Xəyanətlər var idi. Evin hər küncündə,şkaflarda. Divardan xəyanət asılmışdı ara-sıra. Soyuq idi ev. Həm də söyüşlü və qarğışlı. Ev boz rəngdə idi. Spirt qoxulu, ya da vodka, bəlkə şərab, uzağı pivə qoxulu günlərdən idi. Yenə xəyanətlər dağılmışdı hər yerə. Qadın artıq göz yaşıyla da silmirdi xəyanətləri. Onsuzda evin hər küncündəydi.  Hər gecə dalaşıb yatırdılar. Amma hər gecə yaşıl gözləri yuxuya gedənə qədər onu izləyirdi. O bilirdi ki, çıxıb getsə əbədi gedəcək, bir də yaşıl gözlərinin yuxuya getməyini görməyəcək. Sıxılırdı. Ya da, darıxırdı. Amma buna darıxmaq da demək olmazdı. Yanında idi. Başında çox ağır bir ağrı, ağzında şərab dadı, əynində heç bir şey...Gecə idi. Pəncərəni taybatay açmışdı. Yağışlı hava ciyərlərinə dolurdu. Siqaret yandırdı. Çarpayı pəncərənin qarşısında idi. Buna görə də pəncərənin kənarına dirsəklənib oturmaq olardı. Tez-tez dönüb ona baxırdı. Səhər açılmağa doğru gedirdi. Bu gecə onlar yarımçıq qalmış bütün sevişmələrini sevişmişdilər. Yorğun iki qəhrəmanım elə bil səhər açıldıqca gerçəkliyə doğru addımlayırdı. Bu zamana qədərki xəyanətlər unudulmuşdu, öz qadınının ahları ona qəribə gəlirdi, hətta saçları, hə, saçları başqa cür olmuşdu. Qadını bapbalaca olmuşdu, bir əl qədər. Rənglər var idi. Rənglərə qarışıb yox olurdular. Sonra səmaya qalxdılar, üstlərinə bir ovuc ulduz səpildi. Zərblə yerə çırpıldılar. Yanına uzanmışdı. Üz-üzə, nəfəs-nəfəsə. Kiprikləri üzünü örtmüşdü. Nəfəsi üzünə dəydikcə içinə çəkirdi. Xoşbəxt idi. Üzünə toxundu. Boğazına, kipriklərinə. Elə onda, gözlərini açıb yamyaşıl baxdı. Dənizin iki damlası kimi. Yenə gözlərini yumdu. Getməli idi. Evdəki xəyanətləri bir boxçaya yığdı. Zibil yeşiyinə atdı. Od vurdu zibil yeşiyinə. Və evə. Alov hər yeri bürüdü. Alovu yara-yara onun yanına gəldi. Yatmışdı. Sarıldılar. Sonsuza qədər. Pərdə bağlandı. İşıqlar söndü. Qaranlıq çökdü...

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5