Nargilə Behcət

TOYUQ QIZARTMASI

h e k a y ə

Əli blokun ikinci mərtəbəsində pilləkanda oturub qucağında komputer internetdən döyüş oyununu köçürməyə çalışırdı. Onu soyuq betonun üstündə oturmağa vadar edən qonşunun wi-fi şifrəsi idi. Həmişəki kimi canına yazığı gəlmir, soyuqlamağına məhəl qoymur, heç elə bil ayağında yarası yoxmuş kimi davranırdı. Böyük bacısı da əl çəkmirdi ki, “buz kimi daşın üstündə oturmaqla soyuqlayacaqsan, qalx burdan”. Bacısının sözləri Əlinin bir qulağından girib, o birindən elə qonşunun interneti kimi sürətlə çıxırdı.

Bacısının ona həddindən çox can yandırmasından, ‘suyu soyuq içmə!’, ‘hava soyuqdu çölə çıxma!’, ‘ayyy, çölə çıxırsansa əyninə qalın paltar geyin!’, ‘başına papaq qoymamış hara gedirsən?!’, ‘avtobusda niyə qalxıb kiməsə yer verirsən, özün otur, ayağına ziyandı’, ‘niyə enerji içkiləri içirsən?! Ziyandı!’, ‘qəlyan çəkmə, ziyandı!’ kimi bezdirici cümlələriylə onun hər hərəkətinə qarışmasından, hələ qarışmağı azmış kimi evdə anasını da yoldan çıxarmasından zəhləsi gedirdi. Həmişə anasına deyirdi ki, ‘sən çox fıy adamsan, kim nə deyirsə təsirə düşüb inanırsan, qonşular da, qızın da görür ki, beləsən, deyirlər ki, onsuz da bu arvad fıydı, gəlin fıylayaq, nə gəldi deyirlər sənə, sən də küyə gedirsən’. Anası da oğlunun əsəbləşərək belə dediyini bildiyi üçün bu sözlər onun xətrinə dəyməzdi və həmişə gülərdi.

 İndi böyük bacısı yenə Əlinin zəhləsini tökürdü. Bacısının ‘Ana-bala’ adlı Çin istehsalı ayaqqabı yapışdırıcısı kimi yaxasına yapışdığını, heç cür əl çəkmədiyini görüb onu yola vermək üçün qonşunun qapısındakı çəkələklərdən birini altına çəkib onun üstündə oturdu və bacardığı qədər inandırmağa çalışdı ki, bu çəkələk soyuq keçirmir. Hal-hazırda Əlinin bütün fikri-zikri döyüş oyununu köçürüb, qonşu da vəziyyəti başa düşmədən öz adına hesab yaradıb, məhlə uşaqları ilə bir əl oyun oynamaqda idi. Oyunu yükləməyə çalışarkən girdiyi saxta internet saytında hər beş saniyədən bir yeni pəncərə açılır, bu pəncərələrdə gah yemək reseptləri, gah dərman şəkilləri, ərəb dilində çoxlu yazılar, yaşıl rəngdə yanıb-sönən çərçivənin içində qız şəkilləri və telefon nömrələri peyda olurdu. Hər pəncərəni bağlamağa çalışarkən açılan yeni pəncərələr isə lap təngə gətirirdi Əlini. İndi o böyük bacısını və viruslu saxta veb səhifəsini bir gözdə görürdü. Ən yaxşı halda ikisindən, ən pis halda isə heç olmasa birindən canını qutarmaq istəyirdi. Bacısından yaxa qutarmaq üçün ondan evlərinə- altıncı mərtəbəyə çıxıb döşəkcə gətirməsini istədi. Məqsədi isə qazandığı vaxt ərzində bütün fikrini cəmləşdirib oyunu köçürmək idi. Blokun lifti işləmədiyi üçün bacısının xeyli vaxt və enerji sərf edib döşəkcə gətirməyi beynində canlandı və ani olaraq hiyləylə gülümsədi. Bacısı isə qardaşının hiyləsini başa düşməyib onun istəyini yerinə yetirmək üçün cəld pilləkanla yuxarı qalmağa başladı.

O pilləkanları iki-iki qalxanda özünü elə bil marafon yarışlarında hiss edirdi. Sonra ağlına başqa bir yarış gəldi. Hansı ki iki komanda şəklində oynanılır, hər komanda üzvü bir sarı top götürüb qaçaraq müəyyən məsafədə qoyulmuş səbətə topu atıb, ikinci səbətdən isə bir mavi top götürüb yenə cəld qaçaraq geri qayıdıb öz komandasının səbətinə atmalıdır. Beləcə hansı komanda üzvləri qısa vaxtda daha çox mavi top yığsa həmin komanda qalib olur. İndi qız özünü həmin yarışda komandasının sona qalan və qalibiyyətin də ondan aslı olduğu üzvü kimi hiss edirdi. Əgər tez qaçıb evdən döşəyi götürüb, yenə qaçaraq qardaşına versəydi komandasını qalib edəcəkdi. Belə fikirlərlə bir də gördü ki, evlərinə gəlib çatıb.

Qız qapını tələsik döymək istəyəndə qapının içəridən kilidli olmadığını xatırlayıb sevindi. Necə də olsa qapını döyməsi, anasının televizorda baxdığı türk serialını yarımçıq qoyub istəksiz olaraq qapını açması montajla yavaşladılan kino kadrları kimi böyük bir vaxt itkisi olardı. O, yenə bir anlıq xəyali təsəvvürdən sonra qapının dəstəyini qıvırıb var gücü ilə həm qapını içəri itələdi, həm də özünü. Otağa keçib döşəkcə axtarmağa başladı. Əvvəlcə divanın üstündən balaca dördkünc döşəkcəni əlinə aldı, sonra anidən fikrini dəyişib bundan biraz uzun amma yüngül, üzü qırmızı çiçəkli çit parçadan olan düzbucaqlı döşəkcəni aparmaq qərarına gəldi. Qardaşı həmin düzbucaqlı döşəkcəni qonşu qapısının kəndarına qoyar, belini divara söykəyib sağ ayağını da uzadıb daha rahat oturar deyə fikirləşdi. Düzbucaqlı döşəkcəni öz otaqlarını ələk-vələk edib tapdıqdan sonra qapıya yaxınlaşıb çıxmaq istəyəndə yenə fikrini dəyişdi. Düşündü ki, qardaşı oturanda kürəyini quru divara söykəyəcək. Elə buna görə də geri qayıdıb divanın üstünə tulladığı dördkünc döşəkcəni də götürdü və cəld evdən çıxdı.

Anidən yadına xəyalında canlandırdığı oyun düşdü. Axı qaydaya görə hər komanda üzvü bir top götürməli idi. İndi onun əlində iki top var və o sanki qaydaları pozmuşdu. Qız biraz duraqladı, sonra öz-özünə “əşi cəhənnəmə olsun oyun” deyib pilləkanlarla aşağı şütüdü. İkinci mərtəbəyə çatanda qardaşından əsər-əlamət yox idi. Çaşqınlıqla aşağı həyətə düşmək istədi. Birinci mərtəbədə olanda isə yuxarı mərtəbədən qonşu oğlunun səsin eşitdi və yuxarı boylandı. Həmin oğlan həm də qardaşı ilə dost idi. Var gücü ilə qardaşının adın çağırdı, güman elədi ki dostu qardaşını görmüş olar. Elə ikinci dəfə də ƏƏƏLİİİ deyə çağıranda qardaşının yuxarı mərtəbədən “zəəhrimaar, çıx yuxarı!” dediyini eşitdi.

Sən demə o evdə var-gəl edən vaxt Əli dostu ilə qarşılaşıb, dostu ona səkkizinci mərtəbədəki qonşunun wi-fi şifrəsini bildiyini, oyunu hansı səhifədən sürətlə yükləməyin mümkün olduğunu, yükləmək üçün ona kömək edə biləcəyini deyib və beləcə söhbətləşə-söhbətləşə birlikdə yuxarı qalxıblar. Qız bu dəfə ləng və yorğun addımlarla əlində iki döşəkcə ayağını pilləkanlara sürtərək evinin yolun tutdu. Ürəyində biraz özünü, biraz da qardaşını məzəmət elədi. Evə çatanda qapını açıb döşəkləri dəhlizdən otağa tərəf tolazladı. İndi onun ikinci müqəddəs vəzifəsi tez gedib anasına qardaşının saymaz hərəkətini danışmaq idi. Anasını mətbəxdə tapanda qardaşı da orda olduğundan fikrini dəyişdi. Həm də onun iştahayla yemək yeməsi qıza ləzzət elədi. Axı həmişə qardaşı belə istəkli və iştahalı olmurdu yemək üçün.

Mətbəx stulunda əyləşib toyuq qızartmasını çörəksiz yeyən Əli bacısını görəndə həm ona yazığı gəldiyindən (çünki bayaq bilərəkdən onu başından eləmişdi və altı mərtəbə çıxarıb düşürmüşdü), həm də olanları anasına danışmaması üçün boşqabında olan tikələrdən birini mərhəmət və rüşvət dolu niyyətlə bacısına tərəf uzatdı. Bacısı da bu hərəkətindən qardaşının üzrxahlığını başa düşüb daha üz vurmadı, stulu çəkib onunla üzbəüz əyləşdi və onun gülümsəyən üzünə baxanda baş verənləri də yadından çıxardı. Elə bu vaxt qızartmanın qoxusu mətbəxdən çıxsın deyə açıq olan balkon qapısından içəri şığıyan gün işığı qızın gözlərini qamaşdırdı. O bu işığa öyrəşmək üçün gözlərini möhkəm yumdu və sanki sıxılmış kirpiklərinin yuxarı dartılan almacıq əzələlərinə ox kimi batdığını hiss elədi.

Bir anlıq zifiri qaranlıqdan sonra qız ehmalca göz qapaqlarını araladı. Onun gözləri bu dəfə ağ tavana dirəkləndi. Çaşqınlıqla nə baş verdiyini anlamağa çalışırdı. Ona elə gəldi ki, bir az əvvəl mətbəxdə əyləşdiyi yer hazırki orientasiyasından daha fərqlidir. İndi heç toyuq qızartmasının qoxusu da gəlmir axı. Görəsən gözlərini yumandan sonra nələr baş vermişdi? Bəs qardaşı hanı? Qız dumanlı fikirlərinin arasından ağ tavana zillənən gözlərini sağa-sola çevirdi və çarpayısında kilidlənib uzandığını hiss elədi. Elə həmin vaxt beynində ilan kimi qıvrılan bir siqnalla başa düşdü ki, baş verənlərin hamsı yuxu imiş.

Artıq üç ildir ki, qardaşı sümük xərçəngindən vəfat edib. Üç ildir ki, o qardaşını ancaq yuxularında, təsəvvüründə və şəkillərdə görə bilir. Qız ayağa qalxıb mətbəxə keçdi. Yuxusunda qardaşının əyləşdiyi boş stula baxdı. Onunla üzbəüz stulu altına çəkib əyləşdi. Mətbəx masasının üzərində bir boşqab toyuq qızartması canlandırdı və gördüyü yuxunu, yuxuda belə olsa qardaşı ilə yaşadığı doğma təəssüratlarını unutmamaq üçün hekayə yazmağa başladı.

Bakı, 2020.

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5