Bu onun hekayəsidir

hekayə

         Mən o qədər də mühüm deyiləm. Kiməm, nəçiyəm, arzum, xəyallarım - hamısını boş ver. Bu onun hekayəsidir. Bəziləri hekayələrini axan sulara danışar, bəziləri yalnız otaqlarına çəkilərək insanlardan gizlər özlərini, bəziləri isə vərəqlərə  tökər içini. Nənəm yuxumu qarışdıranda, yaxud pis bir hadisədən bəhs edəndə  deyərdi ki, get suya danış, qızım. Həmişə bunun mənasını düşünərdim. Niyə məhz su? Hava yox, torpaq yox, məhz su. Bəlkə də ona görədir ki, axıb adamın dərdlərini də aparır özü ilə birlikdə. Təmizlənmədir su - paklaşdırır insanı.  Ən son içimin kədərdən necə yandığını hiss etmişdim. O gün xoşbəxtlikdən dəniz kənarında idik. Ən yaxşı bacardığım şeyi etdim, yəni ağladım. Daha sonra sahildə əyləşib dərdimi dalğalara danışdım, get-gedə içimə hardansa bir sərinlik çökdü. Əgər müdriklərin sözünə inansaq, demək su yanğı ilə gələn kədərli hekayələri söndürmək gücünə malikdir.

Şəhərlər kiçik ola bilər, amma içərisində baş verən hadisələr haqqında eynisini demək mümkün olmur bəzən. Bakı... Ona küləklər şəhəri, odlar yurdu deməyə adət etmişik. Daima hündür binalarını, Xəzərini, fəvvarələrini, parklarını öymüş, haqqında təriflər yağdırmışıq.  İndi isə Bakıya ailə-məişət, insan problemləri tərəfindən baxaq. Şablonluqdan uzaqlaşaq. Hündür hasarları sökülən Bakının, hər gün ümidləri yıxılan sakinlərindən danışaq. Çılpaq Bakının bədənindəki çapıqlardan, yaralardan, əziklərdən danışaq. İdeal şəhər fenomenini dağıdaq bir neçə dəqiqəlik.

Bakı bir insanın itə biləcəyi qədər böyük şəhər deyil. Amma gözləriniz önünə gətirin bir anlıq. Neçəniz ayrılarkən təsadüfən qarşılaşacağınıza ümid bəslədiyiniz insanları təkrar görə bildiniz? Mən də sənin etdiyin mağazadan edirəm həftəlik bazarlığımı, eyni vaxtda işdən çıxıb, eyni işıqforlar altında dayanıb, eyni keçiddən istifadə edib və bəlkə də eyni dayanacaqda marşrut gözləyirik. Amma rastlaşmırıq. Sanki şəhər ayrılan insanları bu yolla cəzalandırır, onları bir daha rastlaşdırmır. Bəzən isə lazımsız vaxtda üz–üzə gətirir. Əlində uşağını tutarkən, dartınan qızın üçün şar almaq məqsədilə yaxınlaşdığın o adam illərlə rastlaşmaq istədiyin adam ola bilər. Amma bu gecikmiş rastlantıların heç bir faydası olmaz hər iki tərəf üçün.

Bir tədris müəssisəsində işə qəbul olunmuşdum. Kənardan  sakit, öz təbirlərində adam təsirləri bağışlayırdılar. Amma tanıdıqca haqqlarında eyni sözü deyə bilmədim. Sevdiklərim olduğu kimi, “aman Allah, rastlaşsam yolumu dəyişərəm” deyə düşündüklərim də oldu aralarından.  Müsahibim uzun zaman idi gərgin görünən iş yoldaşlarımdan biridir. Bəzən iş çıxışı yaxın kafelərin birində oturub çay içib siyasətdən, ədəbiyyatdan, indiki gənclikdən, sovet dövrünün üstünlüklərindən danışardıq.  Amma haqqla desək, daha çox o danışardı. Yaş fərqimizə baxanda sovet dövrünü demək olar ki, görməmişəm. Hər zaman haqqında eşitmişəm. Mən isə daha çox son zamanlarda oxuduğum ədəbiyyatlardan söhbət açıb, ağız dolusu ordan oxuduğum qəribə hadisələrdən söhbət açardım. Hətta elə olurdu ki, oxuduğum bir tonluq kitabı nağıllayırdım ona. Sevirdi oxuduğum kitablar haqqında şəxsi mülahizələrimi. Ən çox sevdiyim xüsusiyyəti isə dinləmə mədəniyyətinin olması, səbrli davranışları idi. Ən axmaq söhbətlərimə belə gözünü qırpmadan heyran-heyran qulaq asardı. Tez - tez mənə “bəlkə özün də nəsə yazasan, vallah səndən gələcəkdə alim qurusu çıxa bilməsə də yazıçı çıxa bilər” deyirdi. Mən də hər dəfəsində daha çox çalışmalıyam filan kimi mənasız bir-iki cümlə qurub başımdan edərdim onu. Bəlkə də qəribə gələcək, amma məni məşhurluq o qədər də maraqlandırmır. Böyük-böyük adamların əlini tutmaq kimi istəklərim olmayıb, ümumiyyətlə çoxunun mübtəla olduğu məşhur olmaq arzusundan bacardığım qədər yan qaçmışam. Diqqət mərkəzində olmaqdan çəkinmişəm. Özümü fərqləndirmək, seçilmək kimi haqqım yoxdur. Hər kəs kimi olmalıyam, ən azından belə olmağa çalışıram.

Bir gün ona təsiri altında uzun müddət qaldığım bir kitabı anlatdım. “Xəz paltolu madonna”nı. Həqiqətən də insan duyğularını incəliklə qələmə almağa bacarmışdı yazıçı. İndi əslində “qələmə almaq” sözü dəbdə deyil. Çünki müasir yazıçılar yazılarını daha çox kompüter vasitəsilə həyata keçirirlər. Bilmirəm, “Xəz paltolu madonna”sını Sabahaddin Ali hansı şəraitdə yazmışdı. Hər necə idisə, gözəl idi. Özünə qapanıq, utancaq bir gəncin qısa zamanda yaşadığı məhəbbət hekayəsi büsbütün həyatına və qalan ömrünə təsir etmişdi. Sevinc, darıxmaq, xoş anlar, itkilər, boşa keçən zaman, vicdan narahatlığı, peşmanlıq - nə desən var o yazılarda. Bunu iş yoldaşıma da fasilədə anlatdım. Xüsusən də on beş, on altı il bir qızı olduğundan xəbərsiz yaşayan atadan və o qızını yad adamlar arasında görüb heç bir duyğu keçirməməsindən. İnsan necə qızını tanımaz, necə varlığından xəbəri olmaz. İş yoldaşımın reaksiyası da məni təəccübləndirmişdi, bu hadisəni mənim qədər şişirtməyərək  “guya real həyatda azdırmı belə hadisələr, Arzu. Bakı dəyişib, insanlar dəfn olunarkən təkcə cəsədləri torpağa verilmir, eyni zamanda sirrləri də onlarla birgə dəfn olunur” demişdi. Bu fantastika deyildi, mən də bilirəm. Toplum içərisində öz qızını və doğma atasını tanımayan qızcığaz. Burunları, saçları bir-birinin eynisi olan iki yad adam.

İş yoldaşımın bu gün ilk dəfə üzünə nəzər saldım. Solğun, qəmgin görünürdü. Hərdən mənə elə gəlirdi ki, o burdadır, amma həm də deyil. Fiziki və ruh olaraq fərqli yerlərdədir. Adətən o evdəki problemlərini işə daşımazdı. Nəsə ciddi bir səbəb olmalı idi.

–       Haqqında danışdığın o kitabı oxumaq istərdim. Görəsən kitablar təkcə yazıçının təxəyyülüdür yoxsa yaşanmış hadisələr əsasındadır?

–       Fərqlidir. Bəziləri sırf yazıçı təxəyyülünün məhsulu, bəziləri isə tamamən həyatdan götürülüb.

–       Bəs bayaq haqqında danışdığın kitab?

–       Bunu bilmirəm.

–       Həmişə istəmişəm hansısa bir kitabın baş qəhrəmanı olum. Sən bilirsən uşaq vaxtı aktrisa olmaq istəmişəm? Amma babam qoymayıb. Milli mental dəyərlər daima arzularımızın üstünü basdırmamıza səbəb olub...

–       Əminəm, mənim həyatımdan yazsalar, kitab bir-iki səhifədən ibarət olar. İşdi, yazıçı təxəyyülünü işə salsa belə o kitabı ortasına qədər oxuyub bir kənara tullayarlar.  Çox mənasız həyatım var.  Bir günümü müşahidə edən digər bütün günlərimi əziyyət çəkmədən təxmin edə bilər.

Gülüşdük.

İş çıxışı bilirdim ki, adətimiz üzrə yenə yaxınlıqdakı şirniyyatçıya türk paxlavası yeməyə gedəcəyik. Qarşımızda çayımız, şirniyyatımız və həyat barəsindəki mülahizələrimiz var. Gərgin iş rejimindən sonra çayın ayrıca ləzzəti olur. Bunu işdəki stressini çayla çıxaranlar əla bilir. İş yoldaşım sözlü adamlar kimi ağzını açıb nəsə demək istəyir sonra da nədənsə bundan vaz keçirdi. Ürəklənib nəsə danışmaq istədiyi bəlli idi. Ona təkan vermək o qədər də çətin olmadı. Danışmağın susmaqdan bəzən daha faydalı ola biləcəyinə inandırdım onu.

-          Aramızda yaş fərqi çox olsa da biz yaxşı həmsöhbət ola bildik. Birgə çalışırıq bir ilə yaxındır, amma mən demək olar sənə özüm haqqında heç nə deməmişəm. Mən ümumiyyətlə bu haqda heç kəsə heç nə deməmişəm.

Maraq bürüdü məni. Amma sözünü kəsmədim.

- Səninlə öz sirrimi bölüşmək istəyirəm, artıq dayana bilmirəm, bunu kiməsə danışmalıyam.

Ovuclarını sıxmışdı. Adətən insanlar nəsə gizlədəndə belə edirlər. Ovuclarını açmırlar sirrləri kimi. Daha sonra yumşaldı.

- Sən heç bilirsən insanlar bir-birilərinə niyə yalan danışırlar? Çünki hamı yaxşı görünmək istəyir. Həqiqəti söyləmək böyük riskli qumar kimi bir şeydir. Onu söylədikdən sonra ömürlük tərk oluna da bilərsən, əfv də ala bilərsən. Amma nədənsə daha çox birinci versiya olur. Görürsən həyat necə çətindir. Öncə insanlara hesabat verməlisən, ölüb getdikdən sonra isə Allaha. Hətta ateistlər də bu məsuliyyəti, məcburiyyəti özlərində hiss edirlər. Onlar da nə vaxtsa, hansısa bəndəyə hesabat vermək məcburiyyətində qalırlar. Çünki vicdan bir növ içimizdəki Allahdır. O ordadır, sən ondan qaça bilməzsən. Özündən qaçan adam əvvəl–axır özü ilə toqquşar.  Mən vicdan əzabını çəkən biri kimi deyirəm bunu sənə. O vicdan ki, daima danışdı. Səs-küyə qarışsam da, ailə-məişət problemləri içərisində özümü itirsəm də vicdanım heç susmadı.

Onu daha öncə heç belə görməmişdim.  Çox ciddi idi, bu ciddiyyət məni qorxudurdu. Amma sözünü də kəsə bilməzdim. Böyük idi və ona sonsuz hörmətim vardı. Açıqcası vicdan barəsindəki söhbətləri də cəlb etmişdi məni. Öz vicdanımın yerini düşündüm. Görəsən o bədənin hansı hissəsində yerləşir... Və insanları niyə bu qədər narahat edir, başqa işi–gücü yoxdur?

–       Sən heç sevmisən? Mən sənin bəyəndiyin hansısa aktyorlardan yox, gerçək sevgidən danışıram.

–       Yox, mən sevməyi bacarmıram. Quru adamam. Elə bil sevmək üçün yararsızam. – deyə mızıldandım.

–       Əslində düz edirsən bəlkə də. Düzdür, sevmək ən ali duyğudur , amma eyni zamanda da insanı köləsinə çevirib, yerlə süründürən duyğudur. Bəziləri sevir fərqində olmur, bəziləri xoşlamağın adını sevgi qoyur, bəziləri də əli çatmadığı insanı ilahiləşdirir. Amma mən 17 yaşımda gerçəkdən sevdim. Sən dediklərimə haqq qazandırmaya da bilərsən. Bu sevgi idi, yerdən göyə qədər əminəm ki, sevgi idi.

Dodaqlarını sıxdı. Üst dodağı bant formasında, iki balaca yanaşı təpəciyi xatırladırdı. Alt dodağı nisbətən qabarıq formada idi. Acıqlı, ya da nəsə gərgin olanda dodaqlarını gəmirərdi. Bu hərəkətinə adət etmişdim.

- Məhəbbət hər zaman yenidir. Məchulluq və sirrlərlə doludur. - O, bayaqkı gərginlikdən qurtulub, böyük şövqlə sözlərinə davam etdi. - Məhəbbət bizi göyün yeddinci  qatına qaldıra bilər, cəhənnəmin alov dilimlərinə ata bilər, hətta öldürə də bilər, amma heç vaxt eyni saxlamaz. Məhəbbətə tutulmuş adam daha əvvəlki adam olmaz. Ondan imtina etmək də olmaz. Sevgidən imtina etmiş adam çoxlu bar vermiş, yetişmiş ağaca baxa-baxa qalan adamdır. O meyvələr isə sonunda yerə tökülüb xarab olar. Məhəbbət yetişmiş meyvədir, çürümədən onu dadmaq lazımdır. Toxluq edənədək yemək lazımdır hətta. Sən sevməmisən, Arzu. Heç vaxt sevməmisən. Çox şey itirmisən bununla, özünü məhrum buraxmısan, ac buraxmısan sevgiyə. Amma harda olursansa ol, daima məhəbbəti axtar, onun gəlməsini gözləmə. O gəlməyə də bilər, bu axtarış günlərini, həftələrini, aylarını, hətta illərini ala bilər. Amma məhəbbət axtarışına çıxan adam gec-tez onu tapır. Sevgiyə gec qalınmır. Sadəcə ona gedən yolda səbirsizlik edib başqa birinə ürəyini verənlər sonra peşman olur. Sən peşman olma. O hissləri dadmadan özünü kimsəyə təslim etmə. Bəlkə də mən böyük səhv etdim, hətta bu dialoqumuzdan sonra sən bir daha məni görməmək də istəyə bilərsən. Mən risk edirəm. Sən çox dəyərlisən. Amma mən yenə də iyirmi bir il öncə etdiyim kimi risk edirəm. Bu şərtlə məni sonadək dinlə və lütfən çıxıb getmə.

Mən başımla razı olduğumu bildirdim. Ümumiyyətlə belə məqamlarda az danışmağa üstünlük verirəm.

- Universitetin 1-ci kursunda oxuyurdum. O yaşda əksər qızların ağ atlı şahzadə ilə bağlı axmaq xəyalları olur. Daha sonra reallığı dadanda anlayırlar ki, ağ atlı şahzadələr yatmazdan öncə onları yuxuya vermək üçün uydurulmuş nağıldır. Bəziləri böyüsə də o nağıla inanıb yuxuya gedib, səhərini ona nə qədər yad olduğunu anladığı üzü çopurlu tələbə yoldaşı ilə açır. Ona baxanda başa düşür ki, o şahzadə filan deyil, adicə bir oğlandır. Həmin gecədə xəyallarını dəfn edib, nağıllara inanmayan, qırmızı papağını yolda itirən qadına çevrilir. Eynilə mən də o cür idim, çəhrayı xəyallarım, bitib–tükənməyən arzularım var idi. Bəyəndiyim məkanları, sevdiyim geyimləri belə o adam üçün qoruyub saxlayardım. O, nə istədiyini bilməyən, maddiyyat axtarışlarına çıxmış, gözü uzaqlarda olan on doqquz yaşlı bir gənc idi. Mənə isə real və sonu nikahla bitən daimi sevgi gərəkirdi. Gözəl və hələ heç kəsin toxunmağa cəsarət edə bilmədiyi, qoruduğum bakirə bədənim, tərtəmiz ruhum, məhəbbətlə çırpınan qəlbim ağ atlı şahzadəsini gözləyirdi. Və nəhayət o gəlmişdi. O şahzadə gənc qızın qəlbini oğurlamaq üçün  fədakarlıqlar etməli idi... Amma təbii ki, o cür olmadı. Nə məndən razılıq almaq üçün dəridən qabıqdan çıxdı, nə də ki mən “hə” cavabını gecikdirdim. Dörd gün sonra onun avtomobilinə əyləşib şəhərkənarına getdik. Əslində necə böyük riskə getdiyimin fərqində idim. Amma o an elə lazım idi. Peşman deyiləm, düzdür bu günkü ağlım olsaydı elə etməzdim. Hər nə isə gözəl və unudulmaz gün yaşadıq. İnsanların niyə evlənmək istədiyini yalnız indi başa düşürdüm. Mən günü-gündən ona öyrəşir, ondan qopmaq istəmirdim. İnsan birindən ayrı qala bilmədiyini anladığı zaman evlənməlidir, daha evlənmək lazımdır deyə yox. Mən artıq onsuz ola bilmirdim. Nə mühazirələrə fikrimi verə bilirdim, nə evdəki tövsiyyələri eşidirdim. Onu düşünərək yuxuya gedib, səhərləri oyananda isə yaşamaqdan öncə ilk ağlıma o gəlirdi. Amma bəlli ki, mənim qədər dalmamışdı sevgiyə. Bəzən işlərinin çoxluğundan görüşə bilməzdik. Mən bütünlüklə özümü ona təslim etdim. Adi günəşli günlərdən biri idi. Dərs tez bitmişdi. Düşündüyüm kimi fövqəladə bir şey olmadı. Onun yaşadığı darısqal, amma eyni zamanda səliqəli birotaqlı mənzilə getdik. Həmin gün onunla qaldım. Heç nə vecimə deyildi. Başqaları üçün dünya öz oxu ətrafında dövr edə bilərdi, mənə görə isə dünya onun ətrafında dövr edirdi təkcə. Səhəri qadın kimi açdım... Bu heyrətamiz hiss idi. Bir az qorxu, bir az narahatlıq vardı, amma eyni zamanda da xoşbəxt idim. Hərçənd bu günümü bu cür təsəvvür etməmişdim, bütün qızlar kimi ağ gəlinlik kimi xəyallarım olmasa da hardasa bu cür oğurluq edərcəsinə sevişmək istəməmişdim. Sevgimin adiləşməsindən və ailəmin reaksiyasından çəkinirdim. Bakı kiçik şəhərdir, insanlar bundan xəbər tutsalar yandıq o zaman. Amma nə olursa olsun, əsl məhəbbət bütün bu hisslərdən yüksəkdir. Bilirdim ki, ölmək yaxşıdır, nəinki heç sevməmək! Sevmədiyi biri ilə evlənib onunla yatağını paylaşan qadından daha günahsız idim mən o gün. Könüllü olaraq sevdiyim birinə aid olmuşdum. Onun qollarına güvəndiyim, sevdiyim üçün özümü təslim etmişdim. Hansısa nikah kağızına, bahalı evinə, enli kürəklərinə görə deyil. Bu düz bir il davam etdi. Mən ondan öncə mövcüd deyildim. Sevgi ilə yenidən doğulmuşdum sanki. Ailəm məni yaxşı tanıdıqları biri ilə nişanladı. Nişanlım sakit, öz təbirində bir adam idi. İşə gedib işdən gələr, vaxtı vaxtında zəng edib, nəyə ehtiyacın var deyə soruşardı. Yaşadığım və yaşamaqda olduğum məhəbbət hekayəmi dəfələrlə ona danışmaq istədim, amma olacaqlardan ehtiyat etdim. Nişanlım mələk kimi günahsız, məsum, təmiz bir insan idi. Hər dəfə tərtəmiz gözlərində öz əksimi görəndə yerə girirdim utancımdan. Sevgilim isə mənə nişanlımla xoşbəxt olmamı, evlənməmi tövsiyyə edirdi. Uzun zamandan bəri insanların sevgilimdə gördüyü, amma mənim görə bilmədiyim xudpəsəndliyi gördüm o gün. “Biz bir yerdə ola bilmərik, aramızda olan şeylər gözəl idi, amma bundan artığını sənə vəd etməmişdim.” Haqlı idi də, o mənə nigah vəd etməmişdi. Ümumiyyətlə heç nə vəd etməmişdi. Bizim münasibətimiz öz axarı ilə davam etmişdi. Plansız şəkildə. Və o indi gedirdi. Məni başqasına buraxıb gedirdi. Kişilərin həmişə getmək üçün bir bəhanəsi olur... Ayrılmaqdan başqa çarəm qalmamışdı. Vəziyyəti anama danışanda və nişanlımla evlənə bilməyəcəyimi deyəndə yazıq anam az qala havalanmışdı. Uşaq məsələsini isə deməmişdim. Qorxmuşdum. Həm onunla nə edəcəyimi heç özüm də bilmirdim, cəmi on səkkiz yaşım vardı o zaman, özüm  uşaq idim. Analıq hissini belə dərk etmirdim. Cəfər Cabbarlının Gülnazını xatırladım. Yazıq qız bir çobanın qurbanı olmuşdu və ər evindən də necə biabırcasına qovulmuşdu. Eyni aqibəti yaşamaq istəmirdim. Uşaqdan da keçə bilmirdim. Gün keçdikcə ona daha çox bağlandığımı hiss edirdim. Bətnimdə qəribə bir canlanma, yeni bir həyat işartıları vardı. Evləndim... Sadəlövh nişanlımı aldatdım, uşağın ondan olduğunu düşünüb ona əsl atalıq etdi. Mən isə hər gün onun təmiz gözlərində nə qədər iyrəncləşdiyimin acizanə şahidi oldum. Əzab çəkdim. Heç vaxt ərimi sevə bilmədim, amma onda olan atalıq hissini sevdim. Qızım gerçək atasını heç tanımadı. Və yəqin ki, heç vaxt da tanımayacaq. Mən o duyğuları keçirdiyim üçün peşman deyiləm, amma həyat yoldaşıma etdiklərim üçün vicdan narahatlığı və kabuslarla keçir gecələrim, yuxularım... Bir kərə olsun belə mənimlə kobud rəftar etsə, alçaqlıq etsə, içib evi dağıtsa, qızımı döysə bəlkə bu qədər ağrımaz vicdanım. Müvəqqəti olsa da susar. Belə şahzadə kimi davrandıqca özüm öz gözümdən düşürəm. Bu qədər yaxşılığa layiq deyiləm. Sevginin mənə bunları yaşadacağını heç ağlıma gətirməmişdim. Mən qızımla yenidən itirdiyim xoşbəxtliyi tapdım. Həyat elə qəribə şeydir ki. Çox az adam tapılar ki, ilk məhəbbəti ilə evlənib. Məhəbbət eqoist insanların əlinə düşdükdə heyvani hisslərə qədər də alçala bilir. Sevişməklə cütləşməyi ayıra bilməyən adam gərək sevgi okeanında üzməsin. Sevmək özü bir mədəniyyətdir. O məndən çox şey aldı, çox şey də verdi. Günahsız insanların canı yandı, qurbanlarım oldu. Yalanlar danışdım. Gözlərimi qapayıb xəyalımda həyat yoldaşıma xəyanət etdim dəfələrlə. Həyat yoldaşımla yaxşı olduğumuz zamanlarda isə arxada qoyduğum uğursuz sevgimə xəyanət etdiyimi düşündüm. Bütün gəncliyim bu çarpışma içərisində keçdi... Bu danışıqlardan sonra məni vicdansız, dünyanın ən pis insanı hesab edə bilərsən. Onsuz da insanlar şirin yalanları daha çox sevirlər. Həqiqət zəhrimar bir şeydir. Mən günahkaram. Kim istəyir mühakimə etsin məni, Allah da sonda haqqımda hökm çıxarıb, işgəncə kəssin mənə.

Nə deyəcəyimi bilmirdim qarşımdakı qadına. O danışdıqca yaşadıqları gözüm önündə canlanırdı, onu heç cür gənc və çılğıncasına sevgi yaşayan biri kimi təsəvvür edə bilmirdim. Onu mühakimə edə bilməzdim, kiməmki mən? Nə haqla onu mühakimə edərdim? Ümumiyyətlə kim bizə haqq verir insanları əməllərinə görə mühakimə edək. Heç nə demədim. Amma üzülmədim desəm də yalan olar. Həyatın bizə nə gətirəcəyi bəlli olmaz. Bu gün başqasının dilindən eşitdiyin hekayənin sabah baş qəhrəmanı ola bilərsən. İndi başa düşürdüm kömür gözlərinin içərisindəki dərin, qaranlıq kədərin səbəbini. Hekayəsini bilmədiyim qadının müəmmalarla dolu susqunluğunu yalnız indi başa düşürdüm, özü də bütün çılpaqlığı ilə. Hekayəsini bildiyim biri ilə necə davam edəcək sonrakı münasibətim, heç bir fikrim yox idi. Amma ona verdiyim sözü tutdum, danışdıqlarını yazdım. Və yaşadıqlarına görə ondan əsla uzaqlaşmadım. Bununla fəxr etmirəm. Başqa cür də edə bilməzdim. Onu heç nədə ittiham edə bilməzdim. Hər kəs özü üçün haqlıdır. Danışdıqca ağlayırmış, mən yalnız bunu indi hiss etdim. Göz yaşları qurumuş olsa da, göz karandaşı gözlərinin altına yayılmışdı... Özünə əl gəzdirdi. Daha sonra sağollaşdıq. Yenidən bir də heç vaxt o mövzuya qayıtmadıq. Sanki o gün orda elə bir dialoq keçməmişdi aramızdan. O getdi. Uzun müddət fikirə daldım. Yenidən evinə gedib, eyni ritualları təkrar edəcək o qadın. Qızının saçlarını oxşayacaq, həyat yoldaşının soyumuş çayını dəyişəcək. Bəlkə də ürəyini boşaltdığı, sirrini danışdığı üçün özündə bir yüngüllük də hiss edəcək. Amma özü demiş kiçik şəhərdə hər kəsin bir sirri var, çoxusu o sirrlə birgə dəfn olunur. İndi isə sirrinin bir şəriki də vardı. O da mən idim. Son istəyini də həyata keçirmişdim, ondan yazmışdım... Uşaqlıqda arzusunda olduğu baş rolu ona vermişdim. Bu onun hekayəsi idi. Güclü bir yazara da həvalə edə bilərdi, amma mənim yazmamı istədi. Bəlkə də mənə stimul vermək, həvəsləndirib gələcəkdə daha dolğun hekayələr yazmam üçün etdi bunu...

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5