"Uzaq"

esse

Uzağı yaxın elə, sehrbaz...

Uzağın nə demək olduğunu anam öyrətdi mənə. Ayrılanda atam bizdən uzaqda qaldı...O gündən mən  uzağı sevməyə başladım.   

 Sonralar böyüdükcə, dostlarım da uzaqlara getməyə başladı.  Beləcə uzaqlar çoxalmağa başladı.

Uşaq vaxtı atam mənə hədiyyələr gətirirdi. Amma bu hədiyyələr məni heç vaxt sevindirməzdi. Uzaqların ağrısını qoymazdı...O vaxt da uzaqları yaxın eləməyə çalışardım.

   Sehrbazdan, nağılçıdan, Şaxta Babadan istədiyim ən böyük arzu uzaqları yaxın etməsidi. Hər dəfə bu haqda düşünəndə xəyalımda bir sehrbaz səhnədə üzgün şəkildə başını aşağı salıb qara şapkasını götürüb qaranlığa qarışır.  

Əminəm, hamımızın uzaqda  sevdiyimiz biriləri var. O uzaq ki, bizi çox incidir, o uzaq ki, onu şəkillər əvəz eləmir. Uzaqlıq ölüm kimi bir şeydi. Uzaqlıq ölüm kimi soyuqdu. Rəngi qaradı. Uzaqlıq məsafəylə ölçülməz.

 Bəzi anası ölən uşaqlara “anan uzaqdadı, uzağa gedib” deyirlər və ən pisi o uşağın bir gün  anasının həqiqətən uzaqda olduğunu anlamasıdı...

            Uzaqları dəf etməyin yolu ona doğru getməkdi. Uzaqdakı şəhərə, uzaqdakı ölkəyə. Getdiyimiz, uzağa yaxın olmaq istədiyimiz yer o insanın şəhəridir.  Əgər sizin uzaqda sizi gözləyən, həmişə yollarda, səfərdə, səngərdə olan atanız, uzaq bir ölkədə heç vaxt qayıtmayacağını bildiyiniz sevdiyiniz adam varsa, məni anlayarsız.

            Uzağı yaxın etmək hamının içində könül yarasıdı. Hərdən uzaqlar bizə yaxın olmağı  ilğım kimidi. Çünki uzaqlar heç vaxt yaxın olmur.  Uzaqları hətta sehrbazlar da yaxın edə bilmir...

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5