Toğrul Turqut - Şeir qoxan qadın ətri Şeir
Toğrul Turqut
Şeir qoxan qadın ətri
Tanış sima, tanış üzlər
Görməkdən bezibdir gözlər
Ətrafım əclaf tayfası
Rahat buraxmır kənizlər
Biri birindən də qəlizlər
İstərsən ki, tənha qalım
Kölgən belə səni izlər
Üz tutub bir dar küçəyə
Yeriyirəm bu soyuqda
Yağış da qoymur qalım tək
Şığıyır üstümə ürkək
Qəlbimi sıxılmış görcək
Bir siqaret yandırıram
Bürüyür hər yeri tüstüsü
Soyuqda, boranda ancaq
İsidər bir tək onun istisi
Çönüb arxaya baxıram
Gəldiyim yerdən çox uzaq
Bir qaraltı görünür
Boz şərfli, qara papaq
Məndən başqa gələn varmı?!
Bu küçəyə bu vaxt qonaq.
Yaxınlaşıb addım başı
Gedirəm asta sürətlə
Dağınıqdı üstü-başı
Hiss edirəm ki, mənim tək
Yoxdur onun da sirdaşı
Saçları çiyinəcən qısa
Qəhvəyidir gözü, qaşı
Uzadıram ona doğru
Yerdən götürüb çətiri
Adamı lap valeh edir
İslanmış qadın ətiri
Bayaq tək gəzdiyim küçə
İndi gəzirəm biriylə
Saat artıq çatıb üçə
Birləşdirmişəm əlimi əliylə
O, danışır dinləyirəm
İnsanların bir birinə nifrətindən
İtirilmiş, ad dəyişmiş hörmətindən
Pulla qazanılan toxluqdan
Çoxluq içində yoxluqdan
Sözünü kəsmirəm heç cür
Qalmasın deyə xətri
Fərqlənir min cür ətrin içindən
Yalqız qalan qadın ətri
Əlbətdə ki vardır sonu
Hər bir qaranlıq gecənin
Bilirəm.. Nə qədər olsa çətindi
Biz də ayrılacağıq indi
Səndən bircə xahişim var
Biz nə vaxt ölsək də birgün
Xatirələr qalsın diri
Bitirirəm son sətiri
Çün şairə əziz olur
Şeir qoxan qadın ətri