Nazim Kərimov

 

I . BİLGİSAYAR OYUNLARI (KÖPƏK)

"Ada" romanından parça

 

 

 

Təcrübə. Kifayət qədər yaşamış, sağlam məntiqini

itirməmiş və müəyyən təcrübəyə sahib hər bir adamın, yəqin

ki, heç olmasa bir-iki az-çox maraqlı hekayəti var. Amma bu o

anlama gəlməz ki, həmin hekayətlər yazılmalı və başqalarının

oxuması üçün təqdim edilməlidir. Söylədiklərim tamamilə

aşağıda yazılanlara da aiddir.

Məktub. İki-üç gün bundan öncə köhnə bir dostumdan

internet adresimə məktub gəldi. Dostum əlavə izaha ehtiyac

duymadan salamsız-kəlamsız birbaşa mətləbə keçmişdi.

Məktubu cəmi bir cümlədən ibarət idi. Yazmışdı ki, “Həyatımın

it həyatına bənzər çox iyrənc bir dövrünə qədəm qoymuşam.”

Başqa heç nə yazmamışdı. Cavabı çox düşünmədim. Yazdım

ki, “Mən də!”.

Vaqon pəncərəsi. Həftədə iki gün – həftə sonları yaşadığım

şəhərdən (Mərsindən) 100 km məsafədə yerləşən başqa bir

şəhərə (Adanaya) dərs deməyə gedirəm. Dərslərim saat 10-

da başlayır. Evi saat 7-yə yaxın tərk edirəm. İstirahət günləri

olduğundan küçələrdə adam çox az olur və marşrutdakı

avtobusların saylarını da xeyli azaldırlar. Saat 8-ə yaxın

dəmiryol stansiyasında oluram. Bomboş çayxanada iki

stəkan çay içirəm və qatarın orta vaqonuna keçirəm. Pəncərə

kənarında bir yer seçirəm.

Mərsin-Tarsus-Yenicə-Adana xətti

Mərsin-Tarsus-Yenicə-Adanaxətti. Mərsindən Adanaya

qatar saat 08.00-da yola düşür. Yol boyu bir-birini əvəz edən

mənzərələrdən gözümü çəkmirəm. Qatar cədvəl üzrə 08.23-də

Tarsusda, 08.36-da Yenicədə, 08.56-da Adanada olur.

Çay və simit. Adanada dəmiryol vağzalında çayxana yoxdur.

Əvəzində vağzalın içində kiçik dükanda karton stəkanlarda çay

satırlar. Həmişəki kimi bir stəkan çay və bir simit (qoğal) alıb

vağzalın çıxışına doğru yönəldim. Vağzalın önündə oturmaq

üçün yalnız iki skamya var. Birində üç qadın, digərində isə

yaşlı bir kişi oturmuşdu. İkinci skamyaya yaxınlaşdım. Kişi

məqsədimi anladı və xırıltılı bir səslə “Burada oturma, mən

indi uzanacağam, ayaqlarımı da uzadacağam, xəstəyəm” dedi.

Türkiyədə sonradan məskən salanlar yaxşı bilir: bu torpağın

adamlarının davranışları çox mədənidir. Bu səbəbdən yaşlı

adamın sözləri məni çox təəccübləndirdi ki, necə yanı burada

oturma. Lənət sənə kor şeytan deyib, ayaq üstə çaydan bir

qurtum içib simitdən də bir dişləm aldım.

Yaşlı adamda ilk baxışda diqqəti cəlb edəcək bir şey

yox idi: adi nimdaş ütüsüz paltarlar, palçığa bulaşmış qeyri-

müəyyən rəngli ayaqqabılar, kirli çallaşmış saçlar. 65-70 yaş

vermək olardı bu adama. Amma bu aldadıcı bir təsəvvür idi.

Bir an gözlərinə diqqətlə baxdım və diksinən kimi oldum, hətta

simiti çeynəməyi də kəsdim: gözlər yaşı heç zaman gizlətməz

- ən azı min yaşı olardı; diqqətli, soyuq, adamı dəlib keçən

baxışları vardı. Belələri adamı təkçə baxışları və ya duruşları

ilə təhqir edə bilərlər.

Vağzalın qapısından çıxan sərnişlərin sayı birdən-birə

artdı. Deyəsən, yeni qatar gəlmişdi. Yaşlı adamın davranışında

dəyişiklik hiss edildi. Nə isə onu həyacanlandırmışdı. Baxışlarımı

onun baxdığı istiqamətə yönləndirdim. Şişman bir qadın bir

iti iplə çəkə-çəkə avtobus dayanacağına doğru aparırdı. İtin

yeriməkdə çətinlik çəkdiyi açıq-aşkar hiss edilirdi. Səbəbi də

anında anlaşılırdı: belə görünürdü ki, qadın iti faktiki olaraq

geyindirib. Aydın idi ki, qadının məramı itini soyuqdan qorumaq

idi. Yaşlı adam yaşına qətiyyən uyğun olmayan kəskin bir

sıçrayışla yerindən qalxdı və sürətli addımlarla qadına tərəf getdi.

Deyəsən, qadına hələ bir səsləndi də. Məsafə uzaq olduğundan

danışıqlarını eşitmək mümkün deyildi. Amma hiss edilirdi ki,

adam qadına nə isə başa salmağa çalışır. Yaşlı adam tez-tez əli

ilə köpəyi göstərirdi. Belə görünür ki, qadını yola gətirməyə

çalışırdı və məqsədinə də nail oldu. Köpəyə yaxınlaşdı və onu

üstündəki əskilərdən azad etdi. Bu müddət ərzində köpək yaşlı

adamın əllərini və üzünü yalamağa cəhd edirdi. Sürünə-sürünə

hərəkət edən köpək indi sevincindən bir yerdə qərar tuta bilmirdi.

Yaşlı adam ağır addımlarla mənə tərəf gəlməyə başladı. Köpəyin

kişini təqib etmək fikrində olduğu açıq-aşkar hiss edilirdi. Amma

boynuna bağlanmış ipin o biri ucu qadının möhkəm əllərində idi.

Pamuk. Skamyaya çatdı və oturdu. Hirsli olduğu hər

halından bəlli idi. Birdən gözləri mənə sataşdı və danışmağa

başladı: “Harada görünüb ki, soyuq olanda köpəyi bu

qalınlıqda yorğana bükmək lazımdır? Sənin heç köpəyin

oldumu? Yoxdursa, bundan sonra da saxlama: yaşlı adama

bənzəyirsən, yaşın əllini keçər yəqin, ölüb eləyərsən - köpək

başsız qalar. Adamlar çox amansızdırlar – sahibsiz köpəklərə

heç dözümləri yoxdur. Sən köpək saxlama. Gecdir sənin üçün.

Mən də saxlamıram - mənim üçün də gecdir: bu yaxınlarda

öləcəyəm yəqin. Mənim də köpəyim vardı. Haradan gəldiyini

bilmirəm. 10-11 yaşım olardı. Ailəmiz böyük idi. Ailə deyəndə

ki, bir ailə deyildi - bütün qohum-əqrəba bir yerdə yaşayırdıq.

Kasıbın əkdiyi bitməz ki. Dürtdüyü bitər. Üstündən xeyli

zaman keçib və indi anlayıram ki, kasıbçılığın lap dibində imiş

mənim ailəm.

O gün səhər tezdən dərsə gedirdim. Qarın üstündəki tək

iz mənim ayaq izlərim idi. Evlə məktəbin arasında haradansa

ayaqlarımın altında bir köpək yavrusu peyda oldu. Sabahın

bu erkən saatlarında bu köpək balası buralara haradan

gəlmişdi, necə gəlmişdi, indi də ağlım kəsmir. Pambıq topası

kimi idi. O qədər təmiz ağ rəngində idi ki, ətrafdakı qardan

belə seçilirdi. O anda adını da qoydum – Pamuk (pambıq –

müəllif). Pamukun başını sığalladım. Soyuqdan tir-tir əsirdi.

Dilini çıxarıb, əlimi yaladı. Dili mavi idi, mas-mavi. Pamuku

özümlə aparmaq istədim, amma yaşayışımızı gözlərimin

önündə canlandırıb bu fikirdən vaz keçdim. Kiçik olsa da,

Pamukun da nə isə yeməsi lazım gələcəkdi və bunun da

ailəmdə təpki ilə qarşılanacağını bilirdim. Pamuku qarların

arasında buraxdım və yoluma davam etdim. Bir müddət

zingildəyə-zingildəyə, ləngər vura-vura arxamca gəldi. Sonra

səsi eşidilməz oldu. Məktəbə çatanda Pamuku qafamdan

tamamilə silib atmışdım artıq. Dərsdən sonra eyni yolla evə

döndüyümdə yenidən xatırladım köpək yavrusunu. Sağa-sola

baxdım və çox keçmədi ki, axtarışlarım nəticə verdi. Cansız

bədəni yolun kənarında qarların arasında idi. Göz yaşlarımı

saxlaya bilmədim. Yanında oturdum. Papağımı başımdan

çıxardım və Pamuku onun içinə qoydum. Orada nə qədər

qaldığımı bilmirəm. Özümə gələndə əllərimi, qulaqlarımı və

burnumu hiss etmirdim. Qulaqlarımda zəhlətökən bir uğultu

var idi. Bir az da orada qalsa idim, donacaqdım yəqin. Gec

idi daha – evə getməli idim. Köpək yavrusunu papağımdan

çıxardım və qəfildən hiss etdim ki, bədəni istidir. Dünyanı

elə bil ki, mənə verdilər. Sığallamağa başladım və birazdan

Pamukun zingiltisi eşidildi.

Pamuk.

İki ildən sonra Pamuk bir aləm idi. O qədər şən, o qədər

oynaq və o qədər sevimli idi ki, yanından keçən hər kəs onun

başını sığallamaqdan özünü saxlaya bilmirdi. Pamukda ən

çox sevdiyim bilirsən nə idi? Adamı çox diqqətlə dinləyirdi.

Sən danışırsan və o, sakitcə oturub səni diqqətlə dinləyir və

gözlərini sənin üzündən bir an belə ayırmır.

Məhəllənin ən varlı-karlı adamı tır (qeyd: yük maşını) şoferi

idi. Tək yaşayırdı. Bir-iki ay gözə dəymirdi – yollarda olurdu,

sonra on-on beş gün evində dincəlirdi. Evi də samballı ev idi

– bizim ev kimi cındırından cin ürkən ev deyildi: ikimərtəbəli

dördotaqlı xudmani bir tikili təsəvvür et, bütün pəncərələri və

çöl qapısı da dəmir qəfəsli.

Şofer ara-sıra mənə Pamuku axşamlar bağlamaq lazım

olduğunu söyləyirdi. Nə məqsədlə söylədiyi haqqında o

zamanlar heç düşünmədim də, amma Pamuku bağlamağa

başladım. Tır şoferinin Pamuku təpiklədiyinin də dəfələrlə

şahidi olmuşdum. O anlarda dişim bağırsağımı kəssə də, bir

şey edə bilməzdim. Nifrətinin səbəbini heç anlamadım.

Bir millimetr. Bizim o tərəflər çox kasıbdır - bilməmiş

olmazsan. Qışı çox soyuq keçir. Bu az imiş kimi yay ayları da

çox isti olur - cəhənnəmdəki qır qazanı kimi. Tanrının tək işi

kasıblara, əlsiz-ayaqsızlara zülm etməkdi. Tanrının başqa işi

yox ki. Yay aylarında istidən hamı - adamlar, qoyun-quzu, it-

pişik – hamı başını soxmağa sərin bir yer axtarır.

Pamuk da gedib həmin şoferin tırının altında uzanıb, başı

da təkərin kölgəsində. Şofer də fürsət gözləyirmiş elə bil –

sürüb maşını köpəyimin üstündən. Pamukun bədəninə heç

nə olmamışdı, yalnız başı əzilmişdi. Əziləndən sonra başının

qalınlığı bir millimetr olardı, ya olmazdı. Zarafat gəlməsin

sənə, neçə tonluq maşındı. Mən gəlib çatanda şofer orada idi,

məni gördü, pis-pis güldü və Pamukun bədəninə də tüpürdü.

Köpəyin başını asfaltdan birtəhər qopardım. Kanalın kənarında

basdırdım Pamuku. Pamuk dünyada tək dostum idi.

Həmin axşam tır şoferinin evini yandırdılar. Tır şoferini

də güclə xilas etdilər. Qulaqlarına qədər yanıbmış. Qonşumuz

söylədi ki, tır şoferi fiziki cəhətdən o qədər eybəcər bir

vəziyyətə düşüb ki, daha ömrünün sonuna qədər adam içinə

çıxa bilməz.

İki gün sonra polislər gəlib məni apardılar. Yaxşı işləmişdilər.

Əllərində olan tək dəlil yanmış evin yaxınlığındakı kolluqda

tapdıqları boş vedrə idi. Vedrədə benzin daşınmışdı. Bunu əlində

əsas tutan müstəntiq bizim məhəllədən üç km uzaqlıqda yerləşən

benzindoldurma məntəqəsinə çıxmışdı. Bu məntəqəyə ən

yaxın yaşayış yeri bizim ev idi. Benzindoldurma məntəqəsinin

işçilərini sorğuya aldılar və onlar da yanğından bir necə saat

əvvəl 13-14 yaşlı bir uşağın bir vedrə benzin aldığını söylədilər,

üzləşmədə də məni göstərdilər. Nə əvvəl, nə də sonra heç nəyi

boynuma almadım. Amma hər şey göz önündə idi.

Boşluq. Deyirlər ki, guya kasıb adamlar mərhəmətli olur

– ağ yalandır, ağ yalandan başqa bir şey deyil. Sən inanma.

Adamların kasıbı da, varlısı da bir zibildi: əllərinə bir tikə

imkan düşən kimi kasıbı da, varlısı da bir-birini boğazlayırlar.

Sən nə üçün yaşadığını bilirsən? Bilmirsən? Mən də

bilmirəm. Adamların çoxu bilmir. Bəlkə də bilmək istəyərdilər.

Amma buna zaman ayırmaq iqtidarında deyillər: başları başqa

işlərə qarışıb. Lənət olsun.

Əlli ildən artıq bir zaman keçib köpəyim öləli. Amma bir

köpəyi, sənə hücum etmirsə, nədən öldürmək olar – indiyə

qədər anlamış deyiləm.

O yük maşınının şoferini öldürmək istəmişdim, ona görə

də evini yandırdım – indi boynuma alıram. Amma mənim

köpəyimi niyə öldürdü ki? Köpəyimin ona nə zərəri var idi

ki? Sən oxumuş adama oxşayırsan: köpək sənə hürürsə və

başqa heç nə etmirsə, onu öldürməkmi lazımdır? Allah köpəyi

hürmək üçün yaradıb da, ay gerizəkalı.

Həbsxanaya 14 yaşında düşdüm, 27 yaşında çıxdım. Ailəmin

yanına qayıtmadım. Ailə deyəndə ki, bir ailə də qalmamışdı. Bu

illər ərzində mənim yanıma iki dəfə gəlmişdilər. Heç incimirəm

də onlardan. Həbsxanadan çıxdığım an elə bil ki, boşluğa

düşdüm və indiyə qədər də həmin boşluqda yaşayıram. Qohum

yox, əqrəba yox, dost yox, pul yox, para yox, baş soxacaq bir

yer yox, yapışmağa bir şey yox. Yox oğlu yox. Ən pisi bilirsən

nədir? Bir sənət sahibi də deyildim. Mənim durumumda

sən olsa idin, nə edərdin? Başladım başqalarının pisliklərini

təmizləməyə. Amma pislik təmizləməklə məşğul olursansa,

gec-tez özün də günlərin birində pislik olursan.

İndiki ağlımla fikirləşirəm ki, gərək həbsxanadan çıxma-

yaydım. Zamanı gələndə hər dəfə kiçik bir cinayət törədib

yenidən qayıdaydım oraya. Ona görə yox ki, oralar pansionat

kimi bir yerdir - təbii ki, elə deyil. Ən aşağısı ona görə ki,

yaxşı-pis gündə üç dəfə yemək verirlər, həftədə bir dəfə

hamama aparırlar və bir qarın yemək üçün pisliklərə bulaşmaq,

başqalarının pisliklərini təmizləmək lazım gəlmir.

Her şeyə gərçi bir səbəb var (Fizuli). Bu illər ərzində hər

zaman bir suala cavab axtardım: bu tır şoferi Pamuka nədən bu

qədər nifrət edirdi ki? Nədən onu öldürdü?

Yaşadığım məhəllə dar bir kanalla iki hissəyə bölunmüşdü.

O biri tərəfdə yalnız bir ev var idi: dul bir qadın iki cocuğu ilə

yaşayırdı orada. Bu kanalın üstündə də tək bir köprü var idi və

bu köprü də demək olar ki, bizim evə bitişik idi.

Belə fikirləşirəm ki, bu adam gecə yarı ötəndən sonra,

məhəllədən əl-ayaq kəsiləndən sonra o dul qadının evinə

gedirdi və kimsənin bunu bilməsini istəmirdi. Köpəklər də

gecələr hər qaraltıya, hər hənirtiyə hürərlər, bilirsən. Pamuk

da hürürdü. Pamuk adam deyil ki, anlasın. Heç zaman

söyləməmişdim, amma indi söyləyirəm: evi mən yandırdım.

Evi yandırmamışdan öncə qapısına da metal borunu elə

keçirdim ki, on adam çıxara bilməzdi onu qapıdan. Yaxşı

elədim. Məqsədim onu diri-diri yandırmaq idi. Əcəb elədim,

gözəl elədim. Bu gün olsaydı, yenə də eyni hərəkəti edərdim.

Mənim köpəyimi nədən öldürdü ki?

Həbsxanada olmamın üçüncü ayında məni ziyarət etməyə

gələn qohumlardan biri bildirdi ki, kanalın o biri tərəfində

yaşayan qadının şişmiş meyitini kanaldan çıxarıblar və bir

sürü qohumunu da tutublar. Səbəb dəqiq bilinməsə də, namus

məsələsinə bənzəyirmiş.

Tanrı və günah. Tanrının varlığına inanırsan? Gözlərindən

görürəm ki, inanırsan. Mən də inanıram. Amma Tanrı ədalətli

deyil. Belə şeylər söyləyəndə adamlar hirslənir ki, sən kimsən

ki, Tanrını öz ağlınla, öz məntiqinlə yozursan? Amma Tanrı

mənə başqa ağıl, başqa məntiq vermədi ki.

Bir köpək yavrusu vardı. Hər zaman ac olan 13-14 yaşlı bir

cocuq vardı. Bir tır şoferi vardı. Çirkab kanalının o biri tərəfində

iki uşaqlı bir dul qadın vardı. Köpəyi tır şoferi gəbərtdi. Tır

şoferini hər zaman ac olan o 13-14 yaşlı cocuq diri-diri yandırıb

öldürməyə cəhd etdi. Dul qadını əqrəbaları kanalda boğdular və

uşaqları atadan da, anadan da yetim qaldılar.

İndi təsəvvür et ki, köpək yavrusu, hər zaman ac olan o

cocuq, tır şoferi, dul qadın və onun iki uşağı heç əvvəlcədən

yox imiş, yani Tanrı onları heç yaratmamışdı. Daha gözəl və

ədalətli olardı məncə.

Bigisayar oyunları. Beş-on gün bundan əvvəl günəşli

günlərin birində sümüklərimi qızdırmaq üçün parka getdim.

Boş bir yer tapıb oturdum. Bir azdan 13-14 yaşında bir

uşaq da gəlib mənim yanımda oturdu. Bilgisayarda oyun

oynayırdı. Uzun bir zaman ərzində bu oyunu seyr etdim.

Bir savaş oyunu idi. Məntiqindən bir şey anlamadım. Uşaq

ekranda bir qətliam törətmişdi - önünə çıxan hər şeyi, canlı

və ya cansız, fərq etməz, məhv edirdi və hər dəfə də ləzzətlə

gülürdü. O zaman anladım ki, bu cocuq da ekrandakıların

Tanrı-sıdır.

Tanrının qarşısındakı ekranda baş verən oyunun bir parçası

olmaq istəmirəm. Amma mənim istəyimlə deyil ki. Əgər

doğulmusansa, bu dünyaya gözlərini açmısansa, bilgisayar

oyununun iradəsiz, məzlum və çarəsiz bir parçasısan. Adamın

özünə sayğısı qalmır.

O olaydan keçən 50 il ərzində kimsəyə ürək qızdıra

bilmədim daha. Ona görə yox ki, istəmədim. Ona görə yox

ki, ürək qızdırmaq mümkün olan insanlarla qarşılaşmadım.

Sadəcə sevdiklərimin və məni sevənlərin bu lənətəgəlmiş

bilgisayar oyunun bir parçası ola biləcəyi fikri məni dəli

vəziyyətinə salır, ağlımı başımdan alır.

Dünyanın insanın yaşaması üçün normal bir yer olduğunu

deyənlər gözlərinin içinə qədər yalan söyləyirlər. İt uşağı it.

Soyuq su və qaxac. Danışığını davam etdirəcəyini gözlə-

yirdim. Amma yanılmışdım. Skamyaya oturdu, ayaqqabılarını

çıxardı və skamyanın uc tərəfinə yerləşdirdi, arxası üstündə

uzandı, başını ayaqqabılarının üstünə qoydu və gözlərini də

qapadı. Corablarının kəsif iyi, yəqin, istisnasız bütün Adanada

hiss edilirdi. Rahat nəfəs almasından belə başa düşdüm ki, artıq

uyuyub, ya da mənim yanından rədd olub getməmi istədiyi

üçün özünü belə göstərir. Qəfildən gözlərini açdı.Təəccüblə

mənə baxdı və xırıltılı bir səslə soruşdu:

- Nə istəyirsən? Sən kimsən ?

Mən kiməm? Çox sadə sual verir guya. Mən sənin min

il bundan öncə gəbərmiş köpəyin haqqında sayıqlamalarını

yağışın altında yarım saatdır diqqətlə dinləyən və işi başından

aşan avara bir adam.

Sən kimsən? Nə istəyirsən? Zalım oğlu çox sadə suallar

verir guya: insan oğlu yaranandan bu suallara cavab axtarır.

Kim olduğumu, nə istədiyimi bir bilsəydim.

Getmək zamanı gəlmişdi. Bir qədər də yubansam, dərsə

gecikməli olacaqdım. Əlimdəki çay soyuq suya, simit də

qaxaca dönmüşdü. Onları vağzalın pəncərələrinin birinin

önünə buraxdım və yoluma davam etdim.

Nəqliyyat vasitələrində işimin kitab oxumaq və ya yolları

seyr etmək olduğunu söyləmişdim artıq. Bu dəfə adətimin

əksinə olaraq yalnız avtobusun pəncərəsinə yapışdırılmış

kağızda yazılanları oxudum - marşrut haqqında məlumat

verilmişdi: (İtimat güzərgah panosu - Tellidərə - Əsəntəpə -

Anadolu lisəsi - Akdənizüroloji mərkəzi - Kurttəpə). Sonra

gözlərimi qapadım və yolun sonuna qədər bu vəziyyətdə

qaldım. Bu köpək olayı, deyəsən, çox yormuşdu məni.

Mülk. O gün qarışıq bir gün idi. Dörd şagirddən dərsə

yalnız biri gəlmişdi. Saat 10.00-da başlayan dərsimi kiçik

fasilələrlə saat 15.00-da bitirdim. Tək adama dərs keçmək it

əzabıdır. “İt əzabı”nın nə demək olduğunu bəlkə siz bilirsiniz

- mən bilmirəm. Sadəcə, belə ifadə işlədirlər.

Dəmiryol vağzalına getmək üçün kiçik avtobusa əyləşdim.

Şofer yaşlı birisi idi. 30-35 dəqiqəlik yolum var idi. Arxa

oturacaqdakı iki kişini nəzərə almasaq, salon boş idi. Bu iki

sərnişinin başları bir-birinə qarışmışdı - ucadan deyişirdilər. İstər-

istəməz dinləməli oldum - buralarda geniş yayılmış ifadə ilə

desəm, qulaq müsafiri oldum. Belə başa düşdüm ki, mübahisə

yaxın bir qohumlarının onlara vəsiyyət etdiyi mülkün bölünməsi

ilə əlaqədardır. Danışıqlarından bir də onu anladım ki, qohum

sağ-salamatdır hələ və nə zaman öləcəyi də bəlli deyil – ola bilsin

ki, heç ölmədi (uzun yaşamaq anlamında). Qısa bir müddətdən

sonra bu iki adam sözlü qarşıdurmadan əl-qol hərəkətlərinə

keçdilər. Şofer qəfildən maşını dayandırdı və yerindən qalxıb

onlara yaxınlaşdı. Hirsləndiyi hiss edilirdi: “Allahınızı sevərsiniz,

təpəmin tasını atdırmayın, düşün maşından, qoyun kasıbçılığımı

edim, onsuz da sabahdan bir quruşun yiyəsi olmamışam”. Allah

tərəfi, qohumlar da heç bir etiraz bildirmədən maşından düşdülər.

Şofer yenidən sükanın arxasına keçdi və yola düşməzdən öncə

uca səslə dedi: “Bu köpək uşağı bilmir ki, Mülk Allahındır.

Ölməmiş eşşəyin dərisini bölürlər”.

On dəqiqədən sonra dəmiryol vağzalına çatdıq. Xırda

pulum olmadığından şoferə əlli lirəlik uzatdım – gediş haqqı

1.5 lirə idi. Şofer üzündə hər şeydən bezmiş bir ifadə ilə

“Allahını sevərsin, təpəmin tasını atdırma, onsuz da sabahdan

bir quruşun sahibi olmamışam, düş get” dedi.

Vağzalın girişinə yaxınlaşdım. Gözlərimə sabah-sabah

pəncərə önünə qoyduğum çay və simit sataşdı. Ağlımdan

keçdi ki, çaya yəqin yağış suyu qarışıb. Yağış qarışmış çayın

dadının necə olacağı haqqında bir təsəvvürüm yoxdur: hər

halda bir gün yoxlamağa dəyər.

Mərsinə qatar saat 16:10-da yola düşür. Cədvəl üzrə saat

16:28-də Yenicədə, 16:39-da Tarsusda, 16:55-də Mərsində

olur. Mərsin vağzalında ağzına qədər dolu çayxanada ayaq

üstə bir stəkan çay içirəm, sonra yenə dolmuş adlanan və

yalnız bütün yerlər dolduqdan sonra yola düşən marşrut

avtobusuna daxil oluram. 18:00 radələrində evdə oluram.

Adana – Yenicə – Tarsus – Mərsin xətti.

Pamukun sahibi. Adanaya gedib-gəlməkdə uzun müddət

davam etdim. Pamukun sahibini, təbii ki, bir daha görmədim.

 

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Tweet