərin dara, arzuların şişə çəkildiyi məqamlar  Şans  deyilən qoca öz Lordlar Palatasını tərk edib, üzüaşağı qaçır. Qaçır, bizdən qaçır, özü ilə həyatda gözəgəlimli nə varsa hamısını götürüb aparır..., aparır ki, biz son nəhayətdə şəstlə deyə bilək:  Həyat – filan ifrazat!

.......”heçnələr” burulğanı ...

Həyat – üç nöqtə.

Bayağılığın ana xətti.

Kökslərdə çağlayan dağ çayı....bəndə salınmış su vəlvələsi..... daha kükrəmir. SUSdurulmuş !!

Xəbislik,  paxıllıq, cəhalət hökmranlığı.

Ölüm səltənətinin qatil ilahələrinin qanadları çırpılmaqda və bu çırpılmadan törəyən şar ildırım....ani, işarıb da öləziyən, hamı üçün var olan.., həyatda  udanları  bu ildırım bunca yandırmir nəsə, amma uduzanlara nə odlar qoyur....bir biləsən..

Təzəklə zərin fərqini qanmayan, yetimin əlindəkini çalıb aparan, siqaretinin külünü insan gözünə basıb söndürən zəlil nakəslərə at çapdıran  MEYDAN  -  Həyat! Busanmı sən?

Ehkamların kəllə-kəlləyə toqquşduğu, Qıl körpü qədər inamsız və əmanətəbənd dar keçidlərdə ümidlər öləziməkdə,....yeni qovğa əjdahaları və pərakəndəlik doğulmaqda....səni qaranlıq mağaralarda bələdçisiz-işıqsız buraxmaqda...

Həyat  

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5