QUM KİMİ SÜZÜLÜB GEDƏN

hekayə

-Sabah Bakıya uçuram.

-Bizdə qalarsan..

-Hə, əslində otelda qalmaqdan yaxşıdı.

-Əclaf (gülür)

                Adım Arifdir. Dörd ildən çoxdur ki, xaricdə yaşayıram. Təhsil adı ilə gəlib, qayıtmayanlardanam. Onunla tanış olanda ikimiz də uşaq idik. Araya məsafələr, problemlər, ayrılıqlar girdi, amma əlaqəni itirmədik. Bakıya gəlirəmsə onu görmədən getmirəm. O, həmişə qəribə idi, böyüdükcə, yetişkin qadın olduqca qəribəlikləri onu daha cazibədar, qeyri-adi birinə çevirirdi.  Bir baxışıyla hər şeyi, hamını unutduran bu qəribə qadın adamı elə qucaqlayardı ki dünya dayanardı, elə acı-acı gülərdi ki, döş qəfəsinin söküldüyünü hiss edərdin. Əsl adı başqa olsa da, mən ona Lavinia deyirdim...

                Məni aeroportda qarşıladı. Evinə gəldik.

-Pahooo, köhnəsini dəyişmisən, nə balaca evdir!

-Sıxılırdım orda, axı böyük evlərin böyük də boşluğu, darıxmağı olur...Nəysə, sən əynini dəyiş, mən də yeməyə bir şey hazırlayım, beşcə dəqiqəyə hazırdı.

-Əlinin içinə nə olub?

-Sən yeməyi istiotlu sevirdin hə? Hə, yadıma düşdü...

Əlinin içi kəsiklərlə dolu idi. O sevmədiyi suallara heç vaxt cavab verməzdi, nə etsəydim də xeyri olmayacaqdı, ona görə də israr etmədim. Otağa keçib əynimi dəyişdim, yeməyimizi yedik.

-Bu evin çox gözəl eyvanı var, bilirsən, hətta eyvanına görə buranı sevmişdim ilk dəfə görəndə. Bu eyvana çıxanda uçmaq istəyir adam. Bir gün eyvanın tutacaqının üstünə çıxıb uçacağıma inanıram. Sən inanmırsan?

Çəkələklərini çıxarıb bir ayağını köhnə kətilin üstünə qoydu, təkan verib qollarını iki yana açdı.

-Ya da yox, indi yox. Sən çəkirdin də, hə?

-Gözəl eyvanlarda bəzən.

                Əynində qara, qolları açıq, qısa və dar don, üzündə dünəndən qalma makyajı var idi. Təkcə üzünə çox yaraşan qırmızı dodaq boyası bu gün çəkilmişdi, təzə idi. Saçları qısa, solğun, didilmiş təsiri bağışlayırdı. Biz bir kəlmə də danışmadan üç siqaret yandırdıq. Mən sükutu pozdum.

-Yenə orda işləyirsən?

-Yox, bizim küçədən 10-15 metr aralıda PUBı işlədirəm.

-Sənindi?

-Məşuqumun. Niyə elə baxırsan? Bəyənmədin?

-Bu işə nə vaxta qədər davam edə bilərsən axı, sənə ciddi və daimi iş lazımdı.

-Məncə çox ciddi işdi. Hətta sən düşündüyündən də ciddi. Mənə bax, bura mənə öyüd-nəsihət verməyə gəlmisən? Yoxsa haqq yoluna çağırmağa? Mənim işimə qarışacaq cəsarəti sənə vermişdim mən? Yox, xatırlamıram.

-Özündən çıxma!

-Çıxaram! Xoş deyil, dur s.dir burdan!

Əlləri əsirdi, üzündə elə bir ifadə vardı ki, həm peşman idi, həm hirsli, həm yazıq. Əşyalarım evdə qaldı, qapını çırpıb çıxdım. Elə çırpdım ki, az qala bina uça.

Evə qayıdanda saat üç olardı. Qapını eləcə örtmüşdü, bilirdi qayıdacağımı. Evdə yox idi. Eyvanda idi. Şərabını, siqaretini, mahnılarını yanına yığıb oturmuşdu. Elə yerdə.

-Mən...

-Yum ağzını. Əlimin içi varha, bax bu, çapıqlar, zamanla olub, dırnaqlarım uzun olduğu üçün əlimi sıxdıqca hər dəfə ətimi qanadır, bununla azca toxtayıram. Hərdən düşünürəm ki, bir gün üzüntüdən öləcəm, çünki üzüntülərim insan qanını gəmirən xərçəng hüceyrəsindən daha zərərlidi. Buram, bax, buram ağrayır üzüldükcə, çox, çox incidir bu.

                Əliylə sol tərəfini göstərirdi. Danışdıqca hönkürtü vurur, əli titrəyə-titrəyə şərab şüşəsini başına çəkirdi. Şüşəni qoyub siqaret yandırdı.

-Çox ağladım mən. Burnumun suyu axana qədər, nəfəsim kəsilənə qədər, yuxuya gedənə qədər, çox ağladım. Üzümü əllərimdə gizlədib nə çox ağladım, soyuq döşəmədə, divanda, çarpayıda, pəncərə qarşısında, hətta bu gözəl eyvanda. Nə çox səhərləri qarşıladım mən. Qum saatında süzülən qum kimi süzülüb gedirəm hər gün.  Elə bilirsən mənim sənə danışdıqlarım fərqli şeylərdi? Yox, Arif, bütün bədbəxt ailələr kimi, bütün bədbəxt qadınlar da eyni cür bədbəxt olur. Hətta ən bədbəxti belə mən deyiləm bəlkə, amma hər kəsin çəkdiyi acı bədəninin daşımayacağını bilərək verilir.

                Mən heç nə edə bilmirdim, yerimdə donub qalmışdım. Siqareti söndürüb yerdən qalxdı. Eyvandakı köhnə, amma təmiz stulda oturdu. Başını aşağı salıb bir əli ilə o biri əlini oynatmağa başladı. Qısa saçları üzünə tökülmüşdü. Gözündən yaş damcı-damcı gözəl və ağ budlarına düşürdü. İndi hönkürtüsü kəsilmişdi. Onu bərk qucaqladım. Ağzını sinəmə söykəyib yenə hönkürtü ilə ağlamağa başladı. Qucağıma alıb yatağına uzatdım. Elə paltarlı. O yuxudaykən əllərindən, əlindəki çapıqlardan, gözlərindən öpdüm. Yanına uzanıb yuxuya getmişdim. Oyananda saat dörd olardı. Siqaret çəkmək üçün gecələri oyanırdım. Lavinia yox idi. Eyvanın pərdəsi küləyin ahəngiylə çox qəribə, istehza ilə rəqs edirdi. Eyvanda  bir cüt çəkələk var idi. Bir neçə gün sonra belə bir xəbər yayıldı: “Yüngül həyat tərzi keçirən qadın özünü evinin eyvanından ataraq intihar etdi”...

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5