Hantinqton xoreyası

 

Gecə xışıltı səsinə yuxudan ayıldı. Səs lap yaxından gəlirdi, sağ tərəfdəki dolabçanın üstündən. O idi. Hə, o. Burda idi, otaqda, balışının lap yanında. Yatmazdan qabaq dolabçanın üstünə bir fincan su və peçenye qoymuşdu, sonra bir az mütaliə edib, güclə özünü yuxuya vermişdi. İndi budur, çıxıb bu andır oturub mebelin üstündə, peçenyenin kağızını xışıldadır, deyəsən acdır. Gözlərini bərk-bərk yumub, adyalı başına çəkdi, qulaqlarını da qapadı ki, heç nə eşitməsin. Bir müddət beləcə qaldı. Sonra yavaş-yavaş başını çölə çıxartdı. Nəfəsi təngimiş, onu soyuq tər basmışdı, əl-ayağı buz kimi idi.

... sakitlikdi... çəkilib getmişdi narahat qonaq. Arxayınlıqla dərindən nəfəs alıb özünü yuxuya vermək istəyirdi ki,  yenə səs eşitdi, bu dəfə qonşu otaqdan. “Ah, kaş tək olmayaydım” deyib yenə adyala büründü, yenə gözlərini, qulaqlarını qapadı. İstəyirdi nə cürsə qorxuya qalib gəlsin, amma bacarmırdı. Qorxu çökmüşdü canına və ondan güclü idi bu hiss. Özünə yazığı gəlirdi, əzilmiş, hüquqları tapdanmış, məzlum, aciz, kiçik hiss edirdi özünü, natamamlıq kompleksi güclənirdi. Beləcə fobiyaları, acı fikirləri, tənhalığı ilə çarpışa-çarpışa səhərə yaxın gözünə  yuxu getdi.

Səhər həmişəkindən erkən oyandı. Daha doğrusu oyatdılar. Sinəsində nəsə sürətlə yuxarı-aşağı hərəkət edir, sanki gecə köynəyinin yaxasından içəri girmək istəyirdi. Yuxulu olduğundan nələr baş verdiyini anlaya bilmədi. Sonra sinəsində qaçışan həmən o şey vəhşi sürətlə başına adladı, saçlarının arasında vurnuxmağa başladı. Başını döyəcləyib yenidən sinəsinə endi. Az qala dəli olacaqdı. Hövlnak yerə atıldı. Qışqıra-qışqıra gecə köynəyini başından sivirib döşəməyə atdı, üstünə çıxıb tapdamağa başladı. Qışqırır, ağlayır və təpikləyirdi. Nəhayət, halsız üzüqoylu çarpayıya sərildi. Yatdımı, bayıldımı, məlum deyildi. Kondisionerin soyuğundan böyrəkləri sızıldayanda ayıldı. Əlini döşəyin üzərində gəzdirib adyalı tapdı, lüt bədəninə çəkdi. Yumaq kimi bükülüb nə edəcəyini düşündü. Yaxşı ki, bu gün istirahət günü idi, işə getməyəcəkdi. Səhərki gərginlikdən sonra heç olmasa doyunca fikirləşib sakitləşə bilərdi. Bir azdan özünü məcbur edib qalxdı yataqdan, şifoneri açıb, Bauer firmasına məxsus, dağ keçisinin yunundan olan müalicəvi enli bel kəmərini çıxartdı. Belinə bağlayıb xalatını geydi, mətbəxə gedib çaydanı şəbəkəyə qoşdu. Ağır-ağır stula çöküb özünü sakitləşdirməyə başladı:  “isti çay içərəm, ağrı keçər. Keçməsə Solliyə zəng vuraram. O hər şeyi bilir, mənə kömək edər. ”

Solli rəfiqəsi idi, yaxın idilər. Aralarında 8 il fərq olsa da bir-birini gözəl anlayırdılar. Ən ağır çətin anlarının yeganə həmdəmi. Agıllı və güclü qadın idi Solli, onun kimi aciz deyildi. Həm də xeyirxah idi, köməyini heç vaxt heç kimdən əsirgəməzdi. İndi belə bir yaxın adamın dəstəyinə çox ehtiyac duyurdu 32 yaşlı bu tənha qadın. 3 il özcə belə deyildi həyatı, özünü xoşbəxt sanırdı, uzun axtarışdan sonra arzuladığı insanı tapmışdı, evlənməkdə qərarlı idilər, ata-anası da çox bəyənirdi seçimini (əslində atası yox, atalığı, amma çox isti doğma münasibət ona yad kimi baxmağa imkan vermirdi). Hər şey yaxşı idi və .... birdən hər şey dəyişdi, künfəyəkün oldu. Avtomobil qəzası hər üçünü apardı...  İndi tək idi. Onu tərk edib getdi doğmaları. Və elə o vaxtdan ruh düşgünlüyündən  əziyyət çəkirdi. Solli həm ana, həm bacı, həm sirdaş oldu ona, bacardı bunu. İndi sirdaşına ehtiyacı vardı..

Titrəyən barmaqlarıyla tələsik düymələri basıb nömrəni yığdı. Rəfiqəsi bazar günləri də işləyirdi. Ümumiyyətlə, onun bitib-tükənməyən enerjisinə həsəd aparmaq olardı.

- Solli...

- Eşidirəm.

- Mənəm, Soll...

- Necəsən, canım? – həmişə belə müraciət edər, görüşən kimi öpüb əzizlər, könlünü alardı.

- Pisəm yenə... Yenə onlar idi, gəlmişdilər. Əvvəllər divarla qaçardılar, indi evin içindədilər.

- Bəsdir, nağıl danışma. Axı neçə dəfə demək olar? Özündən başqa evdə heç kim yoxdur. Səninki özünətəlqindir, vəssəlam.

- Yox, Soll, mən bilirəm. Sakitlik olan kimi, elə ki, televizoru, musiqi mərkəzini söndürürüb uzanıram dincəlim, o başlayır.... divarı qaşımağa... Divar kağızının altında kimsə var, evin künclərini də qaşıyırlar, mən daim səs eşidirəm..., özü də bir deyil e, çoxdular, çox...

- Evdə səndən başqa heç kəs yoxdur, əzizim, sakit ol.

- Yox, var. Sən.., sən niyə mənə inanmaq istəmirsən..?! Mən neçə yerə sellofan paketdə siçan dərmanı qoymuşdum. Paket yırtılıb, yumru dənəciklər yeyilib, ovuntusu qalıb. O isə zəhərdir, yeyib ölməli idi. Yeyib, amma ölməyib, elə hey səs gəlir evdən, künc-bucağı qaşıyır. Bu nəsə qorxulu bir canlıdır və evdədir o, burda, mənimlə bir dam altda yaşayır...., ona heç nə təsir etmir, başa düşürsən? .....

- ...

- Tələyə bəs nə sözün? Hər axşam ora çörək parçası qoyuram, səhər baxıram ki, çörək yoxdur, amma tələ çərtilməyib. Çörəyi çıxarıb aparır, özünə heç nə olmur. Ax, Soll, bu siçan deyil, əsl qulyabanıdı.

- Ay qız, boşla, sən allah.

- Uydurma deyil bu, olanı deyirəm.

- Xoşun gəlir ifratçılıqdan, həmişə hər şeyi şişirdirsən.

- Sən mənə inanmalısan, bəs mən kimə danışım dərdimi?.. Bu nədisə, axırıma çıxacaq...

Rəfiqəsi onun sözünü kəsdi.

- Sənə demişəm, bu özünətəlqindən başqa bir şey deyil.  Çalış, evdə oturma, işdən sonra get gəz, dolan, ya gəl bizə, birlikdə harasa gedək. Öz evinə ancaq yatmağa get. Sən o qəzadan sonra heç cür toparlana bilmirsən. Depressiyadandır hamısı.., bütün fobiyaların. Əgər gəzişib fikrini dağıtmaq istəmirsənsə, yatmamışdan qabaq çıx otur eyvanda, təmiz havada.

- Mən eyvandan qorxuram. Ora çıxanda çalışıram aşağı baxmayım. Elə bilirəm, baxsam yıxılacam yeddinci mərtəbədən.

- Sən elə hər şeydən qorxursan. Siçandan, eyvandan, hündürlükdən, təklikdən... Bura bax, bəlkə məndən də qorxursan? – zarafatla soruşdu.

- Səndən qorxmuram. Allah səni mənə çox görməsin... – qəfil susdu. Bu qəfil susmadan ağlamsındığını duymaq çətin deyildi. Rəfiqəsi toxtaması üçün dedi:

- Hər şey keçib gedəcək, əzizim. Bir az möhkəm ol. Yetər ki, fikir verməyəsən heç nəyə. Bir də bu siçan məsələsini çıxart  ağlından. Sənin mənzilində siçan, tarakan, hörümçək, cücü-mücü yoxdur. Özünü inandırmısan buna. Orda səndən başqa ümumiyyətlə heç bir canlı yoxdur, başa düş. Sən mif yaratmısan və indi özün öz yaratdığından qorxursan.

- Soll, bu gün səhər sənin o mif dediyin mənim sinəmdə qaçışıb başıma çıxdı. Az qaldı qorxudan ürəyim partlasın.

Rəfiqəsi yenə onun sözlərini qəribçiliyə salmaq istədi, amma sonra fikirləşdi ki, bəlkə taktil, akustik hallüsinasiyadır (2)  bütün bunlar?

- Qulaq as, mən daim sənin haqqında düşünürəm. Belə olmaz, səni həkimə göstərmək lazımdır.

- İstəmirəm..

- Mən bir şey fikirləşərəm. Sənin istəməyinlə deyil ki.. Belə də qoymaq olmaz. İndi çox danışa bilmirəm, mən işləməliyəm. Axşam gələrəm sizə, oturub götür-qoy eləyərik. İndi evdə oturma tək-tənha. Get şəhəri gəz, fikrin dağılsın,  ya parkda otur heç olmasa..

 

Vəd etdiyi kimi axşam Solli gəldi. Hündürdaban tuflilərinin taqqıltısı pillələri qalxanda eşidilirdi. O dəqiqə yüyürüb qapını açdı, rəfiqəsinin boynuna sarıldı.

Solli onun üzündən öpüb 

- Hər şey keçib gedəcək, narahat olmağa dəyməz – dedi və qonaq otağına keçdi. Ətrafa nəzər salıb – qonşun gəlməmişdi bu gün sənə dəyməyə? – soruşdu.

- Yox, bu gün evdə yoxdurlar. Divarın o tayında adam olmayanda lap çox qorxuram.

Rəfiqəsi məzəmmətlə başını yırğalayıb iri narıncı Coccinelle italyan brendinə məxsus çantanı divanın üstünə atdı, dikdabanlarını çıxarıb, stula çökdü. Əlində oynatdığı siqaret qutusunu masa üzərinə qoyub üzünü ona tutdu.

- Bir fincan su gətir mənə, gülüm.

- Bəlkə çay?

- Yox, su. Başqa heç nə istəmirəm. Çox yorğunam bu gün. İşdən çıxıb tələsik gəldim ki, sənə təzə xəbər çatdırım.

Ev yiyəsi su dalınca gedəndə Solli siqaret qutusunu açdı, bir siqaret çıxarıb barmaqları arasına aldı və fikrə getdi.

- Burda çəkmə də, nolar....

- Burda çəkməyəcəyəm, bilirəm, pis təsir edir sənə. Neçə gündür fikrin başımdan çıxmır. Sənlə bugünki söhbətdən sonra həkimlə danışdım. Bir dostum məni onunla tanış edib və o həkim mənim özümü də bir vaxtlar müalicə edib..., inanıram ona. O çox  qəribə bir metodla işləyir – homeopatiya ilə. Eşitmisən bu barədə?

- Yox, nədi ki?

- Onda qulaq as. Mən özümdə müsbət dəyişikliklər hiss edəndən sonra bu metodla maraqlandım və həkim mənə tanışlıq üçün bəzi populyar kitablar verdi. Mən də oxudum. Bu alternativ təbabət sahəsidir. Homeopatlar 2 cür olur:  klassik və qeyri-klassik.  Birincilər Samuel Haneman məktəbinin davamçılarıdır, klassik üsulla işləyirlər, çox qəliz bir sahədir bu. İkincilərin arsenalı Heel preparatları ilə məhdudlaşır, yəni kompleksonlarla.

Danışdığının rəfiqəsi üçün maraqsız olduğunu görüb, aydınlıq gətirməyə çalışdı:

- komplekson.., yəni dərmanın tərkibində kompleks halında bir çox inqredientlər olur. Bunlarınsa, yəni klassik üsulu tətbiq edənlərin dərmanları bir tək maddədən ibarət olur və o dərman hər bir insan üçün individual seçilir, psixotipindən asılı olaraq, onun  bütün başqa xəstəlikləri, modallıqları .... eee.... yəni istiyə-soyuğa münasibəti,  davranış tərzi, hətta xarakter və temperamenti nəzərə alınaraq.  Onların xəstəyə yanaşma tərzi, ümumilikdə müayinə və müalicə metodu tam fərqlidir – müsahibinin usandığnı görüb əlavə etdi - Nə isə, sənin başını lazımsız şeylərlə doldurmayım, sənə lazım deyil bunları bilmək. Sənin etməli olduğun – mənə qoşulub həkimə getməkdir.

- .... nə bilim....bilmirəm..

- Həkim savadlı adamdır. Hindistanda təcrübə mübadiləsində də olub, tez-tez elmi konfranslara dəvət alır, seminarlara gedir.  Onun müəllimi  homeopatiyanın korifeylərindən sayılan Vitulkasın tələbəsi olub. Onların xəstəyə və xəstəliyə yanaşma metodu adi həkimlərdən, yəni konvensional təbabət işçilərindən çox fərqli. Allopatlar, adi həkimlər yəni, onları bəyənməsə də homeopatlar ən çətin, nəzarətdən çıxmış  hallarda  kardinal dəyişikliklərə nail ola bilirlər. Onların preparatlarında ilkin müalicəvi substansiyadan bir atom belə olmur, yalnız informasiya – öz monoloqundan özü də yorulan qadın susub cavab gözləməyə başladı.

Rəfiqəsi isə onu eşitmirmiş kimi görünürdü. Qarşı divara söykənib gözlərini pəncərə şüşəsinə dikmişdi, qaranlıqda güclə sezilən binaların damlarını seyr etməkdə idi. Sonra tələsmədən, aram addımlarla mətbəx pəncərəsinə yaxınlaşıb çərçivəni dırnağı ilə cızmağa başladı. Cızır, şüşəyə üfləyib tərlədir və orda barmağı ilə bəlkə heç özünün də anlamadığı nələrsə yazırdı.

Hər cızıltı səsindən Sollinin əti ürpəşir, yorgunluğunun, aclığının üstünə bir də gərginlik və qıcıq əlavə olunurdu. Amma buna baxmayaraq bütün rabitəsiz  izaholunmaz hərəkətləri xəstəhal rəfiqəsinin hazırki durumuna bağlayıb özünü toparlamağı bacardı.

- Hə, nə deyirsən, quzum? 

- ...

- Mən sənin haqqında ona danışmışam – yenə hövsələsini basıb davam etdi – o bizi gözləyir. Səni onun yanına aparmaq istəməyimin  daha bir səbəbi həmən şəxsin geniş əlaqələrinin olmasıdır. Onun ətrafında savadlı,  işini gözəl bilən psixoloq və psixoterapevtlər  var. O özü sonra kimi lazım bilsə, sənin müalicənə cəlb edəcək. Ona görə bu variant sənin üçün çox  əlverişlidir.

- ...

- Din də, niyə dinmirsən?!

Nəhayət, başını dayadığı soyuq pəncərə şüşəsindən çəkib, üzünü rəfiqəsinə tutdu:

- Bilmirəm, Soll, məsləhətsə gedək. Mən bu qorxu-hürküdən bacardıqca tez azad olmaq istəyirəm. Boğuluram..., bir yandan da təklik....bütün əsəblərim pozulub, gecələr çox pis yatıram, dəfələrlə oyanıram... İş qabiliyyətimi də itirsəm, necə olar onda, nəylə dolanaram?...kimim var mənim?.....

- Ağlına pis şey gətirmə. Onunla danışaram, gün təyin edər. Mən də gedəcəyəm, səni tək buraxmaq istəmirəm.

Yuxusuzluqdan şişmiş gözlərini ona zillədi.

- Yaxşı ki, varsan, Soll... – deyib ağlamsındı.

- Yetər, bəsdi! – ötkəmcəsinə dilləndi, tərifdən zəhləsi gedirdi - Möhkəm ol! Hər şey yaxşıdır. Tək deyilsən sən, mən həmişə arxandayam, unutma.

 

Bir neçə gündən sonra həkimin qəbuluna düşdülər. Həkim onlara diqqətlə qulaq asıb bir sıra suallar verdi. Onun müalicə üsulu Solii deyən kimi son dərəcə qəribə, standartdan kənar idi. Əcaib suallar verirdi. İstiyə -soyuğa, acıya – şirinə xəstənin  münasibətini soruşur, suya təlabatın olub-olmaması ilə maraqlanırdı.

Yatanda hansı böyrü üstə yatırsız, ya bəlkə arxası üstə?

Tezmi özünüzdən çıxırsınız?

Çayı soyudub içirsiz ya qaynar?

Qəmgin vaxtlarda  könlünüzü ala biləcək  birini arayırsızmı, ya özünüzə qapanıb,  təkliyi üstün tutursuz?  İnsanları sevirsiz ya mizantropsuz?

İntrovert ya ekstravertsiz?

Solli tam sakit görünürdü. Rəfiqəsi isə qətiyyən başa düşmürdü ki, bu boş, mənasız suallar nəyə lazımdır? Və həkim onun xəstəlik simptomlarını qoyub, temperamenti, xasiyyəti, şokolad sevib-sevməməsi, soyuq havada qalın ya yüngül geyinməsi ilə maraqlanır. Heç nə başa düşə bilmirdi və hiss edirdi ki,  hövsələsi onu tərk edir. Nəhayət, həkimin səfeh suallarına cavab verməkdən boyun qaçırdıb getmək üçün ayağa durdu. Solli ona göz ağardıb oturmaq işarəsi verdi və dedi ki, həkimin suallarını özü cavablandıracaq, rəfiqəsini onun özündən də yaxşı tanıyır.

Yavaş-yavaş bütün ixtiyarının əldən getməsi ilə artıq barışmış qadın naçar halda stula çöküb, əllərini dizinin üstünə qoydu və  sanki söhbət ondan getmirmiş kimi başını yana çevirib arın-arxayın görkəm aldı. Fikirləri harasa uçdu, uzaqlara, lap uzaqlara, .... taleyini bu iki nəfərə tapşırıb xoşbəxt olduğu, atalı-analı günlərinə qayıtdı... elə şirin xəyallara daldı ki... O xəyallarda xəstə deyildi, aciz deyildi.... Qatı xəyal dumanından onu həkimin barmaqları arasında oynatdığı qələmin stola düşüb çıxartdığı səs ayırdı. Həkimin danışığını yarıda tutdu.

- .... yəni nəyinsə öz oxşari ilə dəfi. Aydındırmı dediklərim? Bizim müalıcə metodumuz konvensional (3)  təbabətdən qat-qat fərqlidir. – həkim xəstənin burda olduğunu tam unutmuş kimi üzünü Solliyə tutub danışırdı. – homeopatların uzun illər aprobasiya olunmuş 2000-dən artıq preparatı  var. Və onlardan tək bircəciyi seçilir xəstə üçün, tək bircəciyi, onun bütün simptomlarını əhatə edən, konstitusiyasına cavab verən bir dərman. Bu böyük zəhmət və ağır zehni əmək hesabına başa gəlir. Psixoloji durumun da göz önünə alınması ilə seçilmiş belə dərman insanın müxtəlif xəstəliklərinin  simptomları ilə işləməyə qadir olur.

Solli yerində qurcanıb həkimin sözlərinə dəstək verdi:

- Əlbəttə, elə belə də olmalıdır. Çox maraqlıdır...

Həkim həvəslənib davam etdi:

- Tutalım, xəstə miqren, ürəkbulanma, başgicəllənməsi, döş qəfəsindəki sancılardan və təngnəfəslikdən əziyyət çəkir. Allopata (4)  müraciət etdiyi təqdirdə ona ateroskleroz, beyin qan dövranının pozulması, stenokardiya diaqnozları qoyulacaq və hər mərəzə görə müxtəlif dərmanlar tövsiyyə ediləcək. Biz isə xəstəlikləri yox, xəstəni müalicə edirik, buna holistik, yəni bütövlükdə yanaşma metodu deyirlər.

- Həqiqətən maraqlı metoddur – Solli həkimi şirnikləndirməyə davam edirdi.

- Məsələn, sizin üçün dərman fobiyanıza uyğun seçiləcək. Biz buna delüziya deyirik, yəni yanılma, güman, zənn.  Sizin mənzildə siçan yoxdur əslində, sizə belə gəlir....

- Necə yəni yoxdur? – xəstə onun sözünü kəsib yerindən sıçradı – necə yəni yoxdur?? Mən onu aydın eşidirəm, o var! Sadəcə tuta bilmirəm onu, canımı qurtara bilmirəm, onu evimdən çıxara bilmirəm! – son kəlmələri qışqıra-qışqıra dedi.

Solli yerindən qalxıb ona yaxınlaşdı, stula oturdub əli ilə çiynini sığalladı, üzərinə əyilib “Sakit ol”  pıçıldadı.

Həkim gözucu qolundakı saata nəzər salıb biganə səslə dedi:

- Xanım, mən sizi çox gözəl anlayıram. Hamısı sizin gərgin psixi durumunuzun nəticəsidir. Mən onsuz da sizə xəstənin bilməli olduğundan çox informasiya verdim. Sadəcə, sizə homeopatiya haqda heç nə məlum deyildi, rəfiqəniz xahiş etmişdi məlumatlandırım sizi, mən də onun xahişini yerə salmadım. Əslində həkim müalicə metodları haqda pasientə bilgi verməyə borclu deyil.

Solli icazə ilə fincanı götürüb qrafindən su süzdü və rəfiqəsinə təklif etdi. O başını bulayıb ikrahla fincanı itələyəndə suyu özü içməli oldu.

- İndi yarım saat  gözləmə otağında oturmanızı xahiş edəcəm. Topladığım info ilə bağlı repertorium (5)  aparmalıyam. Sonra preparat təyin olunacaq.

- Dərmanı hardan əldə edə bilərik? – Solli maraqlandı.

- Mən özüm verəcəyəm, o barədə narahat olmayın. Güman ki, nozod (6) olacaq. Dərmanları bizim klinika Vaşinqtondan sifariş edir. Onları şəhərdəki apteklərdən əldə edə bilməzsiniz. Dərmanlarımız baha olsa da  keyfiyyətinə zəmanət verə bilərəm. Bir nüans da var:  bizim dərmanlar heç vaxt xarab olmur, onların istifadə müddəti məhdud deyil.

- O necə olur?

- Çox sadə. Bayaq dediyim kimi bizim dərmanların tərkibində hazırlandığı ilkin maddənin atomu belə qalmır. Təsir edən, işləyən yalnız informasiyadır. Homeopatiyanın atası Hanemanın 200 il bundan öncə öz əli ilə hazırladığı preparatlar indi də təsir qüvvəsini saxlayıb - zəng vurub assistentini çağırdı – nozod-sarkod (7) konteynerini bura gətirin.

- Fantastik bir şey! – dedi Solli və rəfiqəsinin qolundan yapışıb otağı tərk etdi. 25 dəqiqə  gözlədikdən sonra bir ətək pul verib dərmanı aldılar və böyük ümidlərlə evə döndülər.

 

Ertəsi gün dərmanı qəbul etdi. Çox qəribə dərman idi və külli miqdar qadağası vardı.  Onun qəbulundan sonra kəskin iyli hər nə vardısa, həmçinin ətir, kosmetikadan uzaq durmalı, acı, turş, ədəvalı təamlardan imtina etməli idi. Həkim əvvəl bircə doza demişdi, sonra rəfiqəsi vasitəsilə xəbər göndərib təkrarlanmanı tövsiyyə etdi. Həmçinin həkimin xəbərdarlığına görə  ilk həftələrdə kəskinləşmə halları  müşahidə oluna bilər, bundan qorxmaq lazım deyil,  “miazm tərpənir” (8). Ona özündə müşahidə etdiyi bütün dəyişiklikləri yazmaq tapşırılmışdı. Baş ağrılarına və yuxusuzluqdan əziyyət çəkməsinə baxmayaraq digər medikamentlərin qəbulu homeopat tərəfindən qadağan olunduğundan dözməkdən başqa bir çarəsi qalmamışdı.

Bir müddət keçdi. Bütün deyilənlərə əməl etməyə çalışırdı. Ağrılara fikir vermir, gecərin çoxunu diri gözlü açır, dərmanın ona kömək edəcəyinə inanırdı. Amma vəziyyəti heç düzələnə oxşamır, əksinə, getdikcə pisləşirdi. “Bəlkə həkimin dediyi müvəqqəti ağırlaşmadır, sonra keçib-gedəcək?..” – bu fikirlərlə ovundururdu özünü.

Bütün şübhələri içində boğmağa çalışır, dözürdü.... dəhşətlə üzləşənə qədər.

Bir gecə yatağında tərpəniş hiss etdi. Adyalın ucunu kimsə dartır, onun üstünü açırdı. Sonra əlinə nəsə toxundu, sol ayağı tərəfdə yorğanın atda açıq-aydın tərpəniş vardı, sonra o biri ayağı tərəfdə də eyni hal təkrar olundu. Gözlərini açıb çarpayıda oturdu, üstündəki adyal tərpənirdi. Dəhşət içində onu çəkib yerə atdı. Onlarla boz, xirda, yumaq boyda varlıqlar civildəşə-civildəşə ora-bura vurnuxur, ayaqları üstündən aşıb uzun boz quyruqlarını qamçı kimi göydə oynadaraq çarpayının altında görünməz olurdular. Əlləri ilə gözlərini örtüb qışqırmaq isədi. Və  qışqırdı da, amma səssiz, səsi çıxmırdı. Az qaldı ürəyi partlasın, bə elə bu yerdə ... oyandı yuxudan. Yuxu imiş.... həyəcan və qorxydan hər şeyi yerə tullamışdı,   balışı, adyalı..

Bu barədə heç kəsə heç nə demədi. Sonrakı günlərdə daha  bir neçə dəfə bu yuxu təkrar olundu, siçanlarla birgə yatıb-durdu. Sonra onlar gözünün qabağında divar boyu yuxarı-aşağı qaçışmağa başladılar.  Onların mətbəx divarında xüsusi trayektoriyası var idi, bu  hüdudlar daxilində qaçırdılar, bir sıra yuxarı, bir sıra aşağı., ciddi surətdə cərgəni gözləyirdilər. Sonra döşəməyə keçdilər, burda xaotik qaçışırdılar, onun ayaqlarının üstündən, yanından... və əl-üzyuyana çatanda gözdən itirdilər. Belə vaxtlarda yenə səssiz –səmirsiz qışqırır, heç kəsə heç nə demirdi.

Bir dəfə özünü yaxşı hiss etmədiyindən işdən icazə alıb vaxtından tez evə qayıtmışdı. Tez-tələsik dondurulmuş yarımfabrikatlardan özünə şam yeməyi hazırlayırdı. Onları qazanda qaynatdığı suya əlavə edib qarışdırdı, qazı azaldıb göyərti doğramağa getdi. Geri dönəndə qazanda balaca, boz bir başın üzdüyünü gördü. Balaca qulaqlı, xırda girdə qara gözlü baş qazanda çevrə üzrə hərəkət cızmaqda idi. Gözlərini möhkəm yumub açdı, diqqətlə qazanın içinə baxdı. Ax onlar ikiymiş...., bir-birinin ardınca dayanmadan fırlanırdılar. Özünü çimdiklədi. Yox, yatmırdı, yuxu deyildi gördüyü. Bir də baxdı, artıq dörd gördü onları. Siçanlı şorba.... Arxası çıxışa yavaş-yavaş plitədən uzaqlaşmağa başladı. Evin qapısını açıq qoyub başılovlu aşağı götürüldü. Binanın qarşısındakı qoca küknarın altındakı skamyaya güclə çatdırdı özünü. Bayılırmış kimi skamyaya sərilib dinməz qaldı. Bu nə idi? Reallıqmı ya yenə gözünə görünürdü?... Fikirlərini heç cür cəmləyə bilmir, gözündən yaş sel kimi axırdı. Yaylıq üçün ciblərini axtardı, yox idi,  əvəzində bir parça kağız tapdı. Rəfiqəsinin təzə telefon nömrəsi idi, yadında qalmadığından yazıb cibinə atmışdı ki, əl altında olsun həmişə. Zəng edib hər şeyi ona deməli idi. Birdən yadına düşdü ki, plitəni söndürməyib. Amma yuxarı qalxası halda deyildi. Heç cür ovunub özünə gələ bilmirdi. Əllərini qoynuna sıxıb oturmuşdu. Nə qədər belə qaldığını bilmədi. Düz gözünə düşən gün işığı ayıltdı onu. Təəccüblə ətrafına baxdı. Fikirlərini toplayıb niyə burda olduğunu anlamaq istədi. Xatırladı..... çətinliklə qalxıb evin giriş qapısına doğru addımlamağa başladı. Liftə oturmadı, mexaniki surətdə pillələri qalxmağa başladı. Altıncı mərtəbəyə çatanda burnuna qəribə iy dəydi. Əvvəl heç nə başa düşmədi. Sonra iyin onun mənzilindən gəldiyini anladı. Yuxarı qaçıb yarıaçıq qapıdan içəri atıldı. Qazanın suyu tam çəkilmişdi, bir az da geciksəydi qab yanacaqdı. Rəfiqəsinə zəng edib məsələni danışdı. Solli söz verdi ki, həkimlə məsləhətləşəcək. Həkimin məsləhəti isə belə oldu:  heç nədən qorxmasın. Dərmanı daha 2 dəfə qəbul etmək lazımdır.

Üçüncü qəbuldan sonra qəribə hal hiss etdi özündə. Yaddaşı sürətlə zəifləyirdi. Diqqətini nəyinsə ətrafında konsentrə edə bilmir, çox tez yorulurdu. Əllərində tremor (9)  başlamışdı. Çayı çalışırdı stəkanın yarısına qədər süzsün, yoxsa aparanda dağıdırdı. Bilmirdi bütün bunları nə ilə izah etsin? Solliyə şikayətlənməyə artıq utanırdı. Əllərinin əsməsi getdikcə artır, başı da ona qoşulurdu. Əsəbiləşəndə bu hal lap güclənirdi.

Bir gün qapı qonşusu onlara keçdi. Bu qadın rəfiqəsindən sonra ikinci yaxın adamı idi dünyada.

- Axı nə vaxtdan tutuldun sən bu azara?

- Bilmirəm. Əvvəldən də nəsə vardı, indi lap şiddətləndi.

- Mənim tanış bir psixiatrım var, yoldaşımın uzaq qohumudur. Qohumluğuna görə demirəm, tərifləyirlər onu. Özəl klinikası var. İstəyirəm onun qəbuluna düşəsən, görək nə deyir?

Həkimlərdən artıq gözü qorxmuş biçarə qadın dilləndi:

- Yox, lazım deyil, istəmirəm. Bir də o həkim demişdi, homeopatik müalicə zamanı başqa dərman qəbul etmək olmaz.

- Belə də qoymaq olmaz axı.. Sənin vəziyyətin indi məhz psixiatrlıqdı. Həkimlikdən o qədər başım çıxmasa da bu əsəb gərginliyinə oxşamır. İxtasasçı lazımdı.... bir əncam çəkərdi. Bir də, nədən qorxursan axı? Biz hələ məsləhətə gedirik, bəlkə heç dərmana ehtiyac olmayacaq? Hər halda başqa bir həkimin fikrini bilmək pis olmazdı. Mən onunla əlaqə saxlayaram, yaxşı?

Qadının ürəyində ümid qığılcımı yansa da heç bir söz demədən üzünü divara çevirdi.

İki gündən sonra qonşusu ilə onun tanış psixiatrının yanına getdilər. Qapıda uzun müddət növbə gözlədikdən sonra nəhayət qəbula düşdülər. Yorğunluq, yuxusuzluq, səhərdən qapı dalında durub növbə gözləməsi xəstə qadına pis təsir etmiş, tremor və digər simptomlar nəzərə çarpacaq qədər güclənmişdi.

Qocaman həkim diqqətlə onları dinləyib qadını müayinə etdi və belə bir verdikt çıxartdı:

- Sizdə Hantinqton xoreyası başlayıb. Bu, böyük amplitud və intensivlikli hiperkinezlərdir (10).  Ağırlaşma halları müqəddəs Vitt rəqsi də adlanır. Bazal qanqlilərin zədələnməsi ilə əlaqədar bir şeydir, dofaminergik strukturların aktivliyinin artması ilə müəyyənləşir. Ümumiyyətlə, dofamin artırsa, mərkəzi sinir sistemində oyanma güclənir və müxtəlif arzuolunmaz hallar meydana çıxır. Yəni sinir sistemi xəstəliyidir, əsasən genetik mənşəli olur, 30 yaşdan sonra özünü büruzə verir. Xanımın yaşı?

- 32.

- Mən sizi qorxutmaq istəmirəm. Amma bu xəstəlik zamanı baş beyin qabığında atrofiya getdiyindən psixi pozğunluq da müşahidə oluna bilir.

Qadın başını divara söykəyib elə hey təkrarlayırdı:   mən məhv oldum, məhv oldum.

Qonşu nə edəcəyini bilmirdi. Onu bura gətirdiyinə peşman olmuşdu. Üzünü həkimə tutub

- Axı səbəbi nədir bu xəstəliyin?  - deyə soruşdu.

- Müxtəlif genezli olur: infeksion, travmatik, damar daralmasından ola bilir.

- Sadə dillə başa salın, doktor, elə də anlamıram dediklərinizi. Nədən tutulub bu mərəzə?

Həkim onun sözlərinə əhəmiyyət verməyib sordu:

- Siz mənə deyin görüm, nə vaxtdan xəstə özündə bu halı müşahidə etməyə başlayıb?

Qonşu dirsəyi ilə qadına toxundu. Amma o həkimin sualını heç eşitmirmiş kimi təkrar edirdi:

- Axırım çatıb mənim....

Ondan adekvat cavab ala bilməyəcəklərini görən qonşu üzünü həkimə tutub dedi:

- Mən hər şeyi yerli-yataqlı bilmirəm, amma bir dərman yazmışdılar ona. Ondan sonra vəziyyəti lap pisləşdi. Əvvəl sadəcə qorxu var idi. Ümumiyyətlə, elə təbiətən qorxaq və həssasdı. Bir dəfə də......... – ona məlum olan nə vardısa, hamısını danışdı.

Araya pauza çökdü. Həkim burnunun ucuna sürüşmüş eynəyini düzəldib sakitliyi pozdu

- Belə başa düşdüm ki, əvvəl  sizin xəstədə sadəcə əzələ keyimələri olurmuş. Təsvir etdiyiniz o hal - “yaxasında, saçlarının arasında nəsə qaçırdı” - bununla əlaqədardır. Bu vaxt ətraflar beyinə tabe olmur. İnsanın əli bilaixtiyar hərəkətlər icra etməyə başlayır.  “Sürətlə sinəsində qaçan və sonra başına dırmaşan”  onun öz əli olub. Yuxuda olduğu üçün bunu başa düşməyib. Əzələ keyimələri mineral çatışmazlığı ilə əlaqədardır, əsasən maqnezium, kalsium. Həmçinin toxuma duzlarının  (Şüssler duzları) da tükənməsi müxtəlif arzuolunmaz  hallara gətirir – həkim susub məsələnin məğzini daha asan yolla, bəsit qaydada onlara çatdırmaq üçün söz axtarmağa başladı  – indi onda xoreya başlayıb. Bu ciddi bir şeydir. Əzələ keyiməsi xoreyaya səbəb ola bilməz. Nəsə baş verib, onu tapmaq lazımdır. Bir də..... gəldiyim qənaətə görə əvvəl xəstədə müşahidə olunan fobiyalar da hallüsinasiya səviyyəsinə  yüksəlib. Bu da çox qəribə haldır, tədqiq etmək lazımdır...

Hər dəfə “xəstə” sözünü eşidəndə qadının narahatlığı bir az da artir, bir az daha çox pərişan olurdu. Həkimsə sanki bilərəkdən bu sözdən geninə-boluna istifadə edirdi.

- Siz mənə deyin görüm, xəstə nə qəbul edib?

- Dərmanın adını dəqiq deyə bilmərəm. Özünün dediyinə görə homeopat yazmışdı ona bu dərmanı. Adı gərək ki, “noz”-la başlayırdı..., ya  “nuz”-la....

Həkim allopat olsa da homeopatiya ilə həvəskar səviyyədə tanışlığı və səthi məlumatı  var idi.

- Bəlkə nozod?

- Aha, oxşayır.... nə bilim vallah.., deyəsən elə idi – bu sözlərlə gözaltı qonşusunu süzdü. Xəstə əllərini dizləri üstünə qoyub korpusunu irəli-geri hərəkət etdirməklə məşğul idi. Üzündə elə biganə, donmuş ifadə yaranmışdı  ki, sanki bu danışılanların ona heç bir dəxli yox idi.

- Adı? Dərmanın adı? Nozod ad deyil, ümumiləşdirilmiş qrupdur. Nozodlar onlarcadır. Dəqiq ad lazımdır.

Hövsələsi tükənmiş qonşu qadın cavab verdi:

- Bilmirəm..., axı mənim nə xəbərim ona məhz nə yazıblar?...

Bu vaxta kimi aramla, təmkinlə danışan doktor sıçrayıb yerindən qalxdı. Otaqda var-gəl etməyə başladı.

- Potensiyanı bilirsiz?

- Nəyi?

- Potensiya! Dərmanın gücünü. Yəni doza! Əslində doza da deyil.  Onlarda anlayışlar və terminologiya bir az başqa cürdür. Onlar doza başqa şeyə deyirlər. Dərmanın konsentrasiyası.... Bir dərman minlərlə potensiyada ola bilər və onların dərmanlarının çox müxtəlif qəbul qaydaları var – gözlərini döyə-döyə otaqda onun vurnuxmasını seyr edən qadına bir şey başa salmağın namümkünlüyü hiss edən həkim gedib yerində oturdu.

- Vallah, ay doktor, mənim elə bir məlumatım yoxdur. Axı o incəlikləri mən hardan bilim? O özü də bunları çətin bilsin. – başı ilə stulda oturan qadına işarə etdi.

Bu zaman qəribə bir şey oldu. Xəstə heç kimin gözləmədiyi halda azacıq stuldan dikəlib:

- 10  - dedi.

- Nə 10?   10 nə?

- 10 000 C. Qabın üstündə yazılmışdı.

- Bu çox yüksək potensiyadır, xanım. – həkim onu diqqətlə süzüb soruşdu – bu dozanı neçə dəfə qəbul etmisiz?

- 3 dəfə.  Hə, 3 dəfə.

- Necə?? - əli ilə alnına düşmüş saçını geri itələyib, yenə otaqda var-gəl etməyə başladı – Bilirsiz, bu çox ağır dozadır. Bunu sizə həkim özü yazıb?

Qadın başını tərpətdi.

- Onlar belə yüksək dozanı bircə dəfə yazırlar adətən. İkinci dəfəyə ehtiyac duyulursa, onu 6-8 aydan sonra təkrarlayırlar, daha belə yox. Sizdə çox güman onların pruvinq adlandırdığı  proses getmiş.

Qonşu marağını gizlətmədi:

- O nədi elə?

- Hm..... sadə dillə izah edə bilməyəcəyəm. Homeopatlar oxşarlıq prinsipinə görə öz dərmanlarını təyin edirlər. Onların xüsusi institut və laboratoriyaları var, orada saglam könüllülər üzərində müalicəvi əhəmiyyətli  maddələr sınaqdan keçirilir və sağlam şəxslərdə əmələ gəlmiş əlamətlərin qeydiyyatı aparılır. Prepatın təcrübə zamanı törətdiyi simptomlar xəstədəki simptomların eynidirsə, yalnız onda qəbul üçün  tövsiyyə olunur. Dərmanların arasından biri – prototip tapılmalıdır, analoqlar yox., yəni xəstədəki bütün əlamətlərin tam oxşarı. Ya sizin həkim bu oxşarı - ona  “similibus” deyirlər -  tapa bilməyib, ya da tapıb,  sadəcə potensiya və doza düzgün hesablanmayıb. Hər iki halda pruvinq törəyə bilir. Yəni..... qısası, dərman öz simptomlarını başlayıb yeritməyə.

Qonşu qadın həkimin dediklərindən yalnız son cümləni anladı.

- Belə başa düşdüm ki, onun dərdinin üstünə dərd gəlib?

- Belə də demək olar.

- Vayyy.... – deyib əllərini dizinə çırpdı. – bəs indi necə olacaq? – yerindən qalxıb həkimin stoluna yaxınlaşdı - Doktor, mən sizdən çox xahiş edirəm, kömək edin. Nəsə yazın ona. Yazın ki, bu əlamətlər silinib getsin. Heç olmaya əvvəlki vəziyyətinə qayıtsın. Onda belə əsməsi yox idi barı... Axı o yazıqdır, əziyyət çəkir, o....

Həkim əsəbi tərzdə danışanın sözünü kəsib dedi:

- Mənim təcrübəmdə bir neçə dəfə olub belə şeylər. Səhv aparılan homeopat müalicəsindən sonra müraciət ediblər. Heç nə edə bilməmişik. Əfsus.... Konvensional təbabət onların preparatlarının gücü qarşısında acizdir. Onlara lazımi preparatı, yəni “oxşarı” seçmək müyəssər olursa  düz nişana düşürlər və elə möcüzələr baş verir ki, 30 ilin xroniki qısa müddətə şəfa tapır, özü də bir çox xəstəliklərindən. Amma müalicə düzgün aparılmadıqda o preparatların dağıdıcı təsirini heç nə ilə dəf etmək olmur -əlacsız halda əllərini yanlara açdı - Sizdə, görünür, ikinci haldır.

Bu son cümləni eşidər-eşitməz qonşu qadın məzəmmətedici nəzərlərini onun üzünə sancdı. Acı baxışları üzərində hiss edən həkim başını aşağı dikib əlavə etdi:

- Xanım, siz məndən bacardığımdan çox şey tələb edirsiniz. Başa düşün, bu mənim sahəm deyil. Mənim bu qəliz üsul haqda məlumatım yalnız diletant səviyyəsindədir. Siz yenə də homeopat axtarın.  Öz dərmanlarının təsirini bəlkə özləri saxlaya bildi. Onlarda antidotlar (11)  olmalıdır. Bizsə heç nə edə bilmərik. İşləyən maddə deyil, anlayırsızmı?.... işləyən enerjidir.., informasiya! Hər halda onlar özləri belə deyirlər. Biz bu xəstəyə kömək edə bilmərik.

Bütün günü inilti, zarıltı, şikayət eşidən həkimin insanlara qarşı həssaslıq hissi korşaldığı üçün elə beləcə şax xəstənin üzünə oxudu verdiktini.

Evə döndülər. Qadın bu barədə rəfiqəsinə bir söz demədi. Onsuz da həkim içməyə heç nə yazmamışdı ona. Rəfiqəsinə desəydi bilirdi ki, onsuz getdiyi üçün hirslənəcəkdi.

 

Solli tez-tez zəng edir, imkan tapan kimi gəlib onu yoluxur, başını qatmağa çalışırdı. Onunsa halı get-gedə kritikləşirdi. Xoreya gün-gündən dərinləşir, onun normal həyatına mane olurdu. Qeyri-iradi hərəkətlər əldən salmışdı onu. Oturduğu yerdə başı geri, yanlara əyilir, ağzında sanki nəsə varmış kimi çeynəmə hərəkətləri edir, əli əsirdi. İncə motorika  pozulmuşdu, əlində heç nə tuta bilmir, çətinliklə geyinib-soyunurdu, ona görə qonşu qadın demək olar hər gün onlarda idi. Gözünün üstünə düşən teli geri itələmək üçün 3 dəfə cəhd edirdi. Nadir hallarda ağzını açıb  nəsə bir söz deyirdi. Xörəyini hazır gətirib yedirdirdilər.  İşdən də çıxmışdı artıq.

Bir dəfə Solli onlara gələndə qonşu qadını yatmış rəfiqəsinin yanında oturub piçıltıyla nəsə oxuyan gördü. Dizinin üstündə açılı halda əl boyda kitab var idi.

- Bu nədir?

- Dualardır. Oxuyuram ki, bəlkə köməyi oldu ona. Neynim, əlimdən başqa heç nə gəlmir.

Solli məzəmmətlə başını yırğalayıb dedi:

- Dur keçək mətbəxə. Burda danışsaq, oyadarıq onu. Qoy yatsın.

Mətbəxə keçdilər. Özlərinə çay süzüb oturdular. Qonçu başı ilə Sollinin arxasındakı divara işarə edib soruşdu:

- Bu bilirsən nədir?

Solli dönüb tavandan döşəməyə qədər uzanan iki paralel zolağa baxıb dedi:

- Bilirəm. Təbaşirlə çəkmişdi o vaxt. Deyirdi siçanların trayektoriyasıdır, bu zolaqla hərəkət edirlər.

- Axx, bu bədbəxtə necə kömək etmək lazım olduğunu bilmirəm... – başını əlləri arasına alıb dərindən ah çəkdi. – vallah,  bilmirəm necə olacaq bu işin axırı..... Üç il bundan öncə o qədər xoşbəxt idi ki.... ata-anasının sağlığında. O oğlanla da, nişanlısını deyirəm.., evlənməli idilər. Hər şey yaxşı idi. Acı fələk.... kimin ağlına gələrdi?....

- Mən onu tək qoymayacağam.

- Heç mən də - çayından bir qurtum içib əlavə etdi – amma hər dəfə onu belə çarəsiz durumda görəndə, inan, üzülürəm. Niyə belə olmalıydı axı?

- Day olan oldu. Biz neyləyə bilərik? Olmamalıydı... Çalışmaq lazımdır ki, tək qalmasın, ya sən, ya mən yanında olmalıyıq. Bəzi planlarım var.

- Hə, elədir. Nə plan, nə etməyi düşünürsən? – marağını gizlətmədi.

- Mənimçün çətindir hər gün bura gəlmək. İşim də, evim də burdan uzaqdır, periferiyadadır. Sən də işləyirsən, evin, ailən, öz qayğıların.... istəmirəm sənə ağırlıq düşsün.  Elə bir imkanım da yoxdur ki, baxıcı tapım, gecə-gündüz otursun yanında. Qərara gəlmişəm bu evi satım, 4 otaqdır, özü də mərkəzdə, yaxşı pula gedər. Mən belə asanlıqla təslim olmaq istəmirəm. Burda ona kömək edəcək adam  tapılmadısa eybi yox, xarici ölkələrdən birinə apararam onu. Bu evin puluna elə özümə yaxın yerdə, qəsəbədə bir otaqlı ev alaram ona. Orda evlər ucuzdur. Mən də kirayədən çıxaram, köçərəm onun yanına. Qalan pulu onun müalicəsinə xərclərəm.

Qonşu qadın nə deyəcəyini bilmədi. Bir tərəfdən yaxşı təklif idi, digər tərəfdən ..... nə isə, ürəyi sızıldadı. Özünü ələ alıb:

- Nə deyim, vallaaa – uzada-uzada söylədi. – hm, pis olmazdı..... Hara köçsəz də mən tez-tez gəlib baş çəkəcəm ona. Əlimdən də gələni edəcəm, o mənə yaxşı qonşu olub həmişə, hələ rəhmətlik anası.... aləm idi..., o  cür xoşxasiyyət mən görməmişdim. Məni heç vaxt darda qoymadılar bunlar.... – gözləri yaşardı.

Xəstəyə Sollinin qərarını dedilər, əlbəttə. Başa düşdümü-düşmədimi  - müəyyən etmək çətin idi.

 

Ev satıldı. Təzə sahiblərdən bir ay möhlət istənildi ki,  şəhər kənarında münasib bir otaqlı mənzil aransın.

Xəstə qadın hələ öz köhnə evində idi, ətrafında baş verənləri çox çətin anlayırdı, amma insafən onu tək qoymurdular. Günortalar qonşu qadın, səhərlər onun qızı, axşamlar isə Solli  gəlirdi. Yalnız gecə yanında heç kim qalmırdı. Yuxu dərmanı içizdirirdilər ki, rahat yatsın, o da yatırdı. Dərmansız yuxulamağı mümkün deyildi artıq. Rəfiqəsi, dediyinə görə, onun müalicəsi üçün axtarış aparır, xarici klinikalarla yazışırdı.

Xəstə isə yuxusunda yenə siçanlarla çarpışır, onlarla yatır, onlarla dururdu. O qədər çox idilər ki..... hər yerdə... divarlarda, döşəmədə, çilçırağın üstündə, qab-qacağın içində, dolabda, hətta tavandan yarasa kimi asılıb qalmışdılar. Nəyin qapağı açılırdısa, içindən siçan başı görünürdü. Artıq alışmışdı. Solli və qonşusu kimi onları da evin sakinləri hesab edirdi. Bu heyvancığazlar da yəqin onu tək qoymamaqçun gəlirdilər.  Uzanıb etinasız nəzərlərlə onlara baxır, bəzən sayır, yorulanda  gözlərini yumub yuxuya gedirdi. Çalışırdı durmasın yerindən, çünki gəzəndə mütləq siçanların üstü ilə getməli olacaqdı, bu isə o qədər ürəkaçan iş deyildi. Hə, gəmiricilər düzü-dünyanı basmışdı, amma heç kimə bu barədə heç nə demirdi. Sirr idi....

 

Bir gecə siçanlar həddini aşdılar. Həmişə yan-yörəsi ilə qaçışan bu mənfur varlıqlar bu dəfə ağzına girməyə cəhd göstərdilər. Dəhşətə gəlib qışqırmaq istədi. Ağzını açan kimi siçan cəld hərəkətlə ora soxuldu. Ürəyi az qala partlayacaqdı. Sıçrayıb yerində oturdu. Dörd barmağı son falanqalara qədər ağzında idi. Əlbəttə ki, bunun öz əli olduğunu başa düşmədi. “Siçan”  getdikcə udlağına doğru irəliləyirdi. Nəfəsi təngişir, boğulurdu. Gözü eyvana sataşdı. Hava isti olduğundan Solli dünən axşam gedəndə qapını açıq qoymuşdu. Tez! Tez! Nəsə etmək lazımdır. Bütün bunlardan can qurtarmaq lazımdır. Ora yüyürdü. Böyrünü məhəccərə dirəyib yanpörtü aşağı aşdı. Uçuş..... Qurtuluş.... Sükunət..

 

 

Olaydan  bir neçə ay keçmişdi artıq. Evi alan bəlkə yüz dəfə peşman olmuşdu tutduğu işə. Məhkəmə, şahidlər, əsəb gərginliyi, göz yaşları....amma olan olmuşdu.

 Bir gün mənzilin qapısı açıldı, qonağı içəri aldı., ardınca  qapı  kilidləndi, açar dəhlizdəki aynalı dolabın masası üzərinə atıldı. Gələn tuflilərini çıxartmadan otaqları bir-bir gəzdi. Qonaq otağında bir az yubandı, nəsə axtarırdı burda. Dolabın aşagı gözünü açıb jurnalları, albomları yerə tökdü. Həhayət, axtardığını tapdı, kiçicik ailə albomu idi. O birilərini yerinə yığıb qapıları bağladı. Sonra dikdabanların taqqıltısı mətbəxdən gəldi. İri narıncı   “Coccinelle”  çantasını küncdəki divanın üstünə firlayıb stula oturdu. Əlini cibinə salıb eşələdi, siqaret qutusu və  mobil telefonu çıxarıb masa üzərinə qoydu. Ətrafa göz gəzdirib nömrəni yığdı.

- Mənəm. Bu gün axşam saat 10-da həmən yerdə görüşək. Pulun qalanını alacaqsız. Bir ricam olacaq sizdən: haqqınızı alandan sonra məni daha narahat etməyin. Şəxsi münasibətimiz mümkün deyil. Mən istəmirəm.

Nəsə dedilər ona. Əsəbi şəkildə əlavə etdi:

- Mən sizə demişəm artıq. Dərmanı mən elə həmən gün mənzildən itirmişəm. Narahatlığa bir əsas yoxdur. Qonşu da bu barədə  olan şübhələrini heç kəslə bölüşməyib, bölüşən də deyil.  Başını cəncələ salmaq nəyinə lazımdır ki.. Özü də qaçır məndən deyəsən, o hadisədən sonra heç rastlaşmadıq.

Telefonu söndürüb qonşu otaqdan gətirdiyi albomu açdı. Rəfiqəsinin tək, valideynləri ilə birgə çəkdirdiyi şəkillər vardı burda. Onlardan birini seçdi. Xoşbəxt ailə fotosu idi. Ata-ana aralarındakı balaca qızcığazı qucaqlayıb oturmuşdular. Cibindən başqa bir fotoşəkil çıxartdı.  Çəkdiyi əzab-iztirab gözlərinə yazılmış üzgün bir qadın və 10-12 yaşlı qız uşağı baxırdı ona. Hər ikisinin çox qüssəli və bədbəxt görünüşləri vardı. Birinci və ikinci şəkil arasındakı böyük təzadı düzəltmək qərarına gəldi.  “Kor tale! Bu murdar dünyada hər şey  baş-ayaqdı. Eybi yox, indi düzən qatarıq ona”  - bu sözlərlə yerindən qalxıb mətbəx mebelinə yaxınlaşdı. Siyirmələri çox axtarmadı, hər şeyin yerini bilirdi. Qayçı və yapışqanlı lenti götürüb yerinə qayıtdı. Birinci fotodan kişinin şəklini ehtiyatla kəsdı, uşaqla qadın olan hissəni əlində əzib cibinə basdı. Kişinin şəklini ikinci foto ilə yanaşı qoyub, lentlə yapışdırdı. Öz yaratdığına qürurla baxıb,  “bax, bu başqa məsələ... belə olmalıydı”  pıçıldadı. Sonra gözlərini kişinin üzünə dikib fikrə getdi. Uzaq keçmişə qayıtdı, düz 30 il əvvələ.

 

Atası onları  atıb gedəndə 10 yaşı olardı. Balaca deyildi və hər şeyi başa düşürdü.. bilirdi ki, atası özünə başqa ailə tapıb. Anası heç gizlətmirdi də bunu. Atası haqda danışanda “əclaf”  epiteti düşmürdü dilindən.   Qadın deyingən və əsəbi idi, yoldaşı ilə sözləri həmişə çəp gəlirdi, ondan bəs necə keçdi ata? Axı doğma balasıydı... ananın bəd xasiyyətinə görə uşaq cavabdeh ola bilməzdı ki... niyə o əziyyət çəkməliydi?

Kişi yanında 2 yaşlı qızı olan, ərindən boşanmış cavan bir qadına aşıq olmuşdu. Əvvəllər sadəcə o qadına kömək edər, dostumdur deyərdi. Anasını yad qadınla olan dostluq münasibəti dəli edər, evdə daim qısqanclıq səhnələri oynanılardı. Günlərin bir günü ata evdə gecələmədi, daha sonra bir həftəlik itdi və nəhayət, çamadanını yığıb birdəfəlik getdi. Ən pisi də o oldu ki, öz doğma balasını unutdu, tam ayrıldı ondan. Nə anası keçmiş ərini görmək istəyir, nə də ata qadınla üzbəüz gəlməməkçün balası ilə görüş gəzirdi.

O isə....o çox ağıllı və həssas qız idi. Bütün olanlar onun uşaq psixikasında dərin şırımlar buraxırdı. O qədər dərin ki, bəlkə sonrakı həyatının bəxş edə biləcəyi sevincli xoşbəxt günlər də onları üzləmək iqtidarında olmazdı. Uşaqlıq travmaları sağalan bir şey deyil zatən ... və atası üçün darıxırdı.

Anası əvvəllər işləməmişdi və tək qaldıqdan sonra da ixtisası üzrə müvafiq iş tapmaq müşkülə döndü. Aliment onlara güclə çatsa da hər təklif olunan ağır fiziki işə  sağlamlıq durumu ucbatından razılaşa bilmirdi.

İndi budur,mərhum rəfiqəsinin evində başını əlləri arasına alıb oturub. Baxışlarını atasının şəklindən çəkməsə də artıq görmürdü onu, bütün keçmiş həyatıydı gözləri önündə fırlanan... o günlər....küçələri yurd, yad qucaqları sığınacaq, şillələri nəvaziş, kriminal avtoritetləri dost, dayaq bildiyi günlər. Göz yaşları özünə rəva görmədiyi lüks idi. Bir də anası ağlayırdı gün uzunu, elə onun payına da ağlayırdı..

 

14 yaşında çox pis kompaniyaya düşür, baykerlərlə gecə yarışları, narkotika ilə ilk təcrübələr, içkiyə aludəçiik, disko-barlar, gecə klubları, qeyri-müəyyən və şübhəli həyat tərzinə malik küçə kontinqenti. Bu şəxslər özlərini “yarasa” adlandırır, underground musiqiyə qulaq asır,  gündüzlər yatır, qaş qaralınca şəhərə meydan oxuyurdular. Qəddarlığı təbliğ edən filmlər izləyir, müxtəlif mifik qəhrəmanların adlarını özlərinə ləqəb seçir, hamısı kəkilli  saç düzümü – irokez saxlayırdı. Barmaqlarında üstündə şeytan təsvir olunmuş iri metal üzüklər, boyunlarında metal zəncirlər olurdu, qısa qara gödəkcə, dəri leqqins, ağır qrinderslər (12)  geyirdilər.  O da belə geyinirdi. Amma elit klublara belə getmək olmurdu. Ora üçün xüsusi bahalı əlbisə lazım idi. Elə narkotik və azart oyunları üçün də. Beləcə borcu dağ kimi qalaqlanırdı. Bir dəfə hər şeyi açıb anasına deyir. Borcunu mütləq ödəməli idi, yoxsa pis qurtara bilərdi onun üçün. Nə edəcəyini bilməyən məzlum qadın evini satmaq qərarına gəlir. Ev satılır, borc bağlanır. Mənzil kirayələyib yaşayırlar, ölüm-zülüm məktəbi qurtarır. Yenə ana işləmir, o isə küçələri sülənib, evdən qalan pulu göyə sovururdu.

Çox keçmir başqa bir bəla döyür qapını. Uşaq vaxtlarından a

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5