Təsadüfən oturduğum kafedə dostumun dostu...Məndən sağda oturan, adını bilmədiyim oğlan...Yazımı sənə həsr edirəm...Necə kədərlisən sən. Səndə sənə aid, səndən qurtula bilməyən bir kədər var. Sən yaraya tökülən duz kimisən, sən ilk notdan sevdiyim mahnılarım kimisən, içimi titrədən nələrsə var axı səndə. Nəsə danışırsan və danışdığın cümlələrdə narazılıq var. Bunu ifadə etdiyin hər bir hərəkətdə, dediyin sözlərlə bərabər çatılan qaşlarında və siqareti dərindən çəkdiyin nəfəsindən duydum. Amma səni dinləmirəm düzünü düsəm. Bax, indi mənim siqaretimin tüstüsü sənin siqaretinin tüstüsünə qarışır. Gözlərini qaldır, mənə bax, lütfən. Sən bir ilğım kimisən. Varsan, amma yoxsan. Olar sənə yaxın oturum?...Hə, nə olar, bir az yaxın otur mənə. Siqaretimizin tüstüsü kimi qarşımızdakı çayın tüstüsü görüşsün. Siqaret demişkən, sən siqareti çəkib hər öskürdüyündə ciyərlərin olmaq istədim. İçdiyin çayın mədəndən keçdiyi yolu keçmək istədim. Səbəbsiz, sənə bir addım yaxın olmaq, sənlə nələrisə bölüşmək, iç-içə olmaq, sən olmaq istədim... Eynəyinin şüşəsindəki ləkə olmaq da keçdi ağlımdan...Özüm də anlamıram keçirdiyim hissləri. Deyəsən ge...Aha,gedirsən...Yaxşı, sən indi bu yazdıqlarımın heç birini oxumayacaqsan, amma mən çox xoşbəxtəm, sənin mənlə bağlı heç nəyin olmasa da, mənim sənlə bağlı bir yazım oldu. Sənə heç vaxt göndərməyəcəyim bir məktubum, sənə heç vaxt deməyəcəyim sözlərim, səndən yadigar bir neçə hiss, sən olan xəyallarım oldu. Bəlkə bir gün yenə bi kafedə rastlaşarıq, yenə mən sən olmaq istəyərəm. Deyəsən vuruldum sənə...Hələlik, miraj adam...

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5