Məktub Hekayə

Məktub

Səni bərk-bərk qucaqlayırdım, sənsə xısın-xısın ağlayır, bağışlanmaq istəyirdin. Sonra yuxudan oyanıb saata baxdım, 04:06 idi. Gözümün və ağzımın suyuna bulaşan yastığı çevirib dincəlməyə, bir az düşünməyə qərar verdim. Bu neçənci yuxu idi?. Hər gün eyni yuxunu görüb məhv olmaq çətindir. Üzümü divara tərəf çevirib ağlamağımın səsi eşidilməsin deyə əlimlə ağzımı bağlayıram. Telefonumun vibrasiyasının səsi eşidilir, yataq otağından mətbəxə girib tanımadığım ölkə kodlu zəngi cavablamaq istəyirəm. Telefonu açıram və qarşı tərəf məni qabaqlayır:
-ıııı alo,alooo...
+Arif.
Telefonu qoyub stula çökdüm. İndi mən heç nə eşitmir, heç nə istəmir və heç nə hiss etmirdim. Bu zəng əlindən oyuncağı alınmış uşağa qaytarılan oyuncaqdakı xoşbəxtlik kimi idi. Ona deyiləsi sözlərim çox idi. Fikirləşirdim ki, sabah dərsə getməyim, zəng edim ona, demək istədiklərimin hamısını danışım. Ya da vaz keçdim, mən axı belə cəsarətli deyiləm, həm çox kövrəyəm, səsim titrəyəcək, gözlərim dolacaq ona bunları danışsam, bilirəm. Ona görə də qərara gəldim ki, sözlərimi mesaj şəklində ona yollayım.
“Ayrılandan sonra eşitdim ki, buralardan çıxıb getməyə hazırlaşırsan. Cəsarət tapıb sənə demək istədiklərimi deyə bilmədim, sonra da gec oldu, xəbər tutdum ki, çıxıb getmisən. Ortaq dostlarımız var idi, onlardan da uzaqlaşdım və özləri də heç bir şey demədilər sənin haqqında. Öz yadlığını, soyuqluğunu onlara ötürüb getmisən elə bil. Hə, sonra mən hər gün səni yuxuda görürdüm, başımı divara vurub sakitləşirdim ancaq. Bilirsən, sənə bənzəyən biriylə sevgili oldum, sonra mahnımızı dinlətdim ona, sevmədi. Mən də tərk etdim, bir də xəbərim olmadı ondan. Çox dahiyanə mahnılar bəstələməyə başladım. Bilirsən mən pianomun pyupitrına not əvəzinə sənin şəklini qoyuram, bütün bəstələrim sənə aiddi. Bir az da belə getsə, pianomun dilləri şişəcək. Gözümün yaşını tökə-tökə yazdığım sənə aid bəstələrdən izdir bu. Hələ getdiyimiz yerlərdən danışım sənə. O polisi gördüm o gün həmən parkda, baxdı üzümə, nəsə demək istədi, başını aşağı salıb getdi. Həmişə oralarda dolaşan bir pişik var idi yadındadı?. Bax o pişik öldü. Bir də 3 balası qalıb. Bizdən pul istəyən dilənçini gördüm, yanından keçən sevgililərdən pul götürdü, məni gördü, onlara xoşbəxt olun deməyə üzü gəlmədi. Gəl, polisin üzünü güldürək, dilənçini dualarının gerçəkliyinə inandıraq, bala pişiklərin başlarına bir sığal çəkək. Görürsən, özümçün heç nə istəmirəm, gəl, çünki burda hər kəs hüzün içində, hamı peşman...”
Məktubu bitirdim. İndi nömrəmi qırıb yatmağa gedəcəm.

Qiymət 5/5 (100%) (1 səs)

Digər xəbərlər

Samir İmanov.İki məktub. e s s e

Nicat Həşimzadə. Utopiyada yenidəndağıtma siyasəti

Hümmət Şəhbazi - “Azərbaycan şeirində modernizm”

Aynur Sultan. Hekayə

Samuel Bekket. "Sözsüz səhnə"

Şərhlər