Rəhim Əliyev. Xalaqızılar (novella)
27-09-2024
27-09-2024
10-08-2024
27-07-2024
Nərmin Kamal
Y e n i ş e i r l ə r
ALAQ OTU
Alaq otuna nə oldu,
gül açdı birdən-birə
bu gecə nə oldu ki,
yoxdu dünən gecə?!
Gül açdı. Mən də onunla eyni evdə,
Eyni pəncərədən baxdım illərlə,
Su içdim, su içdim, su içdim,
Mənə niyə olmadı ona olan?!
DUMAN
Keçmişə yol aldım, gördüm duman,
buludlar yerə enir,
çaşıb yerə enirdi buludlar
Burda bir ağac vardı, yəqin budur – deyib
durdum ağacla yanbayan
Beşmi dəqiqə keçdi, onmu,
bir kişi tərpəndi ağac sandığım yandan,
üç addım atdı, dumanda batdı.
Bir kişi keçirdi bu vaxt,
gördü havada asılmış iki par-par sırğa
ağacdan alma dərən tək dərdi sırğalarımı
Saqqalı vardı, üzü yox,
kimdi, kimlərdəndi,
bilmədim.
Sən də gəldin,
göz-gözü görmürdü, bilmədin,
vurub keçdin üstümdən,
tələsirdin, “bağışla” da demədin.
Tələsdim mən də, yürüdüm maşın dolu yola
“Bu yolda keçid vardı, yəqin hələ də var,” – dedim,
Bilmədim, bilmədim.
QOCALIQ
Anamın canına oğru evə girən kimi girdi qocalıq,
Asta-asta, yoxlaya-yoxlaya.
Əvvəl sayğaca baxdı, sonra qapıya daş atdı,
Gördü bilmədik. Baxdı budamır ağaclarını,
Baxdı silmir pəncərəsini.
Bir axşam döydü, bir səhər zəngi basdı,
Gördü yox, eşitmir.
Əvvəl bir ayağın qoydu içəri,
Anam görmədi,
Asta-asta, yoxlaya-yoxlaya girdi bədəninə qocalıq.
Girmədi çırağı yanan, qəhqəhəli evlərə,
Hər gün hər nöqtəsi yoxlanan evlərə
Qorxdu zərrəbinlə dövrə vuran mühafizədən
Orda da gözü vardı, amma bizə gəldi hələ ki,
gəldi, getdi,
gəldi, getdi
Uşaq deyil, səs salmadı, kürəyinə şələyib
hamısın birdən aparmadı. Az-az işıq, su, ət apardı,
Daşıdı, daşıdı, daşıdı, daşıdı
Əl izləri qaldı hər gəlişindən
Xəfif oldu, görmədik,
sakit oldu, bilmədik.
Gördük onda ki, çoxalıb izlər
Nə polis tapar apardıqların, nə həkim
O onları çoxdan aparıb, satıb, sovurub.
Sandıq bu il gəlib, sandıq təzə gəlib qocalıq
Halbuki o çoxdan gəlirdi
Lap çoxdan.
İKİ NƏNƏ
Nənəm qollarını darvaza kimi açıb qucardı bizi,
döşləri - həyətdəki qaranlıq quyunun
üstündə sallanan iki köhnə vedrə kimi,
fərqlənməzdi yay geyimiylə qış geyimi, -
yayda qat-qat, qışda qat-qat, yayda güllü, qışda güllü
on uşaq gizlənərdi ətəklər arasında
heç birinin yerini deməzdi bir-birinə
Mən qocalanda olmayacaq elə,
boz şalvarlı sısqa bir qarı olacam
nəvələr deyəcək: “ana,
darıxırıq, evə havaxt gedəcəyik?”
ÖLÜM
Anası öləndən sonra anam bir kitab aldı:
“Ölümdən SONRA həyat varmı?”
Gecələr onu oxuyardı,
Səmaya baxıb ovunardı
Böyüdüm bir kitab yazdım mən də:
“Ölümdən ƏVVƏL həyat varmı?”
Oxudu onu da. Anam da, adamlar da.
Nə səmaya baxdılar, nə də ovundular
HƏDİYYƏ
Özündən demək olmasın,
Həmişə hədiyyəli olmuşam sevgililərimə qarşı
Adgünlərində sevdiyim ətirdən almışam onlara,
Yeni ildə onların sevdiyindən.
Siqaret çəkənlərinə siqaret, siqar çəkənlərinə siqar almışam,
şokolad almışam valentin günlərində
Elə olub gözləməmişəm bayram olsun, seyran olsun,
ölkədən çıxıb qayıtdımmı,
əlimdə köynək olub dəniz rəngində,
konyak olub, kitab olub.
Baxmamışam nə deyər anaları, bacıları,
Baxmamışam nə fikirləşərlər haqqımda, -
Mən elə sevgili olmuşam.
İndi ev qadınıyam, heç yana çıxmıram,
Daha sevgidən, sevgilərdən ötrü yanmıram,
Amma hərdən, beyindi, düşünür öz adətiylə
İndi bu an bu dəqiqə
Sevgiliyə nə verərdim hədiyyə?
Bir şüşə mürəbbə
Alça tutması,
Ev kompotu
Portağal
Qarabağa hərə bir şey göndərəndə
anam göndərdi bir yeşik portağal,
şirin-şirin, sulu-sulu, iri-iri
portağallarla dolu bir yeşik.
Əsgərlər portağal soydular o gün,
portağal sıçradı topa,
tüfəngə, müharibəyə
yetmiş doqquzda necə olmuşdusa, elə.
mənim anam olmazdan qabaq da
bir yeşik portağal yollamışdı Rusiyaya
mənim atam olmazdan qabaq
rus əsgərlər arasında farağat durmuş atama
Əsgər əlləri portağal soymuşdu o gün
portağal sıçramışdı Komidə də tüfəngə
narıncı fəvvarə vurmuşdu orağa, çəkicə
çünki portağal onda da – portağaldı!
baxanda o portağala bilinmirdi hələ yoxam
baxanda o əsgərə bilinmirdi atam olacaq
baxanda heç deməzdin
Qarabağa da portağal göndərəcək o qadın.
Y e n i ş e i r l ə r
<">