Bu gün intihar günüdür. İntihar təkcə fikrimə yox, ağzıma, burnuma, saçlarıma, dırnaqlarımın arasına dolur. Avtobus sürücüsünün qoyduğu və həvəslə dinlədiyi mahnı bir bıçaq kimi beynimi deşməyə davam edir. Açıq pəncərədən vuran küləksə onsuz da quruluqdan çatlamış, qanamış dodaqlarıma toxunur, saçıma hopmuş siqaret iyilə birlikdə naməlum istiqamətə hərəkət edir. Və budur, mən çatdım, artıq evdəyəm. Necə də tənhayam, cibimdəki cavabsız zənglərdən enerjisi bitən, alındığı gündən gözlədiyim adamlardan gəlməyən zənglərə görə həmişə səssiz rejimdə olan telefonu,səssiz rejimdən çıxarıb bir yana tullayıb vanna otağına keçirəm. İsti suyla dolu vannaya uzanıram. Əlimdəki ülgüc artıq damarlarımın dadına baxır... Aha, indi mənim xəyalımda xəstəxanada keçən uşaqlığım, iynələrdən göyərmiş qollarım, dəlik-deşik barmaqlarım, iyrənc ağxalatlılar, cırıldayan köhnə çarpayılar, pianoda bəstələdiyim mənasız mahnılar, atamın gözündəki kədəri gizlətmək üçün, üzündə dolaşan acı gülüşü, dalğın baxışları, bədbəxtliyin dadı, xoşbəxtliyin qırıntıları, anamın yarımçıq yazıları, nifrətdən onun yazılarının üstündə yeyib tökdüyüm yeməklər, bu yaxınlarda itirdiyim boyunbağım və sevdiyim adamlar var... Sizin bilmədiyiniz çox şey var qanla rəngini dəyişən suda, indi mənim hisslərim bu suya qarışır. Məsələn bu suyun tərkibində həvəslə bişirdiyim yeməkləri soyudub yeməyən bir ana, uzaqda yaşayan sevdiyim adam, mesajlarıma cavab verməyən ata, yatdığım çarpayının tənhalığı, eyni üz ifadəsindən bezən güzgü, üçdiş fırçası üçün olan qabın içindəki iki tənha fırça, heç vaxt döymədiyim, açarla açılmağa məhkum qapı, saralmış və tək qalan ailə fotosu və daha nələr nələr. Vannadakı suyun rəngi qana, bu hisslərə bulaşdıqca demək istədiklərim çoxalır, vaxtsa azalır. İndi mən göyərmiş qollarımın sağalmayacağını, özümü ifadə eləmək üçün bəstələdiyim mahnıların şedevr olmayacağını, atamın gözlərindəki kədərin heç vaxt yox olmayacağını, xoşbəxtliyin qırıntılarından xoşbəxtlik alınmayacağını dərindən anlamağa başlayırdım, çünki atam və anam ayrılıqda xoşbəxt görünən insanlardı, onları birləşdirən mən onlara necə xoşbəxtlik gətirə bilərdim ki?!.. Həm də içlərində bu qədər tənha insanların bu tənhalığını pozmaq haqsızlıq olardı. Və qan görəndə içini çəkən insan indi öz qanının içində çox xoşbəxtdir. Kipriklərim özümə ağırlıq etməyə başlayır. Saçlarımsa qana bulaşaraq bir-birinə yapışıb. Əlimi vannanın kənarına qoyub nəsə ifa edirmiş kimi barmaqlarımı hərəkət etdirirəm. Bu mənim son bəstəmdir, hansı ki, heç kim dinləməyəcək. Gözlərim yumulmağa başlayır. Bax, məktub yazmağı unutdum. Telefonum zəng çalır. Teoman oxuyur “Sorma,neden niçin. Her şey yalnızlıktan. Bak,bak ,bak, bak güzel bir gün ölmek için”... İndi bilmiyəcəklər intihar səb....

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5