KARUSEL

Nə vaxt karusel sırasını gözləyən uşaq və ata görsəm, atamı xatırlayıram. Karusel mənim üçün atamla keçən zamandır. Uşaq vaxtı yaşıdlarımın sevinci olan karusel mənə yarımçıq həyatı, ayrılığı öyrədirdi. Karuseldə keçirdiyim vaxt atamı əlimdən alırdı. Karuseldə, onun ətrafındakı yerlərdə yanımda olan atam əlimi buraxıb soyuq evinə qayıdırdı. Balaca idim, hiss edirdim, başa düşməsəm də. "Ata, karuseldən düşüb evimizə gedərik?"-deyirdim, onda atam susurdu, heç vaxt cavab vermirdi bu suala. Böyüdüm, başa düşdüm ki, o ev mənim,atamın,anamın idi,amma "evimiz" deyildi. Bizim o evdə atamla ortaq heç nəyimiz yox idi kədərdən başqa...Karusel ayrılığın başlanğıcı idi. Karusel vaxt keçdikcə xoşbəxt günlərimi, atamla xatirələrimi tikə-tikə edib şəhərin hər küncünə tolazladı. Hərdən karusel üçün ağlayan uşaqlar görürdüm, atasıyla, anasıyla. Onlar üçün karusel, mənim üçün hər iki əlimi tutan valideynlər əlçatmaz idi. Həmişə görüşün axırında ağlayardım, atam da bir siqaret yandırıb gedərdi və heç vaxt dönüb geri baxmazdı. Siqaretin,dönüb geri baxmamağının səbəbini böyüdükcə anladım. Baxsaydı bəlkə ağlayardı, gözləri dolardı. İndi olsaydı, evə getməzdim, bir siqaret yandırardım, başımı əllərimin arasına alıb bir səkidə oturardım. Amma onda balaca idim, ağlamağa gücüm çatırdı. Anama nifrət edirdim, başqa insanları, hətta bir qarışqanı incitməyən, heç kimin gözyaşına dözməyən anam,atamın kədərini,nisgilini necə duymurdu ki?! Atamla getdiyimiz karusellərdən başqa, arada işi çox olanda görüşdüyümüz, evimizə yaxın bir park var idi, 2il öncə oranı da sökdülər. Gözümün yaşı, xatirələrim hopan o daşları sökdülər...Bəs ürəyimdəki daşı kimsə sökə bilər?...Cavabı bilirsiz...

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5