Mehriban Vəzir. Bir eşq hekayəsi.
23-11-2024
23-11-2024
11-11-2024
Diaqnoz
Doktor, möhtəşəm kilsə qübbəsi
mənə tənhalıq diaqnozu qoyur,
cəfakeş insanın əzablarından
doğulub bu amansız duyğu.
Buludlar qaralanda vücudlar yuyulub ağarır,
Ruhlar yenə də kirli qalır.
Tanrının məbədini başına uçurur,
Somalidə aclıqdan ölən körpə.
İnsan yalnız ölüm anında
bəşəri həqiqəti dərk edir.
Yalnız aciz adamlar
əbədi həyat arzulayır.
sən xəstədən həyatını rüşvət alırsan, doktor,
utanma, həqiqəti de,
ölüm işgəncələrin sonudur.
Pulum yoxdur, doktor, öldür məni,
ümidlənmə, ziyarətimə gələn olmayacaq.
Kilsə qübbəsi düzgün diaqnoz qoyub
öldür məni doktor,
Tanrı səni bağışlamaz,
gənc yaşında günahkar olma doktor,
öldür məni . . . .
Tanrı özünü inkar edir
Süzülür yağış damlaları,
Tanrının göz yaşları
xoşbəxtliyimizi dəfn edir.
bəşər övladı öncə Tanrıdan,
sonra anasından, sonda özündən
ayrılır.
son dedikləri elə budur.
insanın ilk vətəni
günahkar qadın vücududur.
Ölüm hələ dərk olunmayan
ən ali həqiqətdir.
Ana bətnindən ayrılmaq
ölümün özüdür.
Süzülür yağış damlaları
Tanrının göz yaşları
kilsə divarına yazılmış
" tanrı var " sözlərini yuyur .
Daha bir varlıq intihar edir.
Özgələşmək intiharın ilk addımıdır
vahiməli gecədə kimsəsiz qadın
yağışdan qorunmaq üçün
ümid adlı çətir axtarır.
yağış damlaları dilənçi qarının
göz yaşlarında heçliyə dönür,
müdrik qoca mənə söyləmişdi,
ən qorxunc iblis hakimiyyət arzusudur,
və peşman olmaq vicdan əlamətidir.
Süzülür yağış damlaları
Tanrının göz yaşları
bəşəriyyəti qüssə simfoniyası ilə suvarır .