Tualet hüququ Köşə yazıları

  • Əli Əkbər
  • 01-05-2014 12:16
  • 1785 baxış

Əli Əkbər
 
Tualet Hüququ
 
Vətən sevgisi falan-filan - özümüzü aldatmayaq. Vətən deməklə qarın doymur deyən milyonlarla adam Rusiyada oturub. İtin zülmü ilə üç-beş qəpik qazanırlar, onu da vətən deyə-deyə Bakıdan çağırdıqları manısların başına səpələyirlər. Manıslar vətəndə də, Rusiyada da toy tuturlar. Bu söhbətlərdən uduşlu çıxan bircə onlardır. Vətən-millət təranələri bir hakimiyyətə, bir də manıslara yaxşı qazandırır.  
 
Nə bir müsəlman kimi, nə də insan kimi özünüzə qıymadığınızı, layiq bilmədiyinizi başqasına niyə qıyırsınız? Özünüz üçün arzulamadığınız həyatı, başqasına niyə arzulayırsınız? Erməni indi gəlib burada, Azərbaycanın tərkibində necə yaşasın? Necə güvənsin bu adamlara? Əkrəm Əylisinin fantaziyası olan roman daha təhlükəlidir, yoxsa polis rəisinin “Onun kimi erməniyə bu da azdır” deməyi ermənilərin əlinə, bunların sözü olmasın, “dəstəvuz” verir? 
 
O nə orgiya idi qurulmuşdu Leyla Yunusun həyətində? Yəni tualetə getmək belə çətin şey olub Azərbaycanda? Tualet ehtiyacı insanın təməl haqq və hürriyyətlərindən biridir. Bunun bir üsulunu tapıb, tualet mövzusunu səhərin sübhündə məhəlləyə və ölkəyə yaymamaq olmazdı? Hətta dünyaya. Sonra da qayıdıb demək ki, “əcəb edirik, erməniyə bu da azdır”, yəqin çox patriotik çıxışdır  bunların aləmində. İki metr boyunda, fəyyum portretindən çıxmış sifəti olan rəis qayıdır ki, “O qadın deyil, ermənidi, ona unitazı haram etmək lazımdır”. Buna baxan xalis erməni deməzmi, “bunlar erməni olmaya-olmaya altmış yaşlı qadının tualetə getməyinə problem yaradırlarsa, bizi ümumiyyətlə, qoymazlar işimizi görək. Qalar həftələrnən içimizdə, qana zəhərlənmə verər, qırarlar hamımızı. Bunlar manyakdır, təzə işgəncə üsulu tapıblar”? 
 
Soyuq müharibə rüzgarları əsir gözəlim məmləkətdə. Heroin, marixuana, arvada sataşmaq, “molotov kotleti” qurtardı, indi şpion epoxası başlayır. Ermənistana gedib-gələnlərin hamısının narahatlıq keçirməsi təbiidir, çünki sayları xeyli çoxdur. Hamısı da üzdə olan adamlardır. Yəni gör nə qədər adama qarşı kompromat var, lazım gələrsə işə düşəcək. Bu mesajı belə qavramalıyıq.
 
Mən Ermənistanda üç dəfə olmuşam. Tanıdığımız onca insan orada olub. Bir söz deyim, çox sadə həqiqətdir, amma “tupoy”lar üçün banallıqları təkrarlayıb bayağı görünməkdən qorxmaq lazım deyil – Ermənistana işləmək üçün, Ermənistana səfər etməyə ehtiyac yoxdur. Məqsədi Ermənistana işləmək olan adam, Ermənistana gedib diqqət cəlb etməz. Orda “verbovka” ehtimalı isə heç yoxdur, çünki maksimal korrektlik, məsafə və diplomatik qaydalar gözlənilir. Yəni belə bir səhnəni canlandıra bilmərik: Erməni kəşfiyyatçı hansısa formada səninlə təkbətək oturub sənə əməkdaşlıq təklif edir, sən də “hə” deyib, tutaq ki, hansısa hərbi hissənin yerini, ya da Bakı apteklərində tetrasiklinin qiymətini ona satırsan. Belə şey olmur.  
 
Qardaşım, Google Maps-ı açın, Azərbaycanın üstünə gətirin, başlayın bir-bir Prezidentin Bakı və Abşerondakı bütün iqamətgahlarına, istənilən həyətin içinə, kazarmalara, “strateji” deyə təsnifləndirilən obyektlərə baxmağa. Nəzərinizə çatdırım ki, Google Maps Ermənistanda da açılır. “Dövlət sirri” təşkil edən (pis-pis işlərinizdən başqa nə sirriniz ola bilər?) məlumatlar isə bizim kimi adamlarda zatən yoxdur. Hardan olsun? 
 
Məsəlçün Rauf Mirqədirovda nə sirr ola bilərdi? Rəhmətlik İbrahim Bayandurlunun yas məclisində Mirqədirov kövrəlib demişdi ki, “İbrahim məndən sonra ölkədə ikinci intellektual idi, itirdik onu”. İndi, bu qardaşımızda sirr nə gəzir? 
 
Sizə bir söz deyim? Hamısını özünüz elədiniz. Bunların cibə, evə, iş yerinə narkotik atmalarını o qədər lağa qoydunuz ki, gedib təzə söhbət çıxardılar. İndi ucdantutma hamı şpion olacaq.
 
Personal fikrimə gəlincə. Mənim ABŞ-dan, Avropadan qrant alanlara qıcığım var. Söhbət cıbbılı layihələr üçün 3-5 min alıb, sonra onun hesabatıyla, kağız-kuğazıyla, yoxlamasıyla baş girləyən bədbəxtlərlə işim yoxdur. Söhbət qrant almağı industriyaya çevirən dinozavrlardan gedir. Bunlar qaz vurub qazan doldururlar, camaat isə bizə qrantyeyən deyir. Düz on il boyunca yazdığım hər yazıya, etdiyim hər çıxışa görə mənə “xaricdən qrant alıb danışır” dedilər. Deyənlərin içində yüz minlərlə qrant alanlar da vardı. Məni ən çox yandıran isə odur ki, qrantalanlardan biri də çıxıb demədi ki, “ay balam, əl çəkin bu yetimdən, bizlərdən biri deyil, qrantın iyini bilmir”. Nə bilim, nəsə bir yolunu tapıb məni müdafiə etmədilər. Elə bil allahlarından olurdu ki, onlar qala-qala mənə “qrantyeyən” deyirdilər. Yəqin indi də deyən var.  
 
Ona görə qrantalanların ümumuna qıcığım var. Hərdən mənə elə gəlir ki, onların hamısını minmək lazımdır. Qaldı ki, konkret fərdlər söz konusu olanda, vəziyyət əlbəttə dəyişir. Leyla Yunusu bu vəziyyətdə görmək istəməzdim. 
 
Hesab edirəm ki, mühacirət etmək istəyəni yoldan qaytarmaq, su içən yerdə ilan olub adamı sancmaq kimi bir şeydir. Olmaz belə etmək. Ölkədən hər gedən mühacirdən sonra bunlar zil taxıb göbək atırlar ki, danışan və yeyən ağızın biri də azaldı. Adam artıq qəti qərarını verib, çıxıb gedirsə, məntiqlə buna göz yummalı idilər. Son anda niyə qərar dəyişdirdilər? 
 
Heç dəxli var?