Çalğın Məhəmməd.

ş e i r l ə r

ÜZGÜÇÜ

Səndən, kimsəyə bir söz söyləmədim əsla

Kimsəyə demədim sən mənim sevgilimsən.

Nə səyasətçilərə,

Nə də ədəbiyyatçılara,

Qazetəçilərə də bir söz söyləmədim vallahi,

Nə saçlarından...

Nə sinəndəki quşlardan Nə də heç yerindən.

Səni,

Şeirlərimdə görüblər Soyunub üzəndə.

BƏLA

Buralarda bir ölkə varıydı

Ölkədə bir şəhər,

Şəhərdə bir ev,

Evdə bir igid.

Bir bəla gəldi

Saqqalı ətəyindən uzun bir bəla.

Dağıtdı...

Ölkəni şəhər ilə,

Şəhəri eviylə,

Evi igidiylə.

UÇUŞ

Hey!..

Gözləri uzaqlara bənzəyən xanım

Sən, uçuşuna davam et

Mən, qanadlarımdan küsmüşəm.

SƏHNƏ

Bir-birinin yanından keçirlər səssiz-səmirsiz,

Nə səlam var,

Nə də kəlam.

Oğul, diskoya sarı yönəlir,

Ana, diskonun qarşısında...

Bilirəm, heç biri alzaymer xəstəsi deyil

Bəlkə də, unudublar ana-bala olduqlarını, bilmirəm.

Evin yuxarı qatına qalxıram,

Səhnəyə üstən aşağı baxıram

Oğul və Ana,

İki paralel xətt.

Ortadaki faciə

İki paralel xətti qoruyan eyni məsafə.

Həmən aşağı enirəm,

Uzanıram asfaltın üstünə

Səhnəyə aşağıdan yuxarı baxıram bu səfər

Təkrar, həmən məsafə

Təkrar, iki paralel xətt.

Oğul, diskoya keçir,

Heç biri, o birindən incimir, görürəm,

Görmürəm, bəlkə də inciyirlər.

Bu şeiri başdan oxuyuram təkrar,

Və bu şeiri oxuduqca

Ailə gözümdən düşür.

ŞEİR YAZANDA

Şeir yazanda,

İmpiraturlaşıram.

Yer kürəsi mənim dəsturumda olur

Və kəhər atı minib gün batana doğru çapıram.

Şeir yazanda Günəşləşirəm.

Bütün gözlər qamaşır mənə baxanda

Nə varsa, məndən rəng alır.

Dənizdə, maviləşirəm

Üfüqdə, qızarıram axşam üstləri.

Şeir yazanda Gözəlləşirəm.

Yanaqlarımda alma bitir

Dodaqlarımda lalə

Şeir yazanda...

Mən, nə qədər böyüyürəm şeir yazanda?

NƏSİMİNİN ƏNDİŞƏSİNDƏ

Nəsiminin əndişəsində

İnsan, insandan başlanır.

Bir insan, digər insanı yaraldır,

Bir insan, digər insanda yaşayır

Və bir insan, digər insanda qurtarır.

Nəsiminin əndişəsində...

Bir insan, digər insana aşiqdir,

Gözlərin, zümürrüd kimi parıldayır göylərdə,

Səninlə, bulutların altında uçmaq istəyirəm Hey!!!

İnsanlığın əndişəsi

Nəsiminin əndişəsində...

Bir insan, bütün insanlar üçün çalışır

Bir insan, digər insana hörmət qaildir.

Bir insan, digər insanlara canından keçir

Və bir insan, digər insanların sağlığına əmniyyət içir.

Nəsiminin əndişəsində... Mən,

Mənim əlimdən bir iş gəlmir

Mən yalqızam. yol qırağında tək düşən çinar ağacı tək

(Bu sözləri, şaircik dostlarım deyirlər mənə).

Və yeri gələndə...

Mən, şər yazıram insanlara

Elə bir şər ki,

Hərəkət yaradır insanlarda.

Və üsyan.

RƏSSAM

Və sən...

Hey!!!

Əziz rəssam,

Uzaqları yaxına çəkə bilərsənmi?

DƏRDLƏRİM

Birinci dərdim, saçlarındır!

Saçlarına tapışır, məni az sorğuya çəksinlər.

Mən, hər gün dəyişilməliyəm

Yəni,

Hər gün təğir tapacam.

İkinci dərdim, gözlərindir!

Gözlərində, bir cüt zümürrüd yaşayır yaşıl rəngində

Və mən, müsəlman deyiləm.

Üçüncü dərdim, dodaqlarındır!

Dodaqlarına tapşır, üstümə dalğalanmasınlar

Mən, üzmək bacarmıram.

Dördüncü dərdim məmələrindir!

Məmələrin, bir cüt ucu biz təyyarə,

Hər gün fırlanırlar başımın üstündə

Və hər gün, bomba salırlar xəyallarıma.

Beşinci dərdim! Ah!..

Beşinci dərdim,

Beşinci dərdim o qədər dərindir ki

Adını çəkərsəm!

Ağlarsan...

QIZILI SAÇLARININ ƏTƏYİNDƏ

Qızılı saçlarının ətəyində

Enir qalxır dalğalar Və günəş,

Özünü nümayiş etdirir qızılı saçlarının

ətəyində.

Qızılı saçlarının ətəyində, Gözəl bir musiqi çalınır

Doğulmamış uşaqlara...

Qızılı saçlarının ətəyində

Kaş ki,

Bir qızım olaydı Günəş adında. Kaş ki,

Bir oğlun olaydı Çinar adında.

Qızılı saçlarının ətəyində

Dar ağacı qururlar hər sabah çağı

Gündə neçə yol asılıram saçlarından.

Qızılı saçlarının ətəyində

Özümü vururam dağlara,

Quş qovalayıram yamaclarda

Və yorğun-arğın qayıdıram sürüsünü qaytaran bir çoban kimi.

Qızılı saçlarının ətəyində

Əl izləri var,

Hansı şair şeir oğurluğuna gəlmişimiş görəsən?!

Kaşki bir şikarçı olaydım

Bir tüfəngim olaydı kaşki.

Hər gün ov ovlayaydım

Qızılı saçlarının ətəyində...

SEVGİLİMƏ BİR MƏKTUB

Sən, məndən böyüksən bilirəm

Və özün də bilirsən

Sən, məndən ucasan

Ama,

Sənin yanında duranda

Başım bulutlara söykənir

Və gözlərimdə hər şey kiçilir.

Səni gördüyüm gündən bəri

Yuxularımda yol gedirəm gecələr.

Qapılara söykənə-söykənə yol gedirəm küçələrdə.

Səsini iyləyirəm bu şəhərdə

Bəlkə də mənə güləcəksən bilmirəm

Sən, evə dönürsən

Çiçəklə qarşılayıram

Əllərindən öpürəm,

Və saçlarını hörürəm yuxularımda.

Qoy, göylərə qalxsın tənhalığım Uçub, bulutlara sığınsın

Sən hardan bilirsən nə çəkdiyimi?

Bilsəydin! Siyasətçi olmazdın

Və mən bilməsəydim Şair olmazdım.

Gözlərin, küləkli bir qış gecəsi Hamı, yolun itirir gözlərində.

Məni evimizə kim götürəcək?

Əllərin Nuhun gəmisi,

Əllərinə sığınır bütün mövcudat,

Saçların, mənim də qibləgahımdır

Mən də sənə iman gətirmişəm

Məni də əllərinə götür lütfən.

Səsində bir şərab var

Onu içdikcə

Yağış yağır üstümə Və mən aydınlaşıram.

"Səni sevirəm"

Fırlanıram çevrəndə.

"Səni sevirəm"

Yəni həyat var.

"Səni sevirəm"

Eşidirsən???

SƏNİ S

E

V

İ

R

Ə

M.

Səni tanımamışdan öncə qaranlığıydım,

Əlimi nəyə atardım boşa çıxardı.

Səni tanıyandan sonra

Aman allahım,

Nə qədər ışıqlanmışam?!

Səni tanıyandan sonra…

Hara baxıram

Sən varsan.

Həyatımın köynəyinin yaxasına sancılıbsan iynə kimi.

Uzunsan, ürkək bir ceyran boynu kimi.

Qısasan, həyatın bir bəlgəsəl oyunu kimi.

Durusan, su kimi.

Vəhşisən, ahu kimi.

Şeirlərimdən dışarı çıx lütfən,

Nə yazıram

Sən varsan.

Danışıram

Sən varsan.

Susuram

Sən varsan.

Nə yaxşı ki,

Sən varsan.

Peyğəmbər deyiləm sevgilim,

Sənə xeyir öyrədim.

Dünyanın ən böyük şairləri

Həmişə ŞƏR yazıblar

Saat ٣:٨٣ mələyim

Xatirələrin yaqut kimi parıldayır gözlərimin önündə.

Milyonerlər məhəlləsindəyəm hala ac və susuz

Sənə məktub yazıram.

Bu şeiri başdan oxuyuram təkrar,

Və bu şeiri oxuduqca

Düşünürəm!!!

Sən, nə qədər gözəlsən!...

٦٢

İNSAN

Həmən vəsf etməliyəm insanı

Həmən!

Yağışın məsumluğuna and olsun.

Və kəpənəklərin qanadlarına

Bir baxış yetər,

İnsanın ٠٨١ dərəcə dəyişilməsinə

Yüz irmi dörd min yol dəyişilib insan Yüz irmi dörd min yollar.

Bir gün

Bir əndişəni yamsılayıb Moskovada, Pekəndə.

Bir gün

Bir fitvanı daşıyıb Çeçenistanda, Yəməndə Və hala,

Səninləyəm! Hey!..

Süd satan qız

İnsanın əmdiyi çiy süddür Gizlənib sənin məməndə.

Süd yox!

Su həmən sudur

İnsan həmən insan deyil. Torpaq həmən torpaqdır İnsan həmən insan deyil. Hava həmən havadır İnsan həmən insan deyil. Günəş həmən günəşdir İnsan həmən insan deyil.

ALLAH həmən ALLAHdır İnsan həmən insan deyil.

Həmən vəsf etməliyəm insanı Həmən!

Göyün maviliyinə and olsun Və zeytunun yaşıllığına, Kiçik bir şərayit yetər İnsanın dəyişilməsinə.

O VAXT Kİ…

Yollar,

Maşının qulaqlarına nə deyirdilər? O vaxt ki, sən gedirdin…

O vaxt ki…

Mən, ardınca su səpirdim…

BU GECƏ

Bu gecə,

Bizim üst otaqda oturmuşdu ALLAH.

Mən, ona

Bu şeiri hədiyyə verdim.

O, mənə Günəşi verdi.

Suyu, toprağı, havanı verdi Və bütün gözəllikləri.

Sizlərə,

Ey yer kürəsinin üstünə silah çəkən diktatorlar,

Sizlərə heç zad qalmadı!..

ŞƏHİD OLURAM GÖZLƏRİNİN ZİRVƏLƏRİNDƏ

Gözlərində, Dənizi gördükcə Balığa iman gətirdim.

Gözlərində, Sürməyə baxdıqca İnandım!

Qaranın üstünə rəng yoxdur!

Gözlərində, QARABAĞ var, ZƏNGƏZUR, ŞUŞA

Və mən, Azərbaycan əsgəri.

Şəhid oluram gözlərinin zirvələrində…

Gözlərində

Və gözlərinin arasında bir xəritə var Ora mənim vətənimdir!...

Gözlərində, Hərəkət var Və səs.