Çox qısa hekayət

Ernest Heminquey

E.Heminquey. Milan 1918.

İngiliscədən tərcümə: Kazım Səlimov, 2016.

([email protected])

Paduanın boğanaq bir axşamında onu binanın damına qaldırdılar. Oradan baxanda şəhər evlərinin üstündən uzaqlar görünürdü. Göydə uzunqanad qaranquşlar uçurdular. Bir azdan hava qaraldı və projektorları yandırdılar. O birilər hamısı içki şüşələrini də götürüb aşağı endilər. O da, Luz da onların aşağıdan, balkondan gələn səslərini eşidirdilər. Luz çarpayının kənarında oturdu. Bu isti gecədə o təzə-tər və şux idi. Üç ay idi ki, fasiləsiz gecə növbəsinə qalırdı. Bunun üçün icazəni qıza məmnuniyyətlə verirdilər.

Əməliyyat edəndə onu cərrahiyyə stoluna Luz özü hazırladı, hələ rəfiqənin, yoxsa klizma armudunun vacibliyi haqda zarafat da elədilər. Ona narkoz veriləndə, hüşsuzluq vəziyyətində ağzından lazımsız sözlər çıxarmasın deyə, özünü əlində möhkəm saxlamağa çalışırdı. Qoltuq ağacları ilə hərəkət etməyə icazə veriləndə, özü yaralılara termometrləri paylayırdı ki, Luz yatağından qalxmasın. Cəmi bir neçə xəstə vardı və onlar bunu bilirdilər. Luz onların hamısının xoşuna gəlirdi. O, dəhlizlərlə geri qayıdanda çarpayısında Luzun yatdığı haqda düşünürdü.

O, cəbhəyə qayıtmazdan əvvəl birlikdə Duomoya[1] gedib ibadət etdilər. İçəri alaqaranlıq və sakitlik idi, başqa ibadət edənlər də vardı. Onlar evlənmək istəyirdilər, lakin nə kilsə nikahı mərasiminə vaxt var idi, nə də onların doğum şəhadətnamələri əllərində idi. Onlar özlərini onsuz da evlənmiş kimi hiss edirdilər, lakin bunu hamının bilməsini istəyirdilər və həm də bununla bir-birinə daha möhkəm bağlanacaqlarını düşünürdülər.

Luz ona çoxlu məktub yazmışdı, lakin atəşkəs elan olunanadək o, məktubları almadı. Sonra on beş məktub bir bağlamada gəlib cəbhəyə çatdı və o, məktubları tarixlərinə görə düzərək, həmin sıra ilə də oxudu. Məktublar hospitaldakı hadisələr, onu nə qədər sevdiyi, onsuz qalmağın necə ağır olduğu və gecələr onun üçün çəkdiyi intizarın hansı dəhşətə çevrildiyi haqda idi.

Atəşkəsdən sonra onun vətənə qayıdıb özünə iş tapması qərarına gəldilər ki, evlənə bilsinlər. Luz yalnız o yaxşı iş tapandan və Nyu-Yorka gəlib onu qarşılamaq imkanı olandan sonra ora getmək istəyirdi. Belə anlaşılırdı ki, o içməyəcək və Amerikada nə dostları ilə görüşmək istəyir, nə də başqaları ilə ‒ ancaq işə girmək və evlənmək. Paduadan Milana gedən qatarda qızın indi birdəfəlik onunla getmək istəməməsi üstündə sözləşdilər. Milan vağzalında vidalaşanda öpüşdülər, lakin mübahisələrinin yeri qalmışdı. Belə vidalaşmaq onu yaman məyus etdi.

Amerikaya getmək üçün Genuyada gəmiyə mindi. Luz Pordononeyə, yeni açılmış hospitala getdi. Ora tənha və yağışlı yer idi, şəhərdə arditi[2] batalyonu yerləşirdi. Qış vaxtı belə palçıqlı, yağışlı şəhərdə qulluq edən batalyon mayoru Luzla sevişirdi. Luzun əvvəllər italyan tanışı olmamışdı və sonda götürüb Amerikaya yazdı ki, onların münasibətləri elə-belə, uşaq marağı olubmuş.

Qız təəssüf edirdi və onun başa düşəcəyinə ümid etmədiyini, lakin bir gün onu bağışlayacağını və minnətdar olacağını bildirirdi. İndi isə özü üçün tam gözlənilməz olsa da, yazda ərə getməyə hazırlaşır. Onu yenə də əvvəlki kimi sevir, lakin indi bu sevginin uşaq sevgisi olduğunu anlayır. Onun böyük işlər görəcəyinə ümid edir və ona tam inanır. Əmindir ki, belə olması yaxşılığadır.

Mayor nə yazda, nə də sonra onunla evlənmədi. Luz Çikaqoya yazdığı məktuba heç vaxt cavab almadı. O isə qısa vaxtdan sonra univermaqda satıcı işləyən və Çikaqonun Linkoln Parkında taksidə gəzdiyi qızdan süzənək tutdu.

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5