Samir Imanov

Arzularımın rəqsi

Əlil arabasından istifadə etməyə məcbur qalsam da, fiziki
görünüşüm fərqli olsa da, hərəkətimdə çətinliklər olsa da heç
zaman bunlara görə kompleks keçirməmişəm, insanlardan
utanmamışam, ictimai yerlərdə sıxılmamışam. Mənə qəribə
nəzərlə baxan insanların baxışları heç vaxt işimə və ya
əyləncəmə mane olmayıb. Kompleks keçirdiyim və etməyə
utandığım cəmi bir şey vardı. Rəqs etmək. O şənliyədək heç
bir məclisdə, toyda oynamamışdım və hətta cəhd eləməyə
belə çəkinirdim. Hətta bacımın və qardaşımın toy
məclislərində də bunu etməmişdim. Bir çox məclislərdə
yaxınlarım, dostlarım məni rəqs etməyə dəvət etsələr də,
bunun üçün dəfələrlə israr etsələr də xeyri olmurdu. Imtina
edirdim, utanırdım, kompleks keçirdirdim. Bəzən evdə
qulaqlıqda musiqiyə qulaq asa-asa gözümü yumaraq
xəyalımda rəqs edirdim. Bütöv bir rəqs meydançasını
xəyalımda o baş-bu baş süzürdüm. Bu vəziyyət uzun illər
davam etdi. Ta ki 1 saylı Sağlamlıq İmkanları Məhdud
Gənclərin Peşə Reabilitasiya Mərkəzində təşkil edilən bir
şənlikdə iştirak edənədək. Ramazan bayramı münasibətilə
təşkil edilən şənliyin musiqili qonaqları dəyərli müğənnilər
Elşad Qarayev və Sevda Eyvazova idi. Müğənnilər sevilən
mahnıları ifa etməyə başlayan kimi mərkəzdə peşə
bacarıqlarına yiyələnən fiziki məhdudiyyətli insanlar bir-
birilərinə qoşularaq rəqs etməyə başladılar. Qayğısız və rahat
şəkildə. Hərə bacardığı şəkildə rəqs edirdi. Heç kimdən
utanmadan, çəkinmədən. Çunki ətrafdakı insanların 90 faizi
əlilliyi olan insanlar olduğu üçün heç kim rəqs edənləri
kinayəli nəzərlə, qəribə baxışla müşayət etmirdi. Ilk iki

mahnıda kənarda dayanıb, rəqs edənləri seyr etməklə və əl
çalmaqla kifayətləndim. Sonra isə... Sonra isə sanki bütün
qəlbim riqqətə gəldi. Güclü bir rəqs ehtirası yarandı içimdə.
Səmimiyyətin, hörmətin və dostluğun bütünləşdiyi belə bir
şəraitdə necə rəqs etməyəsən axı ? Üçüncü mahnıda çox
düşünmədən rəqs edənlərə qoşuldum. Bütünlüklə özümü
unudub, musiqinin bir parçası olmuşdum. Özümü ahəngin
ixtiyarına buraxmış, ritmin ağuşuna atmışdım. Dayanmadan
yarım saatadək oynadım. Tək əllərim, bədənim deyil, bütün
ruhum oynayır, ətrafdakı insanlarla rəqs edirdi. Bu neçə
illərdir arzusunda olduğum, lakin komleks səbəbilə yaşaya
bilmədiyim bir an idi. Mən dayanmadan rəqs edirdim. Əl-
qolumu havada yelləyir, arabamı sağa-sola döndərirdim.
Bütünlüklə tərin içində idim. Sevincimdən bütün dünyanı
qucaqlamaq istəyirdim. 36 ildə ilk dəfə rəqs etməyin mühdiş
məmnunluğu içində idim. Hədsiz xoşbəxt hiss edirdim özümü.
Çünki bu uzun illər ürəyimdə gəzdirdiyim arzularımın rəqsi idi.

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5