Rəhim Əliyev. Xalaqızılar (novella)
27-09-2024
27-09-2024
10-08-2024
27-07-2024
Xuraman Hüseynzadə
Rabiyə
Sudanın əl içi boyda qəsəbəsində
doğulmusan Rabiyə
dərdin dünya boyda...
yaşın 14 olar bəlkə də
hər gecə yuxuna
çörək, süd, yumurta girir
bir də isti çörəyin qoxusu...
hər gecə yatağa ac girən birisi
başqa nə görə bilər yuxusunda
qara gözlərindən süzülən yaşlarla
üzünün kiri getmir
min-min dərdin var Rabiyə
qoşulub sel olan göz yaşlarına
minindən biri getmir.
atan acından öldü
anan dərddən havalandı
qardaşını iş istəyir deyə güllələdilər
eviniz yandı
sən sağ qaldın dünyanın üzünə tüpürməkçün...
qonşumuz Xeyransadan
soruşdum səni
həmən qızı görsən tanıyarsanmı-dedim
nişanələrini saydım
əlləri, dizləri yaralı
səsi qəhərə məğlub
dodaqlarına gülüşü
yasaqlamış dərd-qəm...
Mən o şəhərə getmirəm-dedi-
Dubaya gedirəm.
Nə sən, nə vətən...
nə sən keçirsən ağlımdan
nə də vətən bu aralar...
qonşuda körpə ağlayır
nə dil qanır, nə də ağız-
Allah bilir, nə dərdi var
iki dilənçi gördüm bayaq
biri susaraq dilənirdi
o biri yalvararaq
20 qəpiklə pozdum sükutu:
“Allah səni xoşbəxt eləsin!”
bulvarda
bircə hava alanda
əlimin cibimə ehtiyacı olmur
dəniz dalğalanır
aylıq maaşımızı hesablayıram
kredit borclarımızı
ödəyəndən sonra
bəs edəcəkmi bir ay dolanmağa
hava hikkəsindən qaralır...
yolpulu qalxır deyirlər
bir dilim çörək az yeyək
bir çimdik duz az işlədək
günümüz yollarda keçir
yamandıqca sırtılan yollar
yenə cibimizi sağır
yenə qanımızı içir
addımlarım
daş kimi düşür
asfaltın başına
evə dönürəm ağır-ağır
nə sən keçirsən ağlımdan
nə də vətən...
Maksimalist
sən
şəhvəti sevgi bildin
yatağını paylaşdığın qadınlarla
ürəyini paylaşa bilmədin
qollarını açdığın qadınlara
ürəyini aça bilmədin
sevmədin
mənə qədər...
sən
qadınları yoldan çıxardıqca
onlar səni adamlıqdan çıxardı
onları soyundurduğun kimi
həqiqəti soyundura bilmədin
həqiqət çılpaq olanda daha
gözəl olur amma -
sevə bilmədin
mənə qədər...
qadınlar bir-bir həyatından
çəkildikcə
sükutu çəkdin ciyərlərinə
tənhalığa söykədin üzünü
elə bildin həyat budur
özün demişkən,
həyatın oldu xak ilə yeksan
ey maksimalist oğlan
boynuna al ki
sən məni sevəndən sonra
anladın
bir qucaq qadın
yumruq boyda ürəyindəki
sevgidən
kiçikdir...
Mən heç böyümədim ki...
atam yaxşı-yaxşı işlərdə
işlədi
yedi, içdi
hər içəndən sonra
anamın başında yumruqlarının
şişi böyüdü
atam gözlərimdə kiçildikcə
gördüyüm dəhşətlərdən
gözlərim böyüdü
mən heç böyümədim ki...
çoxaldı evimizdə stollar
qab-qacaqlar
qədəhlər çoxaldı
yemək qazanları böyüdü
dostlarının vəzifəsi böyüdükcə
içki məclisləri çoxaldıqca
evimizdə...
ayaq üstə durmaqdan
zülm çəkməkdən
anamın qarnındakı şiş böyüdü
mən heç böyümədim ki...
füzulidən
zakirdən
oxuyardı atam
sözü yalnız söyüş bilən
polis rəislərinə
bazar müdirlərinə
evimizdə nə qədər poqonlu, vəzifəli
yal itinin qarnı böyüdü
yeməkdən, içməkdən
mən heç böyümədim ki...
bişirdiyi yeməklərdən
çatmazdı anama
durub bir küncdə içini yeyərdi
gecələr səssiz ağlayardı
kimsə eşitməsin deyə
ancaq bir Allah
bir də mən bilirdik
anamın ağladığını
yaxınlaşıb gözlərini
silərdim əllərimlə
göz yaşları ovcuma düşdükcə
atam gözümdən düşərdi.
aylar belə keçdi
illər belə keçdi
və bir gün...
atam arağı tərgidən gün
uşaqlığım özünü asdı
köhnə məhləmizdəki
ərik ağacının budağından…