Mehriban Vəzir. Bir eşq hekayəsi.
23-11-2024
23-11-2024
11-11-2024
ACİZ OLDUĞUNU ETİRAF ET
Çayım da zəhər kimidi, dilimdən betər... Gecələr az yatıram, qorxulu yuxular görüb qan-tər içində oyanıram. Uşaq vaxtı gördüyüm qorxulu yuxuları xatırlayıram... Onda anamın yanına qaçıb ona qısılardım. İndi içimdəki qayğı istəyini bildirməyə utanıram. Axı, necə deyim ki, əslində çox balacayam, necə deyim ki, içimdən ata bilməmişəm rəngli şarları, yumşaq oyuncaqları. Mən hələ də evin küncündə evcik qurub tək başına xəyali dostlarıyla oynayan həmin qızcığazam.
Necə deyim ki, gələmyəcəyini bilə-bilə hər gün atamın işdən gəlməyini hələ də gözləyirəm. Bərabər çəkdirdiyimiz yeganə şəklimizə baxıram. Atam, anam və mən. O şəkil çəkilən gün mən o qədər xoşbəxtdim ki...Çox sonralar, atamla anam ayrılandan xeyli sonra mən həmin şəklə diqqətlə baxanda o xoşbəxtliyin də yalnız görüntü olduğunu anladım. Hətta şəkil çəkdirəndə də tamam ayrı-ayrı səmtlərə baxırmışlar...Aralarında həmişə uçurum olub. Övlad sevgisi belə onları bu uçurumdan keçirə bilməyib demək. Biz hamımız o uçurumdan yıxıldıq. Amma ən çox zədə alan mən oldum. Zaman o zədələri sağalda bilmədi. Atam evlənib başqa ailə qursa belə, biz üç tənha adama çevrildik.
Tənha adama çevriləndə mənim cəmi 5 yaşım vardı. Bağçaya gedirdim onda. “Ana, bağçada heç kəsə demə atamın evdən getməyini. Uşaqlar mənə gülər” dediyimdə anamın üzündəki iztirabı hələ də unuda bilmirəm. Yəqin onu da mənim özümdən böyük dərd çəkmək “istedad”ım belə ağrıdıb. Amma biz heç vaxt bu barədə danışmırıq. Heç kəs aciz olduğunu etiraf eləmək, gücsüz görünmək istəmir. Əslində bu olanları yazmaq, kiməsə danışmaq da istəməzdim. Amma...
Məni bu tənhalıqdan qurtaracağını sandığım biri vardı həyatımda. Amma taleyin istehzası, ya qarğışı kimi mənim yersiz qısqanclığım, onun səbrsizliyi ucbatından ayrıldıq. Ayrılırkən oyun bitmədən dostunun gedişinə ağlayıb “getmə, nə olar, oyuncaqlarımı, hətta yelləncək sıramı da sənə verərəm” demək istəyən balaca qızcığıaz qədər kiçik, aramızdakı uçurumdan balaca bir varlığın “yıxılmayacağına” sevinə biləcək qədər böyük idim...