Şairin ölümü

Bu gün şair Vaqif Səmədoğlu allahın rəhmətinə qovuşdu. Düşündüm ki, onunla bağlı xatirələrimin bir qismini paylaşsam yaxşı olar. Həmçinin İncildə təbliğ olunan, çox sevdiyim bir ənənəyə sadiq qalaraq, insanlara əsl münasibətini məhz ya öldüyü gün, ya həbs edildiyi gün, ya hakimiyyətini itirdiyi gün bildirərək, sonra isə həmişəlik susmaq istərdim.

Vaqif Səmədoğlu mənim xatirimdə həmişə öz sürücüsü ilə dövlətin verdiyi maşında gəzən, böyük məclislər quran və dayanmadan içən, çoxlu siqaret çəkən. İçəndən sonra Anar, Çingiz Abdullayev və s. haqda heç gözlənilməz tərzdə danışan. Söz arası çəkinmədən ölkədəki vəziyyətdən günahkar hakimiyyəti tənqid edən və sonra durub evinə gedib yatan, səhər oyananda dediklərinin hamısını unudan fərasətli şairin fərasətsiz oğluydu.

O atası Səməd Vurğunun min-bir əzabla onun üçün təmin etdiyi imtiyazları bir ömürdə mümkün olduqca tez xərcləməklə məşğul oldu.

Gəlin görək o neçə peşənin sahibi idi. Deyirdi ki, uşaqlığım yazıçılar ittifaqının içində keçib. Sonra musiqiyə marağı olub, atası onu Moskvaya yollayıb. Bir yandan pianino çalırdı, bir yandan mahnılar bəstələyirdi, sözlər yazırdı, bir yandan boynunda həmişə fotoaparatla gəzirdi, yəni ki, fotoqraflığı vardı, bir yandan ssenari yazıb kino çəkdirirdi, hələ bir arada özü də kinoda görünürdü, bir yandan da pyesləri teatrlarda tamaşaya qoyulurdu. Bütün bu işlər arasında həm də aradabir şeir yazırdı.

Sovet “bərabərhüquqluluq” cəmiyyətində ona verilən imtiyazları kimə versəydilər ondan da bir Vaqif Səmədoğlu olardı.

Ancaq məni şairlərimizdə daha çox narahat edən, qıcıqlandıran, hətta qəzəbləndirən onların yaltaqlığıdır. Şəxsən mən Azərbaycan adlı məmləkətdə sovet dövründən qalma bircə yaltaq olmayan şair tapa bilməmişəm. Bəlkə kimsə tapıb mən bilmirəm. Bu nə azarsa şairlərdə, şair övladlarında bir də qoca şairlərin ətraflarına toplaşmış cavan şairlərdə təzahür tapıb. Bunlar güclü və vəzifəli adamlara yalataqlıq edirlər, sayt rəhbəri, deputat, komitə sədri və s. vəzifələrə keçirlər vəzifələrini icra edib qurtarandan sonra öz vicdanıyla hesablaşma kimi içkiyə qurşanırlar sonra da ya serrozdan, ya xərçəngdən dünyalarını dəyişirlər. Elə ki, ağzını açıb bu azardan danışırsan, deyirlər sus dünyanın hər yerində, hər zamanında bu bəla olub. Nizami də şeirlərini yazıb Axistana yollayıb, Füzuli axçanın üstündə qırğın salıb, oturub o boyda “Şikayətnamə” yazıb. Ağalar axı biz Tomas Bernhard, Bertold Brext, Tomas Eliot, Ezra Paund, Artur Rembo kimi şairləri də tanıyırıq. Ona da cavab tapırlar ki, “Göte də yaltaq olub. Gördün onlarda da var”.

Sonda xatiratımdan bir hadisəni qurdalayıb çıxardıram. Bir neçə ay bundan əvvəl “Nizami adına Əlyazmalar institut”unun akt zalında Rəfael Hüseynov Vaqif Səmədoğlunun yubileyini keçirirdi. Tədbirin sonunda söz alan Vaqif Səmədoğlu uzun-uzun səmadan, ölümdən, xoşbəxtlikdən, insan əzablarından, sevginin gözəlliyindən danışdı, özünün göy adamı olduğunu dönə-dönə vurğuladı və ən axırdı ölkəmizin rəhbərlərinə can sağlığı arzuladı ki, bu ölkəni belə gözəl qurub-yaradıblar (vallah beləcə dedi), gələcəyimizlə bağlı nikbin şeylər söylədi, dövlətimizin gücündən və bir də Avropa Şurasında Parlament Assambleyasından nümayəndə heyyətinin tərkibində olarkən Qarabağla bağlı kəskin addımlarından söz açdı.

 Namiq Hüseynli

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5