Xuraman Hüseynzadə

 

Rabiyə

 

 Sudanın əl içi boyda qəsəbəsində

 doğulmusan Rabiyə

 dərdin dünya boyda...

 yaşın 14 olar bəlkə də

 hər gecə yuxuna

 çörək, süd, yumurta girir

 bir də isti çörəyin qoxusu...

 hər gecə yatağa ac girən birisi

 başqa nə görə bilər yuxusunda

 qara gözlərindən süzülən yaşlarla

 üzünün kiri getmir

 min-min dərdin var Rabiyə

 qoşulub sel olan göz yaşlarına

 minindən biri getmir.

 

 atan acından öldü

 anan dərddən havalandı

 qardaşını iş istəyir deyə güllələdilər

 eviniz yandı

 sən sağ qaldın dünyanın üzünə tüpürməkçün...

 

 qonşumuz Xeyransadan

 soruşdum səni

 həmən qızı görsən tanıyarsanmı-dedim

 nişanələrini saydım

 əlləri, dizləri yaralı

 səsi qəhərə məğlub

 dodaqlarına gülüşü

 yasaqlamış dərd-qəm...

 Mən o şəhərə getmirəm-dedi-

 Dubaya gedirəm.

 

 

Nə sən, nə vətən...

 

nə sən keçirsən ağlımdan

nə də vətən bu aralar...

qonşuda körpə ağlayır

nə dil qanır, nə də ağız-

Allah bilir, nə dərdi var

 

iki dilənçi gördüm bayaq

biri susaraq dilənirdi

o biri yalvararaq

20 qəpiklə pozdum sükutu:

“Allah səni xoşbəxt eləsin!”

 

bulvarda

bircə hava alanda

əlimin cibimə ehtiyacı olmur

dəniz dalğalanır

aylıq maaşımızı hesablayıram

kredit borclarımızı 

ödəyəndən sonra

bəs edəcəkmi bir ay dolanmağa

hava hikkəsindən qaralır...

 

yolpulu qalxır deyirlər

bir dilim çörək az yeyək

bir çimdik duz az işlədək

günümüz yollarda keçir

yamandıqca sırtılan yollar

yenə cibimizi sağır

yenə qanımızı içir

addımlarım

daş kimi düşür

asfaltın başına

evə dönürəm ağır-ağır

 

nə sən keçirsən ağlımdan

nə də vətən... 

 

 

 

Maksimalist

 

sən

şəhvəti sevgi bildin

yatağını paylaşdığın qadınlarla

ürəyini paylaşa bilmədin

qollarını açdığın qadınlara

ürəyini aça bilmədin

sevmədin

mənə qədər...

sən

qadınları yoldan çıxardıqca

onlar səni adamlıqdan çıxardı

onları soyundurduğun kimi

həqiqəti soyundura bilmədin

həqiqət çılpaq olanda daha

gözəl olur amma -

sevə bilmədin

mənə qədər...

 

qadınlar bir-bir həyatından

çəkildikcə

sükutu çəkdin ciyərlərinə

tənhalığa söykədin üzünü

 

elə bildin həyat budur

özün demişkən,

həyatın oldu xak ilə yeksan

ey maksimalist oğlan

boynuna al ki

sən məni sevəndən sonra

anladın

bir qucaq qadın

yumruq boyda ürəyindəki

sevgidən

kiçikdir...

 

 

Mən heç böyümədim ki...

 

atam yaxşı-yaxşı işlərdə

işlədi

yedi, içdi

hər içəndən sonra

anamın başında yumruqlarının

şişi böyüdü

atam gözlərimdə kiçildikcə

gördüyüm dəhşətlərdən

gözlərim böyüdü

mən heç böyümədim ki...

 

çoxaldı evimizdə stollar

qab-qacaqlar

qədəhlər çoxaldı

yemək qazanları böyüdü

dostlarının vəzifəsi böyüdükcə

içki məclisləri çoxaldıqca

evimizdə...

ayaq üstə durmaqdan

zülm çəkməkdən

anamın qarnındakı şiş böyüdü

mən heç böyümədim ki...

 

füzulidən

zakirdən

oxuyardı atam

sözü yalnız söyüş bilən

polis rəislərinə

bazar müdirlərinə

evimizdə nə qədər poqonlu, vəzifəli

yal itinin qarnı böyüdü

yeməkdən, içməkdən

mən heç böyümədim ki...

 

bişirdiyi yeməklərdən

çatmazdı anama

durub bir küncdə içini yeyərdi

gecələr səssiz ağlayardı

kimsə eşitməsin deyə

ancaq bir Allah

bir də mən bilirdik 

anamın ağladığını

yaxınlaşıb gözlərini 

silərdim əllərimlə

göz yaşları ovcuma düşdükcə

atam gözümdən düşərdi.

 

aylar belə keçdi

illər belə keçdi

və bir gün...

atam arağı tərgidən gün

uşaqlığım özünü asdı

köhnə məhləmizdəki

ərik ağacının budağından…

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5